«Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας, μα τόσο γλυκός…» – Χιλιάδες λαού τραγούδησαν τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη στη μεγάλη συναυλία στην Πάτρα (ΦΩΤΟ)

Μια ξεχωριστή – ιδιαίτερη βραδιά είχαν τη χαρά να ζήσουν οι χιλιάδες θεατές που προσήλθαν τη Δευτέρα 31 Ιουλίου στο χώρο του Παμπελοποννησιακού Σταδίου για τη μεγάλη  συναυλία αφιέρωμα του Διεθνούς Φεστιβάλ της Πάτρας στον μεγάλο Έλληνα τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη.

Εκεί ακούστηκαν, από τους σπουδαίους ερμηνευτές Γιώργο Μαργαρίτη, Κώστα Μακεδόνα, Στέλιο Διονυσίου και Χριστιάννα Γαλιάτσου, όλες οι επιτυχίες του Στέλιου. Το κοινό συγκινήθηκε κι έστησε χορούς τόσο στις εξέδρες όσο και μπροστά από την ορχήστρα που διεύθυνε ο  Νίκος Στρατηγός.

Στη συναυλία αφιέρωμα,  που ήταν ενταγμένη στον κύκλο του Διεθνούς φεστιβάλ της Πάτρας με αφιερώματα σε μεγάλους Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές, παραβρέθηκε ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ο οποίος, πριν το ξεκίνημα της συναυλίας, είχε, μαζί με την Πρόεδρο του Πολιτιστικού Οργανισμού, Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, συνάντηση με τη σύζυγο του αείμνηστου Στέλιου, Βάσω Καζαντζίδη, με το Γιώργο Μαργαρίτη και τους άλλους ερμηνευτές.

Από την πλευρά της η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού, απένειμε τιμητική πλακέτα στην κυρία Καζαντζίδη και προλογίζοντας τη συναυλία, τόνισε:

«Σήμερα έχουμε τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσουμε έναν μεγάλο καλλιτέχνη, τον Στέλιο Καζαντζίδη, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας.

Γεννημένος στις 29 Αυγούστου 1931 στη Νέα Ιωνία από Πόντιους γονείς, πρόσφυγες, ο Στέλιος Καζαντζίδης γνώρισε από πολύ τρυφερή ηλικία το άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα. Ο οικοδόμος πατέρας του, που είχε πάρει μέρος στην Αντίσταση στις γραμμές του ΕΑΜ, δολοφονείται από τους Ταγματασφαλίτες.

Ο Στέλιος στα 13 του ζει στο πετσί του, τι σημαίνει βιοπάλη. Αναλαμβάνει,  δουλεύοντας σε ό,τι δουλειά μπορεί να φανταστεί κανείς, να ζήσει τη μητέρα του και το μικρό του αδελφό.

Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας βασανίζεται άγρια, ενώ, για ένα διάστημα, εξορίστηκε στην Μακρόνησο.

«Στο εργοστάσιο της “Λανατέξ”, κατά τη διάρκεια της εργασίας, όταν έπιανα κάποιο σκοπό οι εργάτες σταμάταγαν την δουλειά και με χάζευαν», είπε αργότερα ο ίδιος. Ο διευθυντής του εργοστασίου, ονόματι Παρβανίδης, του χάρισε μια κιθάρα.

Αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνηςτραγουδάει τον καημό του λαού μας, που οδηγήθηκε στην ξενιτιά για μια μπουκιά ψωμί, τα βάσανα του εργάτη και της εργάτριας.

Ο Στέλιος «έφυγε» στις 14 Σεπτέμβρη 2001, αφήνοντας πίσω ένα έργο σπουδαίο.

«Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας

μα τόσο γλυκός

είναι τόσο μεγάλη η ζωή όταν ζεις διαρκώς

και έτσι φθάνεις στο τέρμα χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός

και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς

μα δεν είσαι νεκρός».

Ένα ρεφρέν που συμπεριλαμβάνει τα ανεκπλήρωτα όνειρα και τις ελπίδες εκείνων για τους οποίους τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης».

Λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας – αφιέρωμα με τίτλο: «Εγώ δεν ζω γονατιστός» προβλήθηκε ταινία  για τον άνθρωπο που, δύο και πλέον δεκαετίες από το θάνατό του, παραμένει ένας θρύλος του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, έχοντας τραγουδήσει το παράπονο και τις αγωνίες του λαού και  τις δυσκολίες της ζωής των Ελλήνων της ξενιτειάς με μοναδικό τρόπο. Με τον ίδιο σε όλη τη διαδρομή του να  παραμένει ένας άνθρωπος του λαού.

Την επιμέλεια του βίντεο και των κειμένων είχε ο δημοσιογράφος Κώστας Μπαλαχούτης ο οποίος παρουσίασε το αφιέρωμα.