“Τίποτα σημαντικό, ζω στον καπιταλισμό!” – Μια “Πασιονάρια” που τραγουδά και αυτοσαρκάζεται…

Την πρώτη Παρασκευή, υπήρχε το σενάριο να μην παίξει η πρεμιέρα από τα Νούμερα, γιατί μπορεί να έπαιζε ημιτελικό η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ. Αλλά αποκλείστηκε νωρίς και προβλήθηκε εν τέλει κανονικά.

Τη δεύτερη Παρασκευή ήταν το γκεστ της Μποφίλιου, οπότε βάσει θεματολογίας και κοινού, θα μπορούσε να αναβληθεί η προβολή γιατί έπεφτε πάνω στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ -όπου η Νατάσσα εμφανίστηκε πάντως Πέμπτη και ο Φοίβος το Σάββατο.

Σήμερα βγαίνει στον αέρα το τρίτο επεισόδιο με τον Μαζωνάκη να… παίρνει ρεβάνς από την “εντεχνίλα”, αλλά εμείς μπορούμε να σταθούμε για λίγο ακόμα στην εμφάνιση της Μποφίλιου και τον ντόρο που πυροδότησε.

Και αν τυχόν κάποιος δεν ξέρει για τι μιλάμε, μπορεί να μπει στο κλίμα, δίνοντας τρία λεπτά από τον χρόνο του, για να δει τα βίντεο παρακάτω.

Κατά κοινή παραδοχή, η Μποφίλιου κάνει τη διαφορά γιατί δεν έχει πρόβλημα να αυτοσαρκάζεται για την πολιτική της τοποθέτηση -που ουδέποτε έκρυψε. Κι όποιος ξέρει να τσαλακώνεται μπροστά στο κοινό του, βγαίνει πάντα ατσαλάκωτος, γιατί αποδεικνύει πόσο ακομπλεξάριστο άτομο είναι.

Η Νατάσσα της σειράς, λοιπόν, είναι μια Πασιονάρια τραγουδίστρια που ζει μονάχα εν λευκώ στα κόκκινα. Ζητά από τους επισκέπτες της να αφήσουν στην είσοδο κάθε ελπίδα καταναλωτικό κατάλοιπο του καπιταλισμού. Έχει για ένστολη περιφρούρηση συντρόφους που παίζουν βελάκια με την εικόνα του Ρίγκαν και ξεροβήχουν διακριτικά, όταν υπάρχουν αντιρρήσεις για τον ύμνο του ΕΑΜ και την play list. Έχει περάσει με ένα μεγάλο κόκκινο Χ τη φωτογραφία του Γκόρμπι στην είσοδο -αν και μέσα την έχει γλιτώσει ο πνευματικός του πατέρας, ο Χρουτσόφ, με το πορτρέτο του δίπλα στον Λένιν, τον Στάλιν και τον Μαρξ. Και διατρανώνει τη διαρκή αντίθεσή της με τους πάνω και κάθε Πάνο, πχ τον Μουζουράκη -και έχει δίκιο…

Με άλλα λόγια, αυτοσαρκάζεται για τις ιδέες της και τις δηλωμένες πολιτικές της πεποιθήσεις. Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Η Νατάσσα είναι γενικώς μαθημένη να “τσαλακώνεται”. Όχι μόνο γιατί δεν έχει ίχνος έπαρσης και ψώνιου, αλλά γιατί -όπως έχει πει για αυτήν η μητέρα της- δίνει όλο της τον εαυτό σε κάθε συναυλία, σε βαθμό που κατεβαίνει από τη σκηνή ράκος, άδεια μετά από παράσταση.

Το πιο βασικό όμως είναι άλλο. Μέσα από τον αυτοσαρκασμό της, η Μποφίλιου παραδίδει στη χλεύη αυτούς που λατρεύουν να την μισούν, γιατί δεν αντέχουν τις ιδέες της και την στοχοποιούν συνειδητά για να την απαξιώσουν – ακυρώσουν. Στο επεισόδιο των “Νούμερων” δε μας παρουσιάζει απλώς μια “γραφική κομμουνίστρια” για να σατιρίσει τον εαυτό της, αλλά μια καρικατούρα που δείχνει όχι πώς είναι η ίδια αλλά πώς την φαντάζονται οι εχθροί της.

Γιατί όταν ακούν πχ ότι ο πατέρας της τραγουδούσε στα παιδιά του κάθε πρωί τον ύμνο του ΕΑΜ, σκέφτονται ένα είδος παιδικού προσηλυτισμού (και ας μην τους πειράζει ιδιαίτερα ο θεσμός του Κατηχητικού) και ούτε μπορούν να φανταστούν πόσο δυνατή, τρυφερή ανάμνηση είναι αυτή για ένα παιδί -όπως και για άλλα παιδιά της γενιάς μας είναι το “Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά”, σαν άτυπο νανούρισμα…

Ο μέσος Πρετεντέρης που στοχοποιεί χυδαία την Μποφίλιου είναι πχ το τσούρμο των χαζών στο επεισόδιο που μαζεύεται έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου κρατείται, για να φωνάξει: Νατάσσα Μποφίλιου, ντροπή της υφηλίου. Χωρίς κανένα μέτρο, ειρμό και νόημα. Πάει δεν πάει, ο βλάκας σας γαμάει -που θα έλεγαν και στα γήπεδα…

Ο μέσος ανόητος που μισεί την Μποφίλιου είναι αυτός που την θεωρεί Πουτινάκι. Και η Μποφίλιου παίζει με τα νεύρα του και με τα δύο σίγμα στο όνομά της, και ερεθίζει το θυμικό του λέγοντας πως η σωστή προφορά του ονόματός της είναι τάχα με παχύ ρώσικο “σ”. Νατάσσα!

Είναι ο μέσος ηλίθιος που θεωρεί πως η Μποφίλιου παίρνει γραμμή από το Κόμμα και φέρνει συντρόφους από το Συνέδριο για να κλείσουν τραπέζια και να της γεμίσουν το μαγαζί, γιατί αλλιώς θα έμενε άδειο –ποιος να ακούσει αυτήν την κλαψιάρα την έντεχνη, τη θολοκουλτουριάρα…

Είναι τέλος ο μέσος αήττητος βλαξ που πιστεύει ότι για εμάς τα κινητά τηλέφωνα και τα ρολόγια (ναι αλλά για το μαϊμού Ρόλεξ του Κουτσούμπα δε λέτε) είναι… φετίχ του δυτικού ιμπεριαλισμού. Και σου ζητάνε τον λόγο γιατί πίνεις Κόκα-Κόλα και φοράς μάρκα ΝΙΚΕ…

Πιο πολύ από τον εαυτό της, η Μποφίλιου σατιρίζει την εκκωφαντικά βλακώδη υστερία όσων την μισούν. Και αυτό είναι που κάνει, κατά τη γνώμη μου, τόσο απολαυστικό το επεισόδιο, πέρα από το κρυμμένο υποκριτικό της ταλέντο που βγήκε στην επιφάνεια. Η Μποφίλιου είναι πολύ καλή γιατί παίζει ανυπόκριτα τον εαυτό της -έστω και σαν καρικατούρα σε κάποια σημεία- και συνεπώς δε χρειάζεται να έχει περάσει από κάποια δραματική σχολή για να ξεχωρίσει. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Φοίβος, οπότε είναι μάλλον άστοχο να του γίνεται κριτική γιατί παίζει και κινείται αργά. Όποιος τον έχει δει έστω και μια φορά δια ζώσης, ξέρει πως ακριβώς αυτό κάνει στην πραγματική ζωή, οπότε κανείς δε θα μπορούσε να τον αποδώσει καλύτερα…

-Ας κλείσουμε αυτή την αναφορά με μερικές ακόμα σημειώσεις.

Η Νατάσσα επιβάλλεται να αρχίσει να λέει πιο συχνά και άλλα τραγούδια, πέρα από το δικό της ρεπερτόριο. Η σχεδόν συγκινητική ερμηνεία της στο “Δημοσθένους λέξις” του Σαββόπουλου, το αποδεικνύει, βάζοντας τελεία στην όποια κουβέντα. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσουν τα δικά της τραγούδια, να τα θεωρούν βαρετά ή οτιδήποτε άλλο. Δε νομίζω, όμως, να υπάρχει κάποιος που να την έχει ακούσει να λέει παλιά πολιτικά τραγούδια και να μην παραδέχεται ότι έχει συγκλονιστική φωνή.

-Παρεμπιπτόντως, επειδή ελάχιστοι στάθηκαν στις εικόνες που συνοδεύουν το τραγούδι, και γενικώς λίγοι μπορεί να τις κατάλαβαν, πρόκειται για πλάνα από την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων της χούντας, που έχει και ιδιαίτερους συμβολισμούς για το παρόν. Κι είναι άξια αναφοράς πχ τα πλάνα από την επιστροφή των εξόριστων – κρατούμενων της Γυάρου, τους οποίους υποδέχονται με δάκρυα χαράς οι δικοί τους στη Ραφήνα! Γιατί στη Ραφήνα; Γιατί η προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση δεν έδωσε άδεια να πάνε στον Πειραιά, φοβούμενη μάλλον τις πάνδημες εκδηλώσεις κατά της χούντας…

–Και πώς πέρασαν όλα αυτά σε αυτήν την ΕΡΤ; αναρωτιούνται πολλοί, ενώ άλλοι αφήνουν υπονοούμενα και βλέπουν καχύποπτα το… “βόλεμα” του Φοίβου στην ΕΡΤ.
Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο. Πού αλλού θα μπορούσε να περάσει και να παίξει κάτι τέτοιο; Ποιο ιδιωτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας θα μπορούσε να παίξει όλα όσα δείχνουν τα κανάλια της ΕΡΤ; Πχ τα -έστω ολιγόλεπτα, για την υποχρέωση και το “ξεκάρφωμα”- ρεπορτάζ για τη δράση των μικρότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, στα δελτία ειδήσεων;

Γιατί, με όσα στραβά έχει και το ασφυκτικό πλαίσιο που γνωρίζουμε, η ΕΡΤ παραμένει η δημόσια τηλεόραση. Μπορεί να επηρεάζεται από τη συνύπαρξη και τον ανταγωνισμό με την ανθρωποφάγα ιδιωτική τηλεόραση, μπορεί να μη φτάσει ποτέ τα νούμερα τηλεθέασης των άλλων καναλιών, αλλά ποτέ κανένα ιδιωτικό κανάλι δε θα φτάσει στο ύψος των δικών της “Νούμερων” και την ποιότητα που βγάζουν ακόμα κάποια προγράμματα.

Το δημόσιο αγαθό είναι μεγάλη υπόθεση, ακόμα και σε αυτό το σύστημα που ζούμε, που λειτουργεί με κριτήρια της αγοράς, βολέματος των ημέτερων, πολιτικές σκοπιμότητες κοκ…

-Υγ: Ο δημιουργός του meme μου είναι άγνωστος, αλλά ας του αποδώσουμε και από εδώ τα εύσημα…

Μια γκεστ σταρ, που έγινε red star…