«Εμένα και ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή…»

«Μια εκδρομή είναι η ζωή μου
που θα τελειώσει κάποτε
Μα έπαιξα, γέλασα
με την ψυχή μου
και δεν κουράστηκα
δεν έπληξα ποτέ…»

Σαν σήμερα, στις 17 του Απρίλη 2012, έφευγε πρόωρα και αναπάντεχα από τη ζωή, στα 64 χρόνια του, ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος. Δωρικός στη ζωή και την ερμηνεία, ερμήνευσε μεγάλους συνθέτες, ποιητές και στιχουργούς και πλούτισε το λαϊκό τραγούδι το οποίο υπηρέτησε μέχρι το τέλος, με αγάπη, συνέπεια, ήθος, σεβασμό κι ένα μοναδικό ταλέντο.

Είχε γεννηθεί στις 2 του Απρίλη 1948, στα Τρίκαλα. Παιδί αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ που διώχθηκαν σκληρά από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, αναγκάστηκε να βγει πολύ νωρίς στη βιοπάλη, αναζητώντας μεροκάματο.

Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως ο πατέρας του σκοτώθηκε στο βουνό (ήταν αντάρτης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας). Τότε έλαβε ένα γράμμα του που έλεγε πως ζει στη Ρουμανία. Θα τον γνωρίσει τελικά στα 29 του χρόνια.

Έχοντας αυτά τα βιώματα τραγούδησε τις αγωνίες, τους αγώνες και τα βάσανα του λαού και κέρδισε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.

Στα 16 του χρόνια φτάνει στην Αθήνα. Στο – εξατάξιο τότε – Γυμνάσιο είναι από τους καλύτερους μαθητές και μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1964 ξεκινά την τραγουδιστική του πορεία δίπλα στον Γιώργο Ζαμπέτα και το 1966 ακολουθεί τον Μίκη Θεοδωράκη σε συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο, ερμηνεύοντας «Ρωμιοσύνη» και  «Άξιον Εστί».

Στη 45χρονη πορεία του στο τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με σπουδαίους δημιουργούς: Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Σταύρος Κουγιουμτζής, Τάκης Μουσαφίρης, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Σπανός, Μάριος Τόκας, Γιώργος Χατζηνάσιος, Σπύρος Παπαβασιλείου, Χρήστος Λεοντής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Σταμάτης Κραουνάκης, Βαγγέλης Κορακάκης, Λάκης Παπαδόπουλος κ.ά.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος στάθηκε δίπλα στο ΚΚΕ, παρά τις όποιες διαφωνίες ή επιφυλάξεις είχε και ανήκε στους καλλιτέχνες που στήριξαν τον κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό στη χώρα μας, το Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, συμμετέχοντας από τις πρώτες ακόμα εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, στη δεκαετία του ’70, μέχρι το τέλος σχεδόν της ζωής του. «Αν θέλουμε να μιλάμε για αγώνες δε μας έμεινε τίποτα άλλο. (…) Θέλω να ελπίζω ότι κάποιοι θα καταλάβουν τα μηνύματα, θ’ αντισταθούν σε αυτή τη λαίλαπα και θα γίνουμε περισσότεροι» έλεγε στο Ριζοσπάστη με αφορμή την επέτειο 85 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ. Και σε κάποια από τις πολλές δηλώσεις του, στήριξης του Κόμματος, τόνιζε: «Δυνατό ΚΚΕ – το λέμε χρόνια, το ζητάμε χρόνια, όχι μόνο στη συγκεκριμένη συγκυρία. Από χρόνια το ΚΚΕ θα έπρεπε να έχει ενισχυθεί περισσότερο. Θεωρώ ότι είναι μια δύναμη και μια εγγύηση γι’ αυτά που πρεσβεύει. Το έχει αποδείξει…» 

Καταγγέλλοντας το Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο που εγκρίθηκε το 2006 από το Συμβούλιο της Ευρώπης και εξισώνει τον κομμουνισμό με το Ναζισμό, υπογράμμιζε τον κίνδυνο από την επανάπαυση και τον εφησυχασμό, τονίζοντας ταυτόχρονα την αναγκαιότητα της ενεργού συμμετοχής στον αγώνα: «Δικαίωμά τους είναι να αποφασίζουν. Όμως, δικαίωμά μας είναι να αντιστεκόμαστε και να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε. Από μια πλευρά θεωρώ μπας και είναι και λίγο καλό να ξυπνήσουμε και λίγο και να δούμε τι γίνεται, πού βαδίζουμε, πού πάμε, γιατί κάπου βολευτήκαμε, κάπου είπαμε εντάξει, είμαστε καλά, νόμιμο το ΚΚΕ, νόμιμο το ένα, νόμιμο το άλλο, όμως παραγίναμε νόμιμοι. Ίσως μας ξυπνήσει λίγο και να ξαναμάθουμε να αγωνιζόμαστε».

Πατώντας εδώ μπορείτε να περιηγηθείτε σε όλες τις ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του περιοδικού για τον Δημήτρη Μητροπάνο.