Τι έγινε ρε παιδιά; Βρήκαμε υλικό για επανάσταση;

Όχι, δεν κάνει στρατευμένη τέχνη, ούτε είναι σύμβολο αγώνα για την Ημέρα της Γυναίκας και τη σημασία της. Χορεύει όμως με σημαία της μια φούστα, και δείχνει εδώ και αρκετούς μήνες, με τις δημόσιες τοποθετήσεις της στο Twitter, ότι έχει άποψη, κριτήριο και την πιάνουν οι ευαισθησίες της για μια διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας με κοινωνικές προεκτάσεις.

Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε ένα μικρό “αφιέρωμα” στην “πολιτική Καίτη Γαρμπή”. Αφορμή όμως για αυτή την αναφορά ήταν μια πρόσφατη συνέντευξή της (για τη μέρα της Γυναίκας) και το απόσπασμα, όπου μιλούσε για την κοινωνική αδικία.

«Από όλα τα στραβά και τα ανάποδα του κόσμου αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα είναι η κοινωνική αδικία. Ότι καμία κυβέρνηση δεν παίρνει τα μέτρα για να προστατεύσει τους αδύναμους και να εξαλείψει τη φτώχεια,πως επικρατεί έλλειψη ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, ότι ο κόσμος υποφέρει από ανεργία. Βλέπω τους αδύναμους να γίνονται πιο αδύναμοι και οι ισχυροί ισχυρότεροι. Βλέπω τα τείχη και τα ποτάμια της ανισότητας που χωρίζουν τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, ντόπιους και μετανάστες, Βόρειους και Δυτικούς και εξοργίζομαι.

«Έχω διαβάσει κάπου κάτι καταπληκτικό: “Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον».

Ενδιαφέρον είναι και το σημείο, όπου ξεχωρίζει στα αγαπημένα της αναγνώσματα την “Κωμικοτραγική Ιστορία” του Ραφαηλίδη -που μια μέρα θα μπορούσε να γίνει σχολικό εγχειρίδιο, στην κοινωνία του μέλλοντος, και ας έχει μερικές χοντροκομμένες απλουστεύσεις…

«Τα λατρεύω τα βιβλία, είναι συσσωρευμένη γνώση για την οποία κάποια άλλοι δούλεψαν για σένα κι εσύ την παίρνεις έτοιμη. Σε γενικές γραμμές οι αναγνώσεις μου είναι ετερόκλητες.  Μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορικά βιβλία, αγαπώ τα μεταφυσικά, τα ρομαντικά και λατρεύω τον Χάρι Πότερ. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα βιβλίο θα ήταν το “Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους”, του Βασίλη Ραφαηλίδη που ασχολείται με τους κατώτερους της ιστορίας και τους πονηρούς».

Είδες η Καιτη; Ποιος να το έλεγε…

Και κάπου εκεί αρχίζεις να νιώθεις σαν τον Σπύρο στους Απαράδεκτους.

Τι έγινε ρε παιδιά; Βρήκαμε υλικό για επανάσταση;