“Αλλάζει ο κόσμος όταν συναντιούνται δυο” – Εντυπώσεις από τη χτεσινή συναυλία Μάλαμα-Θανάση

Για κάποιους από τη γενιά μου ήταν ίσως το γεγονός της χρονιάς -ίσως μαζί με τις συναυλίες του Μικρούτσικου, που συνέπεσαν την ίδια βδομάδα. Αλλά το ηλικιακό εύρος έπιανε όλο το φάσμα. Και πιο πολύ τις μικρότερες ηλικίες, ως 25 χρονών, που δεν τους είχαν προλάβει στις παλιές τους εμφανίσεις, πριν γίνουν “μόδα” -before it was cool, που θα γράφαμε σήμερα και στα social media.

Εξάλλου για πολύ κόσμο, πρόκειται για ένα και το αυτό πρόσωπο. Θανάσης Μάλαμας, Σωκράτης Παπακωνσταντίνου, τι διαφορά έχει. Αφού το είπε κι ο Θανάσης (Παπακωνσταντίνου) σε μια ιστορία, για μια συναυλία που θα έδιναν στη Νίκαια, για έναν καθηγητή, αλλά δεν κατάφερε να πάει ο Σωκράτης και βγήκε μόνος του, αλλά ο κόσμος τον μπέρδευε με το Μάλαμα: “Γεια σου Σωκράτη…”. Κι εκεί κατάλαβε πόσο “διάσημοι” και “αναγνωρίσιμοι” (δεν) είναι. Δεν είχε δίκιο, απλά για τον περισσότερο κόσμο είναι το ίδιο, τους έχει συνδέσει.

Και ο κόσμος ήταν πρακτικά άπειρος, ίσως να έφτασε τις δέκα χιλιάδες, κι ευτυχώς υπήρχαν γιγαντο-οθόνες, για να μπορεί να βλέπει από μακριά. Πάλι καλά που δεν ήρθε κι εδώ η αστυνομία -που το έχει πάρει σερί αυτές τις μέρες- να δει αν έχουν άδεια για τη συναυλία, ή να τους πει να παίξουν μόνο μέχρι τις 12. “Ρε Σωκράτη τι λες τώρα…”

Δεν υπάρχουν πολλοί σήμερα που θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν τόσο πλήθος, και να θυμίσουν κάτι από το πάθος (για τη λευτεριά) και τη μαζικότητα που είχαν οι συναυλίες σε άλλες ηρωικές εποχές. Πραγματικό λαϊκό προσκύνημα. Για αυτό κι έβαλαν άλλη μία συναυλία στο πρόγραμμα, για να χορτάσουν κάπως το κοινό, που είχε καιρό να τους δει μαζί κι είχε ένα μικρό σύνδρομο στέρησης…

Το μόνο κακό είναι πως πλέον δεν τους ακούνε μόνοι οι “εναλλακτικοί” κι οι μυημένοι, αλλά και πολλοί mainstream, χύμα κόσμος. Το αποτέλεσμα ήταν πως σε κάποια τραγούδια, που κανονικά ακολουθεί κάποιο σύνθημα, όπως πχ με το “Αερικό” και το “πάθος για τη λευτεριά…”, τώρα φώναζε μια μειοψηφία, κόσμος από εδώ κι από εκεί, και όχι όλοι μαζί (μπορούμε). Γενικά όμως συμμετείχαν πολύ, όπως πάντα στις συναυλίες τους, τραγουδούσαν, χόρευαν, ενώ δύο λιποθύμησαν κιόλας, πάνω στη ζέστη και την έξαψη της στιγμής.

Το μέρος πάντως ήταν σχεδόν ιδανικό: η πλατεία του Νερού, δίπλα στη θάλασσα, για να έχει μια σχετική δροσιά. Το μόνο κακό ήταν οι τσιφούτηδες διοργανωτές, που παρά τους τόσους χορηγούς για το Φεστιβάλ τους, δε σε άφηναν να μπεις με δικό σου ποτό απέξω, και μέσα βαρούσαν τις τιμές και τα χρέωναν πολλαπλάσια. Και δε φρόντισαν να υπάρχει κάποιος έξω να ρυθμίζει την κίνηση, οπότε έγινε ένα μικρό κομφούζιο και μπορεί να σου έπαιρνε πάνω από ώρα, για να ξεμπλέξεις και να φτάσεις στον κεντρικό.

Κι εσύ σκεφτόσουν το Θανάση, με την έμφυτη σεμνότητα, που μας εξομολογήθηκε πως όταν έγραφε στίχους στην γκαρσονιέρα του, δε φανταζόταν πως θα μαζεύονταν ποτέ τόσο πολλοί, για να τον ακούσουν. Αλλά κάθε φορά που πήγαινε να βγάλει μικρά “λογύδρια”, είχε δίπλα του το Μάλαμα να τον κόβει και να τον τρολάρει ανελέητα, πχ όταν έλεγε για τη μέθη, την ποίηση και τον έρωτα που μας απελευθερώνουν από τις εξουσίες, εσωτερικής και εξωτερικές. Κι όταν είπε για το Σωκράτη πως “είναι εξαίρετος συνθέτης, κράμα Μάνου Λοΐζου και Άκη Πάνου”, ο Μάλαμας του είπε να μην πίνει, γιατί τον χαλάει…

Στο τέλος πάντως πήραν όλοι μαζί τα ουίσκια τους και είπαν τους “Πότες της Στρογγυλής Τραπέζης“. Δεν κάθισαν ως τις τέσσερις, αλλά έπαιξαν τέσσερις ώρες γεμάτες, οπότε άξιζε και με το παραπάνω. Έχουν παραδοσιακά πολύ καλούς μουσικούς, που οι περισσότεροι είναι σταθεροί εδώ και χρόνια, ενώ πολύ καλή ήταν κι η κοπέλα που είχαν ως γυναικεία φωνή. Έπαιξαν κυρίως παλιές επιτυχίες τους, αλλά και τρία-τέσσερα που έχουν ξεχωρίσει από τη νέα τους δουλειά, που μάλλον χάνουν σε σύγκριση με τις προηγούμενες.

Κι έτσι ξεκίνησε η φετινή τους περιοδεία. Κι αν θέλεις μια δική μου συμβουλή, είναι να προσπαθήσεις να τους δεις σε κάποιο μακρινό κι απόμερο μέρος, την Αρβανίτσα, τη Σκύρο ή όπου αλλού μπορέσεις, όπου οι συναυλίες είναι πιο ατμοσφαιρικές, κρατάνε περισσότερο και μαζεύουν πιο ψαγμένο κόσμο, που δεν έχει όλη την ώρα το κινητό του να καταγράφει τη στιγμή, να την έχει για να την θυμάται, τη στιγμή που του γλιστράει από τα χέρια, μαζί με τα frames που χάνονται.

Mariori

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παρμένος από την “Ηλιόπετρα”