Dysfunctional Attitude: 5 φορές που τα χώσαμε στον κυρίαρχο μηδενισμό

Κάθε εποχή στην πορεία της Ιστορίας έχει και τις αντίστοιχες κυρίαρχες ιδέες οι οποίες “ντύνουν” το zeitgeist της κοινωνίας. Ο post-soviet καπιταλισμός, ο καπιταλισμός της κρίσης και της εμπέδωσης του TINA, o καπιταλισμός της εποχής που ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στέκεται σαν αόρατη απειλή πάνω από τα κεφάλια όλων μας, είναι η εποχή που τα αδιέξοδα και η απογοήτευση γεννάνε τη γενικευμένη κατάθλιψη. Κατάθλιψη η οποία με τη σειρά της εκφράζεται μέσα από το σύγχρονο μηδενισμό, ο οποίος μετατρέπεται σε κυρίαρχη ιδεολογία: ο κόσμος είναι σκατά, αλλά είναι όπως είναι και το αποδεχόμαστε. Εμείς είμαστε σκουπίδια και μισούμε τον εαυτό μας, δεν αξίζουμε καλύτερα, και το αποδεχόμαστε. Δεν υπάρχει ελπίδα, και το αποδεχόμαστε. Ατομισμός, υποκειμενισμός, μισανθρωπισμός, απελπισία. Στην καλύτερη, διαμαρτυρία (ακόμα και “εξεγερτική”, βίαιη) χωρίς προοπτική. Το να ονειρεύεσαι αλλαγές είναι πασέ, το να γίνεσαι συγκεκριμένος και αναλυτικός για αυτές έχει βαπτιστεί έγκλημα.

Ο σύγχρονος μηδενισμός είναι ύπουλος: παρότι είναι ιδεολογία της κυριαρχίας, δεν έρχεται με το κουστούμι της κανονικότητας, με την παραδοσιακή προσέγγιση του “επίσημου”. Ντύνεται εναλλακτικό, “διαφορετικό”, ακόμα και “εξεγερτικό”. Δεν έρχεται από τις σελίδες αστικών εφημερίδων αλλά από αλτερνατιβ websites. Δεν έρχεται από μεσήλικες με γραβάτες, αλλά από “κουλ τυπάκια” με συχνά περίεργη εμφάνιση. Δεν είναι κλασικισμός, είναι ποπ. Δεν σου παρουσιάζεται σαν “κανονικό”, αλλά είναι εξίσου κανονιστικός με την προηγούμενη κυρίαρχη αφήγηση.

Η έκφρασή του πιάνει ένα τεράστιο φάσμα: Από τον ακαδημαϊκό και καθημερινό μεταμοντερνισμό, στα memes και σελίδες σε social media, στην (πολλές φορές εξαιρετική) τέχνη, ακόμα και στιγμές πολιτικής “αντίστασης”. Από κονδυλοφόρους του συστήματος μέχρι ανθρώπους που αναπαράγουν την κυρίαρχη αφήγηση χωρίς να το συνειδητοποιούν και από έμπορους απογοήτευσης μέχρι τίμιους (και αρκετές φορές ιδιοφυείς) καλλιτέχνες που εκφράζουν το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής, παντού κυριαρχεί ένα κοινό νήμα. Αυτό της παραδοχής της κατάστασης και της απόσυρσης από την ελπίδα για αλλαγή.

Στα δικά μας. Όποιος ξέρει τη μουσική μας, ξέρει ότι δεν τα πάμε καλά με όλο αυτό. Έχουμε ένα διαρκές μέτωπο με την κατάπτωση αυτή, όχι με την άνεση αυτού που την κρίνει αφ’ υψηλού και από απόσταση, αλλά με την ειλικρίνεια αυτού που την κοιτάει στα μάτια κάθε μέρα. Και εμείς είμαστε άνθρωποι με ψυχιατρικά και ψυχολογικά θέματα, και εμείς βλέπουμε τη μαυρίλα του κόσμου και νοιώθουμε να μας καταλαμβάνει. Δεν αλέξουμε την κατάσταση, έχουμε και εμείς τις αδυναμίες μας και τις αντιφάσεις μας. Και αν κατά περίπτωση κάνουμε τέχνη λίγο πιο “σκούρα”, αυτό δεν είναι για να γιορτάσουμε την παρακμή αλλά για να ουρλιάξουμε μέσα της. Και κάνουμε την επιλογή να μην αφήσουμε να μας νικήσει. Σε κάθε μας βήμα επιμένουμε να προσπαθούμε για αυτό. Πεταμένοι μέσα σε ένα κόσμο που μισεί στείρα, μισούμε με καύσιμο την αγάπη. Αγάπη για τον άνθρωπο, για το μέλλον, για την ελπίδα- μισούμε τους εχθρούς τους.

Γροθιά στο μαχαίρι λοιπόν, και ο κόσμος θα αλλάξει. Επαναστατική αισιοδοξία όπως και να ‘χει, ειδάλλως ας πάμε σπίτια μας. Ψάχνουμε ελπίδα σε όσους ψάχνουν ελπίδα.

Σκέψου ή ψόφα. Σκατά στην κουλτούρα της παραίτησης.

https://www.youtube.com/watch?v=vXPqL-GKqMA

Ρουφιάνοι δεν θα γίνουμε για να έχουμε να ζούμε, στην πίεση μα τους την έχουμε στημένη. Δε θα μας κόψουν τη μιλιά, ποιος τη γαμά την απάθεια.

https://www.youtube.com/watch?v=e7wJqhIW4Bg

Τον εαυτό σου μην τον βρίζεις, αξίζεις. Αυτοεκτίμηση μηδέν θα πει τιμή χαμηλή.

Η αποτυχία δε παγώνει την εξέλιξη. Πάμε εξέγερση.

H κατάθλιψή μου μπορείς να πεις ότι είναι εργατικό ατύχημα, η δυστυχία τους το συλλογικό μας στοίχημα. Φόρα την ιδεολογία που σου ταιριάζει από τη μεταμοντέρνα μπουτίκ.