«Αυτή είναι φωνή – διαμάντι!»

Σαν σήμερα γεννήθηκε η Λίτσα Διαμάντη μια από τις πιο όμορφες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, που πορεύτηκε σε δρόμους λαϊκούς αλλά και του εύκολου σουξέ και σύνδεσε το όνομά της με σπουδαίες ερμηνείες σε τραγούδια που νίκησαν το χρόνο. «Συννεφιές», «Δεν υπάρχει ευτυχία», «Νύχτα στάσου», «Άσε με να σ’ αγαπάω», «Με λες αγάπη», «Το παρελθόν μου», «Ένας έρωτας μεγάλος» είναι μερικοί τίτλοι μεγάλων επιτυχιών της.

Γεννημένη στις 3 του Απρίλη 1949, στον Κολωνό, η κατά κόσμο Λίτσα (Ευαγγελία) Κοσμίδου, θα ξεκινήσει από τις γειτονιές του Αιγάλεω ως «παιδί-θαύμα», για να σταθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα ισάξια δίπλα σε μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού.

Με τον Στράτο Διονυσίου σ’ ένα από τα πιο όμορφα ντουέτα του Τάκη Σούκα και του ελληνικού τραγουδιού:

Ήταν μαθήτρια του δημοτικού όταν ξεκίνησε να παίζει ακορντεόν, όμως ονειρευόταν να γίνει τραγουδίστρια. Οι φωτεινές επιγραφές με τα ονόματα καλλιτεχνών και το χειροκρότημα του κόσμου συνάρπαζαν το μικρό κορίτσι που χωρίς να το γνωρίζει «χρωμάτιζε» στο μυαλό του εικόνες από το μέλλον.

Μια αυθεντική λαϊκή φωνή σ’ έναν «ύμνο» του Μπάμπη Μπακάλη:

Τελειώνοντας το σχολείο άρχισε να εμφανίζεται σε πανηγύρια παίζοντας ακορντεόν, δίπλα σε καλλιτέχνες του δημοτικού τραγουδιού. Μόλις στα 1964 ηχογραφεί σε δίσκο 45 στροφών το πρώτο της τραγούδι, στην όχι ιδιαίτερα γνωστή και μάλλον μικρού βεληνεκούς εταιρεία «Ντο-Ρε». Εκείνη την περίοδο έχει αποχτήσει και το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο, χάρη σε κάποιον παίκτη μπουζουκιού που ακούγοντάς τη σε μια ακρόαση θ’ αναφωνήσει ενθουσιασμένος: «αυτή είναι φωνή-διαμάντι!».

«Ένα δειλινό τ’ Απρίλη» – Το πρώτο ηχογραφημένο τραγούδι:

Με φωνή που ακόμα μοιάζει με ακατέργαστο πολύτιμο λίθο, μα με αέρα φτασμένης τραγουδίστριας, η 15χρονη Λίτσα τραγουδά στο στούντιο το «Ένα δειλινό τ’ Απρίλη», του Ανδρέα Καράμπελα και εντυπωσιάζει. Χωρίς να είναι το τραγούδι που θα την κάνει γνωστή, η επαφή της με τον κόσμο της δισκογραφίας προσθέτει στο βρισκόμενο στα σπάργανα βιογραφικό της ένα σημαντικό εφόδιο.

«Κάπου θα ξεχάστηκες μέσα στο σκοτάδι,
πάγωσε το δάκρυ μου, μάτωσε το βράδυ…»

Η Λίτσα Διαμάντη τραγουδά Μάνο Λοΐζο – Β’ φωνή: Γιώργος Νταλάρας:

Το 1965 ηχογραφεί για λογαριασμό της «Οντεόν» πια (μετέπειτα «Μίνως») το τραγούδι «Ο σπαραγμός», κάνοντας σεγόντο (δεύτερη φωνή) στον αξιότατο λαϊκό τραγουδιστή – αστέρα της εποχής Πέτρο Αναγνωστάκη.

Την ίδια χρονιά ηχογραφεί στο πλευρό του όχι γνωστού σήμερα αλλά αξιόλογου τραγουδιστή Θόδωρου Κανακάρη δυο τραγούδια από την θεατρική παράσταση «Φαύστα» του Μποστ – Μέντη Μποσταντζόγλου). Η Λίτσα Διαμάντη κάνει σεγόντο στα τραγούδια «Στο δέντρο που σε φίλησα» και «Άπλωσε το χεράκι σου», σε μουσική του Πάνου Τριανταφυλλίδη και στίχους του Μποστ.

 «Σ’ αυτό τον ψεύτικο ντουνιά, σ’ αυτή την κοινωνία
που βγαίνει το πικρό ψωμί με τόση αγωνία…»

Θόδωρος Κανακάρης – Λίτσα Διαμάντη από τη «Φαύστα» του Μποστ:

Θα ηχογραφήσει μερικούς ακόμα δίσκους 45 στροφών ως δεύτερη φωνή δίπλα κυρίως στους Μπάμπη Τσετίνη και Πέτρο Αναγνωστάκη, ώσπου, πάντα την ίδια χρονιά και στην «Οντεόν», ο μεγάλος Γιώργος Μητσάκης θα της εμπιστευτεί τις αθάνατες «Συννεφιές» του, που θα κάνουν πλατιά γνωστή τη νεαρή τραγουδίστρια και θα της ανοίξουν το δρόμο προς την επιτυχία.

«Συννεφιές» του Γιώργου Μητσάκη – Η πρώτη μεγάλη της επιτυχία:

Η Λίτσα Διαμάντη από τα πρώτα της βήματα διέπρεψε ως δεύτερη φωνή στο πλευρό φτασμένων λαϊκών τραγουδιστών ενώ στη συνέχεια στέριωσε στον ίδιο ρόλο στο πλευρό του μέγιστου λαϊκού βάρδου Στέλιου Καζαντζίδη, μετά το χωρισμό του με τη Μαρινέλα. Σε αντίθεση με άλλες σπουδαίες λαϊκές τραγουδίστριες που υπηρέτησαν σχεδόν αποκλειστικά τον δύσκολο αυτό ρόλο, η Διαμάντη χάραξε τον δικό της αυτόνομο δρόμο στο τραγούδι τον οποίο περπάτησε αξιοπρεπώς και με επιτυχία για δεκαετίες.

Στη διαδρομή της θα συνεργαστεί με σπουδαίους και σημαντικούς συνθέτες και στιχουργούς, όπως ο Γιώργος Μητσάκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Μπάμπης Μπακάλης, ο Βασίλης Βασιλειάδης, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Άκης Πάνου, ο Τάκης Σούκας, ο Τάκης Μουσαφίρης, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Μάνος Λοΐζος, ο Γιάννης Σπανός, ο Χρήστος Λεοντής, ο Αλέκος Χρυσοβέργης, ο Πυθαγόρας, ο Σπύρος Γιατράς, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Σπύρος Παπαβασιλείου, ο Λευτέρης Χαψιάδης, ο Κώστας Κινδύνης, η Μάρω Μπιζάνη και άλλοι, και θα μοιραστεί τα λαϊκά πάλκα και τις μεγάλες πίστες με πολλά μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού.

«Αγάπησα τα λάθη σου, αγάπα τα δικά μου,
άνθρωπος είμαι κι έκανα κι εγώ τα σφάλματά μου…»

Επιλέγοντας ν’ ακολουθήσει τον δρόμο που χάραζε για την ίδια η δισκογραφική της εταιρεία, η Λίτσα Διαμάντη, θα κάνει στροφή στην πορεία της και θα υπηρετήσει το εφήμερο σουξέ, που ακολουθεί εύκολες συνταγές και χαρακτηρίζεται από τον «εύπεπτο» στίχο, και που εκτός από τα κέρδη της μουσικής βιομηχανίας από τις πωλήσεις των δίσκων, συνδέεται άμεσα και εξυπηρετεί τους σκοπούς της νυχτερινής διασκέδασης της κάθε εποχής και την πέριξ αυτής κατανάλωση.

Χωρίς να χάσει τον τίτλο της εξαιρετικής λαϊκής τραγουδίστριας και τη θέση της ανάμεσα στις μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού, η πορεία της Λίτσας Διαμάντη αποτελεί τρανό παράδειγμα πως η λάμψη των διαμαντιών του λαϊκού και γενικότερα του καλού τραγουδιού είναι παντοτινή, απείρως γνησιότερη και πιο δυνατή από το εκτυφλωτικό, εφήμερο φως των προβολέων της βιομηχανίας του θεάματος – ακροάματος.