Aνταπόκριση ΑthensRocks 2019 SLAYER, ROTTING CHRIST, LEPROUS, SUICIDAL ANGELS @ Γήπεδο Basket ΟΑΚΑ, 13/7/19

Η μέρα για το πολυαναμενόμενο αποχαιρετιστήριο live των “πατεράδων” του thrash metal Slayer είχε φτάσει. Ο καιρός θα έλεγα ιδανικός και έτσι κατά το μεσημεράκι κατηφόρισα να πάρω το τρένο και να ανέβω στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ. Στην αποβάθρα αρκετές νέες φάτσες με τα αντίστοιχα metal t-shirts, ενώ όταν έφτασε ο συρμός τα βαγόνια ήταν γεμάτα με μαυροφορεμένο κόσμο επίσης με τα αντίστοιχα μπλουζάκια. Ξαφνικά σαν να μύρισε δεκαετία του ’90 όταν στοιβαζόμασταν σαν σαρδέλες στα τρένα με σκοπό να πάμε να δούμε κάποια μπάντα live. Πιτσιρικάδες, 40άρηδες, 50άρηδες με τους γιούς και τις κόρες τους και όλοι με αυτό το χαμόγελο της προσμονής όταν οδεύουμε για ένα τέτοιο γεγονός.

Έφτασα στο κλειστό του ΟΑΚΑ ακριβώς την ώρα που στη σκηνή είχαν ανέβει οι Suicidal Angels. H αρένα εκείνη την ώρα ήταν μισογεμάτη αλλά τα πρώτα mosh pits είχαν ήδη ξεκινήσει υπό τους ήχους του 80’s thrash metal της μπάντας. Ο ήχος αρκετά καλός με τις κλασσικές πριμαριστές κιθάρες και γκάζια δίχως αύριο. Οι νότες του “Bleeding Holocaust” αλλά και του “Moshing Crew” πραγματικά ξεσήκωσαν το κοινό και ακόμα και εγώ που βρισκόμουν στις κερκίδες είχα ήδη αρχίσει ασυναίσθητα να χτυπάω τα πόδια μου πάνω κάτω. “Bloodbath” και κάπου εκεί αρχίζει να “σπάει” και ο σβέρκος.  Με full ενέργεια και με σαφείς αναφορές σε μπάντες όπως οι Kreator και οι Sodom κατάφεραν να δημιουργήσουν pits των 150 ατόμων και να μας ζεστάνουν για τα καλά.

Η συνέχεια βρήκε στη σκηνή τους νορβηγούς Leprous. Εναλλαγή λοιπόν στο μουσικό στύλ μιας και αυτό που παίζουν είναι ενα κράμα progressive metal με κάποιες avant-garde λεπτομέρειες. Αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία συνέθεταν τις ιδιόρρυθμες μελωδίες της μπάντας. Δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος τους και σε διάφορα σημεία ακούγονταν σχετικά “μπουκωμένοι”. Παρ’ολα αυτά δεν μπορώ να πω οτι δεν απόλαυσα  το set τους και πιστεύω και αρκετός κόσμος που βρέθηκε εκείνη την ώρα στο χώρο.

Λίγα λεπτά πριν τις 20.00 την εμφάνιση τους έκαναν οι Rotting Christ. Είχα αρκετό καιρό να τους παρακολουθήσω ζωντανά αλλά έχοντας μια εικόνα από τα live τους ήμουν σίγουρος για το τι επρόκειτο να διαδραματιστεί μπροστά μου. Έχοντας στη σύνθεσή τους νέο μπασίστα τον Κώστα Χελιώτη (ex-Chronosphere) φάνηκαν δεμένοι όπως πάντα. Με το δικό τους ιδιαίτερο death-black metal ξεσήκωσαν το κοινό το οποίο άρχισε και πάλι να δημιουργεί mosh pits ενώ κατά την διάρκεια του “Societas Satanas” έγινε και ένα εντυπωσιακό wall of death. O Σάκης αγέρωχος δε σταμάτησε ούτε λεπτό να ξεσηκώνει τον κόσμο ενώ και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας έδωσαν το 100% του εαυτού τους τόσο παιχτικά όσο και σκηνικά. Με λίγα λόγια οι Rotting Christ απέδειξαν για άλλη μια φορά το πόσο τίμια μπάντα είναι και πως κάθε εμφάνιση τους είναι εγγύηση στο ότι θα περάσεις καλά.

Όταν το ρολόι έδειξε 21.30 ακριβώς και υπό τους ήχους του “Delusions Of Saviour” οι Slayer έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή. Ο κόσμος εκείνη την ώρα είχε γεμίσει το χώρο και όταν στα καπάκια ξεκίνησε το “Repentless” το τι έγινε από κάτω απλά δεν περιγράφεται, ενώ στις κερκίδες σηκώθηκαν όλοι όρθιοι. Για πότε ξεκινήσαμε να κουνάμε τα κεφάλια μας πάνω κάτω, για πότε ξεκίνησαν τα πρώτα crow surfings και να ουρλιάζουμε τους στίχους, ούτε που το κατάλαβα. Επί σκηνής ενα πλούσιο show απο φώτα αλλά και απο φωτιές που κάθε φορά που έσκαγαν ζέσταιναν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. “Evil Has No Boundaries” και “World Painted Blood” και παντού να βλέπεις κόσμο να κοπανιέται ακόμα και σε ηλικίες 50+. Πραγματικά δεν μπορεί να το καταλάβει όποιος δεν ήταν εκεί. Το σφυροκόπημα των Slayer δεν είχε σταματημό και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσες ούτε λεπτό να διανοηθείς ότι αυτοί οι τύποι κοντεύουν τα 60. Τα mosh pits απο κάτω διαρκώς πολλαπλασιάζονταν καθώς η μπάντα έπαιζε κομμάτια όπως το “Chemical Warfare” και “Hell Awaits” και η αδρεναλίνη βαρούσε κόκκινο. Το τελείωμα δε, ήταν απολαυστικότατο μιας και για εκεί μας φύλαξαν μια τετράδα κομματιών – δυναμίτες! “Raining Blood”, “Black Magic”, “Dead Skin Mask” και φυσικά το “Angel Of Death”! Σαν να ήθελαν να μας αποτελειώσουν. Σαν να ήθελαν να μας κάνουν να ικετέψουμε για έλεος! Πραγματικά θεωρώ πως δεν θα μπορούσαν να έχουν διαλέξει πιο πετυχημένο setlist, μιας και αυτό συμπεριελάμβανε όλη την αφρόκρεμα κομματιών από περίπου 10 δίσκους τους.

Κάπου εκεί το live έφτασε στο τέλος του και ο Tom Araya στάθηκε για λίγα λεπτά πάνω στη σκηνή βουβός και φανερά συγκινημένος να χαζεύει τον κόσμο που φώναζε διαρκώς “Slayer” και χειροκροτούσε. Εκεί συγκινηθήκαμε και εμείς, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τόσο το πόσο δυνατό ήταν αυτό το live όσο και ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που παρακολούθησαν ζωντανά αυτή την μπάντα – ογκόλιθο του thrash metal.

Μετά από αυτό το live, όλα συνοψίζονται σε μια πρόταση που είπε ένας φίλος: “Yπάρχουν οι Slayer και υπάρχουν και όλοι οι υπόλοιποι”.