Δισκοκριτική: Selefice – I Met A God

Οι Selefice είναι μια μπάντα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Έβγαλαν έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους του ελληνικού metal, σχεδόν ταυτόχρονα διαλύθηκαν και επανενώθηκαν 25 χρόνια μετά. Πολλοί θα σκεφτόντουσαν και θα μίλαγαν για άλλη μια αρπαχτή, για άλλο ένα ανούσιο reunion και ίσως για ένα αναμάσημα.

Σε όλα αυτά έρχεται να απαντήσει η μπάντα με την δεύτερη δισκογραφική της δουλειά 26 χρόνια μετά. Αποδεικνύοντας πώς οι εφιάλτες τους περιτριγύριζαν σε όλη τη διάρκεια της πολυετούς παύσης. Έτσι έχουμε να κάνουμε με ένα E.P το οποίο τιτλοφορείται “I Met A God”. Η διαδικτυακή του κυκλοφορία αναμένεται στις 17 Μάη και μετά από λίγο πρόκειται να κυκλοφορήσει και σε φυσική μορφή. Ωστόσο είχαμε την ευκαιρία για μια προακρόαση. Το Ε.Ρ λοιπόν περιλαμβάνει τέσσερα κομμάτια. Τρία καινούρια καθώς και ένα ακυκλοφόρητο (“Damned”) από την πρώτη περίοδο της μπάντας, το οποίο επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε στην στουντιακή του έκδοση μιας και τόσα χρόνια το ακούγαμε σε ένα rip του youtube από μια βιντεοκασέτα του ‘94 live στο An Club . Το ύφος του δίσκου βαδίζει στα γνώριμα μονοπάτια του doom-death metal εμπλουτισμένο με το προσωπικό στυλ των Selefice. Αυτό είναι και που το κάνει ιδιαίτερο. Ακούγοντάς το θα συναντήσεις πολλά σημεία που οι κιθάρες καλπάζουν δαιμονισμένα και το δικασίδι πάει σύννεφο ενώ άλλοτε αργόσυρτα σημεία πλαισιωμένα από ένα στακάτο μπάσο να δίνει τον απαραίτητο όγκο. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που έχει τολμήσει η μπάντα είναι το μπλέξιμο του αγγλικού με τον ελληνικό στίχο, κάτι που λίγοι έχουν τολμήσει και εδώ φαίνεται πως τα παιδιά δεν φοβούνται να πειραματιστούν. Εξάλλου οι Selefice ποτέ δεν ήταν οι κλασσικοί μεταλλάδες. Με την ίδια μανία που άκουγαν Slayer, Possessed και Candlemass με άλλη τόση άκουγαν Camel, Pink Floyd και Scorpions.

Την παραγωγή στο εγχείρημα αυτό ανέλαβε ο Σάββας Μπετείνης ηγετικό μέλος των Acid Death. Οφείλω να ομολογήσω πως έχει γίνει πολύ καλή δουλειά από μεριά παραγωγής, έχει επιτευχθεί ο απαιτούμενος όγκος, έχουν δουλευτεί καλά τα φωνητικά και γενικότερα ο Σάββας έχει πιάσει ακριβώς το όλο feeling της μπάντας. Προσωπικά θα έλεγα ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες ξένες παραγωγές και ελπίζω το full album που θα κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή να έχει τον ίδιο ήχο.

Αυτό λοιπόν είναι το “I Met A God”. 25 χρόνια βουβαμάρας, στάχτης, πόνου, φόβου και ενός συνεχόμενου εφιάλτη αποτυπωμένα μέσα σε 24 λεπτά ατόφιου metal. Αντέχεις να πατήσεις play;