Ανταπόκριση από τη συναυλία των Iron Maiden στο Rockwave Festival (ΒΙΝΤΕΟ+ΦΩΤΟ)

Το απόγευμα της Παρασκευής 20 Ιούλη, κατά τις 6 παρά, με παρέλαβε γνωστή μεταλική παρέα από την Κηφισίας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για τη Μαλακάσα.Υπό τους ήχους του Best of the beast φτάσαμε στην περιοχή όπου γινόταν κυριολεκτικά χαμός από κόσμο και αμάξια. Περπατήσαμε κάμποση ώρα για να μπούμε στο χώρο αφήνοντας πίσω μας τους πλανόδιους πωλητές μεϊντενικών μπλουζών και τη μυρωδιά από τις καντίνες.

Ο χώρος μέσα γνωστός από προηγούμενες συναυλίες. Αράξαμε σε καλό σημείο για παλαιομεταλάδες στα αριστερά της σκηνής και περιμέναμε να ξεκινήσει το λάιβ. Άλλωστε στη συγκεκριμένη συναυλία πήγα μόνο για τους Μέιντεν τους οποίους είχα να δω από το 2011. Συμπαθητικοί μου φάνηκαν οι Tremonti. Στα αρνητικά της διοργάνωσης η τιμή της μπύρας που κόστιζε 5Ε. Στα απρόβλεπτα το μήνυμα που εμφανίστηκε στην οθόνη λίγα λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη του λάιβ (21:30). Ελπίζω ο Θανασάκης να βρήκε τη μαμά του.

Το συγκρότημα αργούσε να βγει στη σκηνή και το κοινό δυσφορούσε. Τελικά στις 22:08 ακούστηκε το Doctor Doctor και μετά το ”We shall fight on the beaches” του Τσώρτσιλ, συνοδευόμενο από το αντίστοιχο οπτικό υλικό αντίθετα με την επιθυμία σοβιετικής μερίδας του κοινού που θα ήθελε να βλέπει και να ακούει τον λόγο του Στάλιν στην Κόκκινη Πλατεία το Νοέμβρη του 1941. Όπως και να ‘χει το συγκρότημα με το ”Aces High” μπήκε δυνατά με τον Μπρους να βγάζει στο τέλος μια ωραία κραυγή αφήνοντας πίσω ηχητικά ζητήματα που παρουσιάστηκαν στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το αεροπλάνο που ”πετούσε” κατά τη διάρκειά του τραγουδιού σε προδιέθετε για σόου, λέξη που χαρακτηρίζει τη σκηνική παρουσία του συγκροτήματος η οποία ήταν πολύ καλή. Αγέραστος ο Χάρις δεμένος με Μάρεϊ, Σμιθ και Μακ Μπρέιν. Ο Ντίκινσον εμφανίστηκε με μαλλάκι που του πήγαινε και ήταν σε φόρμα.

Ακολούθησε το ”Where Eagles Dare” με τη γνωστή παρότρυνση ”Scream for me Athens” και στο τέλος του τραγουδιού ήταν η ώρα του φρόντμαν των Μέιντεν να μιλήσει στο κοινό. Δε θα σχολιάσω το πώς φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την έννοια του Πολέμου, την (αστική) Δημοκρατία, την Ελευθερία. Κρατάω το αντιφασιστικό κομμάτι της τοποθέτησής του.

Συνεχίζοντας εθνικοανεξαρτησιακά ο Ντίκινσον άνοιξε το δρόμο για το ”The Clansman”. Στο επαναλαμβανόμενο freedom σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερο αν συνδυαζόταν με την απελευθέρωση από τα δεσμά της φτώχειας και της ανεργίας. Γιατί αν ανήκεις σε αυτές τις κατηγορίες δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος.

Στη ροή του προγράμματος ακολούθησε μονομαχία Μπρους-Έντι, στο ”The Trooper”, ενώ ο πρώτος κράτησε ελληνική σημαία κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Τα εεε πήραν τη θέση των ωωω στο ”Revelations” με το κοινό να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια. Κραυγές Μέιντεν και ”For the Greater Good of God”, έπειτα το αγαπημένο ”Wicker Man”, ακολούθως  το ”The Sign Of The Cross” με τον Ντίκινσον να ξορκίζει με έναν μεγάλο σταυρό. Συνέχισε με φλογοβόλο στο ”Flight Of Icarus” και μπήκαν στην τελική ευθεία με ”Fear Of The Dark”, ”The Number Of The Beast” και ”Iron Maiden”. Στο τελευταίο αναδύθηκε ένα κεφάλι Έντι ενώ ο Ντίκινσον μας ευχαρίστησε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Terra Vibe.

Μετά το χειροκρότημα και λίγες ιαχές, αντιδράσεις που γενικά μου φαίνονται χλιαρές έχοντας δει παλιότερα λάιβ, το encore του συγκροτήματος περιελάμβανε το ”The Evil That Men Do”, το ”Hallowed Be Thy Name” που δε θα μπορούσε να λείπει από ένα ήδη καλό σετλίστ και το ”Run To The Hills” στο οποίο ο Μπρους έκανε πως καλπάζει. Στο τελικό χειροκρότημα, στην απαίτηση μερίδας του κοινού για το ”Alexander The Great”, ο Ντίκινσον έπαιξε λίγο μαζί του, τραγουδώντας κομμάτι του ρεφρέν, στο τέλος όμως απλά υποσχέθηκε πως θα ξανάρθουν.

Αφού αποσύρθηκε η μπάντα ορισμένοι περίμεναν μήπως έπαιζαν κι άλλο. Μόλις όμως είδαν τους εργαζόμενους να μαζεύουν κατάλαβαν ότι η συναυλία τελείωσε. Εμείς είχαμε ήδη κάνει μεταβολή όχι για τους λόφους αλλά για τα σπίτια μας και κάθε άλλο παρά καλπάζοντας θα το έλεγες. Ήταν τόσος ο κόσμος, η διάταξη του χώρου, η οργάνωση, που περπατούσαμε σα ζόμπι. Στη διαδρομή δε που ακολουθήσαμε εμείς, επεδή ήταν κοντινή κάτι μικρών κάδων, σε κάποια φάση δεν πατούσα έδαφος αλλά πλαστικά ποτήρια.

Φρακάρισμα υπήρξε και στην τελευταία έξοδο που επιδεινώθηκε από τρία τέσσερα παρκαρισμένα αμάξια, εκ των οποίων καναδυό ήταν ταξί και την τοποθέτηση των πλανόδιων ακριβώς πάνω στο σημείο που βγαίναμε, επάνω στο δρόμο και όχι στο πλάι. Με το που τελείωσε αυτό το κομμάτι περπατήσαμε κανονικά για τα οχήματά μας. Τώρα ανάλογα με το σημείο που είχε σταθμεύσει ο καθένας υπήρχε και η ανάλογη καθυστέρηση.

Η βραδιά όφειλε να ολοκληρωθεί και ολοκληρώθηκε με βρώμικο, στη Βαρυμπόμπη.

Up the Irons.

Δες κι αυτό:

Ακροδεξιά παράκρουση για Μπρους Ντίκινσον, ”Alexander The Great” και άλλα τέτοια