But In The End, It Doesn’t Even Matter…

Ήμουν κάπου στην Ικαρία, όταν τυχαία άνοιξα το κινητό για να ενημερωθώ από το timeline μου ότι πέθανε ο τραγουδιστής των Linkin Park, Chester Bennington. Οι LP ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλά επιτυχημένο συγκρότημα, από ένα συγκρότημα που έδεσε με έναν ξεχωριστό τρόπο μεταξύ τους rap, electronica και metal στοιχεία -ξεχωριστό τουλάχιστον από τις υπόλοιπες nu–metal μπάντες της εποχής του-. Είναι ένα κομμάτι της εφηβικής μνήμης σχεδόν κάθε παιδιού που γεννήθηκε μέσα στο ’90, ο Chester ήταν ένας εφηβικός μουσικός ήρωας. Και όχι αδικαιολόγητα. Κατάφεραν να εκφράσουν αρκετά έντονα τα μπερδεμένα συναισθήματα της ηλικιακής αυτής περιόδου, στην οποία η απόγνωση, ο θυμός και η θλίψη τις περισσότερες φορές έχουν κυρίαρχη θέση. Μπορεί όσο μεγαλώνεις να κρατάς κατά κύριο λόγο την ώριμη και υπέροχη προσωπική δουλειά του Shinoda, το Rising Tied, ενώ οι δουλειές των LP, ειδικά οι τέσσερις πρώτες, να παραμένουν χαραγμένες ως αναμνήσεις, που νοσταλγικά θα τις ακούσεις για να θυμηθείς τα χρόνια εκείνα που δεν ένιωθες πνιγμένος από τις υποχρεώσεις, εκεί έγκειται όμως και όλη η ομορφιά των Linkin Park.

O Chester, λοιπόν, αποφάσισε με μια θηλιά να δώσει ο ίδιος ένα τέλος στη ζωή του. Και όπως γίνεται κάθε φορά σε τέτοιες περιπτώσεις, ειδικά εάν πρόκειται για κάποιον διάσημο, από τη μία έχουμε τις αντιδράσεις τύπου «πόσο κρίμα ήταν», «γιατί να θέλει να πεθάνει τόσο νέος» και από την άλλη αυτόκλητους ψυχολόγους να βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα για το λόγο που τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Γιατί θα πρέπει να μας νοιάζει όμως κάτι τέτοιο; Η φετιχοποίηση της ζωής και η συνεπακόλουθη δαιμονοποίηση του θανάτου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη μορφή παράνοιας, όπως και το αντίστροφο. Η προσωρινότητα μας είναι μια αναπόφευκτη νομοτέλεια και δεν πρέπει ούτε να στρουθοκαμηλίζουμε σε αυτό το δεδομένο, αλλά ούτε και να παραιτούμαστε από τα πάντα εξαιτίας αυτού. Γιατί αν υπάρχει κάτι πιο επιβλητικό και κυνικό από το να τα βρίσκεις όλα μάταια έχοντας ως γνώμονα αντίληψης και σκέψης τη θνητότητα, αυτό είναι η ματαιόδοξα εμμονική προσκόλληση στην ύπαρξη, στο «αρκεί να είσαι ζωντανός και όλα τα άλλα τα βρίσκεις».

Αντιθέτως, θα έπρεπε να πυροδοτούμαστε από αυτό, να κινητοποιούμαστε και να μη βουλιάζουμε στον ατομικισμό. Να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο στο συνεχές του και όχι έως το χρονοκαθορισμένο της δικής μας ύπαρξης. Τότε θα κατανοήσουμε πραγματικά το νόημα και τη σπουδαιότητα των συλλογικών διαδικασιών, όπως είναι ο αγώνας ενάντια στα εκμεταλλευτικά συστήματα και τα κράτη τους. Να μη βλέπουμε το θάνατο ως μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, ούτε ως μια μηδενιστική ουτοπία, αλλά ως την αφορμή για να καταστρέψουμε αυτά που μας καταδυναστεύουν, για να οπλίσουμε την αλληλεγγύη και την ελευθερία, για μας, αλλά και για αυτούς μετά από μας. Να υπάρχουμε, όχι απλώς να ζούμε.

Όπως και να έχει όμως, R.I.P. Bennington. Μαζί με τα σχολικά χρόνια, πάντα θα θυμίζεις και τις ανάλογες πρωινές κοπάνες στον Επίκουρο και το Καλντερίμι (όσοι Αγρινιώτες, θα καταλάβουν) είτε για να γλιτώσουμε από κάποιον πυροβολημένο, είτε γιατί απλά βαριόμασταν. Οι μουσικοί εφηβικοί μας ήρωες έχουν αρχίσει σιγά σιγά να εξαφανίζονται. Dexter Holland, Serj Tankian, Zack de la Rocha, Black Thought, Corey Taylor και MF Doom, το νου σας.