Η Άννα Βίσση επιστρέφει στο πολιτικό τραγούδι!

Κάποιοι την βλέπουν σα θεά, αλλοι ως σύμβολο της ποπ, κι άλλοι ως μια αξιόλογη ερμηνεύτρια, που έχει τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και όπερα, αν θεωρήσει κανείς τέτοια τους “Δαίμονες” του Καρβέλα. Λίγοι θυμούνται όμως πως “τα πάντα” περιλαμβάνουν ως ρεπερτόριο και Κουγιουμτζή, με ανήσυχο, (σχεδόν) πολιτικό στίχο και προβληματισμό, στο πλευρό του Νταλάρα, όπως το εμβληματικό “στα χρόνια της υπομονής”.

Αυτή που φαίνεται να το θυμήθηκε πάντως είναι η ίδια η Άννα Βίσση, που γίνεται σήμερα εξήντα χρονών και ωριμάζει πλέον στη σκέψη της μια νέα στροφή στην καριέρα της, ή για την ακρίβεια, μια επιστροφή στις ρίζες, τον Κουγιουμτζή και το πολιτικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης που ανέδειξαν το ταλέντο της.

Τι έκανα λέει;

Η δημοφιλής τραγουδίστρια δήλωσε στο στενό της περιβάλλον μετανοημένη για το νεανικό παραστράτημά της με το φιλελέ Αντώνη Σαμαρά και τη συνεργασία της με τον Καρβέλα, που την αποπροσανατόλισαν, απομακρύνοντάς την από το μαζικό κίνημα, το λαϊκό τραγούδι και τη στρατευμένη τέχνη. Υπενθύμισε ωστόσο με νόημα τη συνεπή, αντι-ιμπεριαλιστική στάση της υπέρ του “Όχι” στο δημοψήφισμα της Κύπρου για το Σχέδιο Ανάν, καθώς και την υπογραφή της σε μια σχετική λίστα, που είχε δημοσιευτεί και στο Ριζοσπάστη της εποχής.

Το σχέδιο Ανάν δεν είναι λύση, κι αυτή η Βίσση δεν είναι η Λία, συνεπώς… Τι μας μένει;

Υστερόγραφο

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τα 60ά γενέθλια της Άννας Βίσση κι είναι προφανώς τρολάρισμα. Πετυχημένο ή μη, το προτιμήσαμε πάντως από μια πιο “διδακτική” αναφορά του στιλ “που ‘σαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος”. Εξάλλου, ούτε η πρώτη είναι ούτε η τελευταία, δυστυχώς, που ακολούθησε απλώς το ρεύμα της εποχής της -και στις καλές και τις κακές της στιγμές. Κι ο μεγάλος καλλιτέχνης, για να είναι μεγάλος, πρέπει όντως να πιάνει και να εκφράζει το πνεύμα της εποχής του, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο…