Ύμνος σε ένα “μαύρο σκυλί” με άσπρα μαλλιά

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από το θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που είναι σα να μην έφυγε ποτέ, γιατί τα τραγούδια του μένουν πάντα μαζί μας.

Ο Λουκιανός είχε ένα φοβερό επώνυμο για μουσικό -κι ας μην ήταν ιδιαίτερα καλλίφωνος- κι έγραψε με μοναδικό τρόπο για τα απλά, καθημερινά πράγματα.

Έγραψε μια ωδή στο κλαρίνο, αν και αυτός έγινε γνωστός με το πιάνο του.
Έγραψε για τα fuckin’ fifties, για τα θερινά σινεμά (με αγιόκλημα και γιασεμιά) και το “Μικρό Ήρωα”, που ήταν ουσιαστικά φόρος τιμής στα παιδικά του χρόνια και τις αναμνήσεις που χάνονται.
Συνδέθηκε με το μοναχικό καουμπόι Λούκι Λουκ, από τις συγκυρίες και μια κακή μεταφορά στα ελληνικά του κανονικού ονόματος της φιγούρας (Λάκι Λουκ).
Έγραψε τον “ύμνο των μαύρων σκυλιών”, που είναι στιχουργικά ιδιοφυές μες στην απλότητά του, αν και πολλοί το σιγοτραγουδάνε, χωρίς να γνωρίζουν τον τίτλο του.
Τραγούδησε και το “γιούπι για-για”, αλλά σε λιγότερο “σκηροπυρηνικές” εκδοχές από αυτές που μπορεί να ακούσει κανείς στα συντροφικά γλέντια.

Μας είπε “πώς γεννιέται ο καμικάζι”, που δε σηκώνει κάτι τέτοια.
Για το πώς σκοτώνει μια παρέα την ώρα της: είπαμε για τον Τραβόλτα τι λεφτά να κονομά, κάναμε μετά μια βόλτα και είπαμε να πάμε σινεμά…
Για το καθημερινό τρέξιμο, το άγχος για το πρωινό ξύπνημα (αν κοιμηθώ νωρίς…) και τους υπολογισμούς: και όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος, κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο.
Για τη φρενίτιδα πριν από κάθε ντέρμπι: κι όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά.
Για τον μπερδεμένο καρπό της σεξουαλικής απελευθέρωσης: τα ‘φτιαξε ο Μηνάς με την Αρλέτα…

Για τον επαγγελματικό προσανατολισμό και το αντίκρισμα που έχουν τα πτυχία στις μέρες μας -πόσο μάλλον τώρα, που ήρθαν “ακόμα χειρότερες μέρες”: Κι αφού δουλειά δε βρήκανε το κάνανε ρολό, ρολό λοιπόν το κάνανε κι όπως ήταν φυσικό, κι αφού το καμαρώσαν, το βάλανε στον…
Για τη μετάθεση ευθυνών που είναι τυπικό γνώρισμα της “φυλής” μας: φταίει κι ο Χατζηπετρής.
Και για τον καπιταλισμό που δε μας τρομάζει, γιατί… τον συνηθίσαμε κι αυτόν!

Είχε όμως και δυο τρομερούς πολιτικούς δίσκους, λίγο πριν και λίγο μετά την πτώση της χούντας: τα “Μικροαστικά” και τα “Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας“, που είναι σα μελοποιημένες πολιτικές μπροσούρες και είχε έρθει σχετικά πρόσφατα να τα (ξανα)πεί σε ένα Φεστιβάλ.

Κι έμεινε στην ιστορία για ένα από τα μιο μαζικά μουσικά δρώμενα στα χρονικά. Το Πάρτι στη Βουλιαγμένη, που μάζεψε πολλούς καλλιτέχνες και χιλιάδες κόσμου στην παραλιακή, έχοντας το άρωμα της Μεταπολίτευσης και όλα τα στοιχεία που σε κάνουν να λες πως “δε γίνονται τέτοια πράγματα στις μέρες μας”.

Μπορεί κάποια τραγούδια του να φαίνονταν ελαφριά κι όχι ιδιαίτερα προβληματισμένα. Ήταν όμως σαφώς πιο ποιοτικά και λιγότερο φλύαρα από διάφορα “προβληματισμένα” άσματα του καιρού μας, ακόμα κι αν μιλούσαν για την απόφασή του “να κάτσει σπίτι” -ακόμα και να “ιδιωτεύσει”.

Πέρυσι ο θάνατός του προκάλεσε μαζική συγκίνηση, σε βαθμό που να σε κάνει να αναρωτιέσαι πού κρύβονταν τόσο καιρό τόσοι φανατικοί θαυμαστές του Κηλαηδόνη… Πιθανότατα αποχαιρετούσαν κι αυτοί ένα κομμάτι της παιδικής τους ηλικίας, τα καλύτερά τους χρόνια που φεύγουν αμείλικτα κι αργοσβήνουν, μαζί με τα θερινά σινεμά και τις νύχτες με τα γιασεμιά…