Drugitiz: Mud Garden – Η προοπτική μες στα σκοτεινό μέρος του μυαλού μας
Για τις φορές που η σκέψη λασπώνει και χάνεται αλλά και γιατί σε κάθε κήπο πάντα κρύβεται η προοπτική του να ανθίσει κάτι.
Αν πεις για ένα δίσκο ότι είναι μια σκοτεινή δουλειά δε λέει τίποτα από μόνο του. Κάποιοι μπορεί να το κάνουν γιατί βρίσκουν αισθητική απόλαυση στην παρακμή ή γιατί θεωρούν τέχνη την αποθέωση του λούμπεν, μακριά από αισιόδοξες προοπτικές και μεγάλες αφηγήσεις με προοπτική. Κάποιοι μπορεί να το κάνουν με επιτήδευση, για να πουλήσουν στιλ ή μούρη.
Το ζήτημα είναι τι κάνεις με τα σκοτάδια του μυαλού σου, όταν βυθίζεσαι σε αυτά, εκ των πραγμάτων κι όχι από “άποψη” ή στιλ. Τι βλέπεις εκεί, πού μπορείς να βρεις φως για να το ακολουθήσεις, πώς βρίσκεις ανακούφιση, καταφύγιο, πώς μπορείς να τα εκφράσεις καλλιτεχνικά όλα αυτά. Και ποιον μπορεί να ενιδαφέρει μια τέτοιου είδους έκφραση;
Η τελευταία δουλειά του Drugitiz είναι μια έμπρακτη απάντηση σε όλα τα παραπάνω. Δε θα βρείτε όμορφες κι ευχάριστες μελωδίες, εύκολες απαντήσεις -ή και καθόλου απαντήσεις ίσως. Μπορεί να δείτε όμως τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και κάποιες απαντήσεις για όσα αυτή κρύβει και μπορεί να δώσει.
Οπότε εκτός από το να την ακούσετε, έχει σημασία να διαβάσετε λίγα λόγια για το σκεπτικό που την διέπει, από τον ίδιο το δημιουργό της.
Δεύτερο beat tape culturalproductsofchaos. Ένα μονοπάτι που άνοιξα πριν λίγα χρόνια σαν παράλληλο μουσικό δρόμο, ένα side project στο οποίο μπόρεσα να χωρέσω πράγματα που κατέκτησα συνειδησιακά και μουσικά ωριμάζοντας και κατά κάποιον τρόπο δεν μπορούσαν να “μπουν” με τα υπόλοιπα πράγματα που έχω κάνει. Ένα project του οποίου σκοπός είναι να αποτυπώσει τις πιο μαύρες σκέψεις μου. Αποτέλεσμα μιας πορείας 14 χρόνων γεμάτων με συνεδρίες με ψυχιάτρους, φάρμακα, φάρμακα και άλλα φάρμακα, νοσοκομεία, καταχρήσεις, αδιέξοδα, “εκτός προγράμματος” θανάτους κοντινών μου ανθρώπων, φρίκες, τύψεις, θολή σκέψη, αϋπνίες, παραισθήσεις, παράνοιες και άλλα πολλά τέτοια. Και βέβαια έρωτες που ναυάγησαν, ανθρώπινες σχέσεις που η πραγματικότητα πέρασε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας, συμπεριφορές που πλήγωσαν, λάθη που δε λένε να σε αφήσουν σε ηρεμία. Και όλα αυτά, μέσα από το φίλτρο της εργασίας πάνω στη μουσική.
Όπως θα ξέρετε όσοι έχετε τσεκάρει ήδη το project, εδώ δεν έχουν χώρο οι όμορφες μελωδίες παρά μόνο κατ’ εξαίρεση και τα εύκολα ακούσματα δεν είναι στο μενού. Πειραματίζομαι μέχρι να βγάλω ό,τι χρειάζεται με τον πλέον ταιριαστό τρόπο από θέμα μορφής. Οι φόρμες δεν είναι οι κλασσικές hiphop, αλλά σαφέστατα προέρχονται από εκεί και παραμένει σημείο αναφοράς. Όλο αυτό έχει αποτέλεσμα σε μια σύνθεση από σπασμένα beats, “καμένους” ήχους και ατμόσφαιρες που σε μεταφέρουν στο κεφάλι μου. Ακραίες μορφές για αντίστοιχα περιεχόμενα.
Αυτή τη φορά αποφάσισα να είμαι όσο πιο ανοιχτός μπορώ και με παίρνει. Αυτή τη φορά η αιτία ύπαρξης του CPoC ξεγυμνώνεται από άλλες, παράπλευρες ιδέες και ανοίγεται με πλήρη γύμνια. Το ίδιο και διάφορες δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Όχι με σκοπό να δοξαστεί κάποια μορφής αποδοχής τους ή η ιδέα της παραίτησης από τη ζωή εν γένει, αλλά με την ελπίδα ότι άνθρωποι που περνάνε κάτι παρόμοιο θα νοιώσουν ότι τους εκφράζει όλο αυτό και- ποιος ξέρει;- ίσως να βρουν και κάποια ανακούφιση σε αυτό το έργο. Και αυτό θέλω να είναι ξεκάθαρο: το όλο CPoC project δεν είναι πρόταγμα αλλά καταφύγιο. Στόχος παραμένει πάντα να βγάλουμε τον εαυτό μας από αυτήν την κατάσταση αλλά και να ξεριζώσουμε τον κόσμο που γεννάει αυτά τα φαινόμενα. Στην ουσία της διαφοράς μεταξύ Τέχνης που απολαμβάνει την παρακμή και Τέχνης που εκφράζει τις φρίκες που γεννά στον άνθρωπο ο σημερινός βάρβαρος κόσμος, το CPoC φιλοδοξεί να ανήκει στο δεύτερο.
Τέλος θέλω να πω και ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν τεχνικά ή στη διάδοση του project. Με τους υπόλοιπους θα βρεθούμε σε επόμενα project.
Mud Garden για τις φορές που η σκέψη λασπώνει και χάνεται αλλά και γιατί σε κάθε κήπο πάντα κρύβεται η προοπτική του να ανθίσει κάτι.
