Δεν ξέρω αν ζήσω να σε δω, μα πάντα θα σε περιμένω επανάσταση – Rey Lamda, Κοινοί Θνητοί

Μια πολύ ωραία συνεργασία των Κοινών Θνητών με το Rey Lamda, και μια σχεδόν… ερωτική εξομολόγηση στην επανάσταση.

Μητσοφού: Στίχοι, Ραπ
Rey Λαμδα: Στίχοι, Ραπ
Αντώνης Μεϊμάρης: Μουσική, Παραγωγή, Κιθάρες, Μπάσο, Ακορντεό
Dj Mestre (the Vocults): Scratches
Αrtwork: Νίκος Μεταξάς

Επικοινωνία:

Subscribe: https://goo.gl/Ajc9PQ
Facebook: https://www.facebook.com/koinoi.thnitoi/
SoundCloud: https://soundcloud.com/koinoi_thnitoi
Instagram: www.instagram.com/koinoi.thnitoi_artworks

Στίχοι:

Έψαχνα τρόπο να σε βγάλω απ’ τα υπόγεια
Εκεί που είχες την συνείδηση κρυμμένη
Μα σε κρατούσαν κάτω εσκεμμένα ισόβια
Μες στα σκοτάδια σου να νιώθεις φοβισμένη
Σε θέλαν σιωπηλή να πάψεις να εκφράζεσαι
Να μην ζητάς να σταματήσεις να ελπίζεις
Για τα λάθη των άλλων εσύ να δικάζεσαι
Και στο κελί σου εκεί μέσα να σαπίζεις
Για κάποιους ήσουν απειλή για άλλους λύτρωση
Ανάλογα το τι βόλευε τον καθένα
Σε είχανε πάντα από κοντά σε επιτήρηση
να μην σε μάθουν τα μυαλά τα κοιμισμένα
Σε είδα έρωτα φωτιά σε είδα εξέγερση
και πάντα έτοιμη να κλέψεις την παράσταση
Το ξέρω μοιάζεις του κανόνα η εξαίρεση
Για αυτό και θα σε περιμένω επανάσταση

Τόσα πολλά είχα να σου πω
-Μα δεν σε έβρισκα όταν σε χρειαζόμουνα
Βγήκα στους δρόμους να σε βρω
– Δεν ήσουν πουθενά τζάμπα περιπλανιόμουνα
Για αυτό για ‘σένα τραγουδώ
– Και σε ζητώ μήπως κι αλλάξει η κατάσταση
Δεν ξέρω αν ζήσω να σε δω
– Μα πάντα θα σε περιμένω επανάσταση

Έψαχνα να βρω τα λόγια να σου μιλήσω,
έψαχνα να βρω τις λέξεις να με προσέξεις
Ίσως μου πήρε καιρό να το αποφασίσω,
μα μπρος στην σκέψη σου χάνονται όλες οι λέξεις
Κοινός Θνητός σε ένα σύστημα αθάνατο
που η πολυτέλεια με κρύβει κάθε τόσο
Μου βάζει φρένο συνεχώς το μεροκάματο
μα ‘χω μια ολόκληρη καρδιά για να σου δώσω
Στέκω ακίνητος σαν κέρινο ομοίωμα
σε νιώθω ακόμη, ίσως και να την γλιτώσω
Αυτοί μου λένε, δεν έχω στον ήλιο μία, μα
ποτέ δεν με ‘νοιαξε για τα όνειρα να λιώσω
Έναν Νοέμβρη στην Αθήνα σε αντίκρισα
με μια φωνή βραχνή και δάκρυα στα μάτια
Ήταν τα ρούχα σου ποτισμένα με αίματα
όταν μας χτύπαγαν του κράτους τα φυμάτια!

Τόσα πολλά είχα να σου πω
-Μα δεν σε έβρισκα όταν σε χρειαζόμουνα
Βγήκα στους δρόμους να σε βρω
– Δεν ήσουν πουθενά τζάμπα περιπλανιόμουνα
Για αυτό για ‘σένα τραγουδώ
– Και σε ζητώ μήπως κι αλλάξει η κατάσταση
Δεν ξέρω αν ζήσω να σε δω
– Μα πάντα θα σε περιμένω επανάσταση