Get away from all this Confusion – Όταν ο Ian Gillan συνεργαζόταν με το Μιχάλη Ρακιντζή

Σήμερα είναι τα γενέθλια του Ian Gillan, του θρυλικού τραγουδιστή των Deep Purple, κι εμείς θυμόμαστε μία από τις πιο ιδιαίτερες, παράξενες και κατ’ άλλους σκοτεινές στιγμές της λαμπρής του καριέρας: τη συνεργασία του με το Μιχάλη Ρακιντζή -ναι τον γνωστό. Όσα ακολουθούν έχουν αρκετή δόση καλτ, κι οφείλουμε να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες που δε βρίσκουν νόημα σε τέτοια κείμενα, να σταματήσουν εδώ την ανάγνωση.

Οι συνεργασίες Ελλήνων τραγουδιστών με μεγάλα ονόματα της διεθνούς σκηνής δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο εκείνη την εποχή. Κανείς δεν κατάφερε όμως να φτάσει το επίτευγμα του Ρακιντζή, που εκτός από τον Gillan, συνεργάστηκε και με την Bonnie Tyler -και μάλιστα όταν ήταν στα ντουζένια της- γράφοντας τη μουσική του Desert in to Your Heart (Γιατί τόση Ερημιά;), που το τραγούδησαν μαζί με τη Σοφία Αρβανίτη. Αυτό όμως κανονίστηκε από τη δισκογραφική εταιρία και η Bonnie Tyler διεκπεραίωσε το δικό της κομμάτι εκ του μακρόθεν, χωρίς να έρθει στη χώρα μας, ενώ ακόμα και στο βίντεο-κλιπ του τραγουδιού εμφανίζεται σε video-wall, με πλάνα “κονσέρβα”. Αντιθέτως, η συνεργασία με τον Gillan, έχει ιδιαίτερη αξία και μια τελείως διαφορετική ιστορία, με ένα βίντεο-κλιπ που γυρίστηκε στη χώρα μας και έγινε ολόκληρη παραγωγή μάλιστα.

Ναι αλλά πώς έγινε η σύνδεση μεταξύ των δύο, για να ευοδωθεί η συνεργασία; Ο Ρακιντζής μπορεί να μεγάλωσε με τον Gillan και τους Deep Purple και να είχε όνειρο ζωής μια συνεργασία μαζί του(ς), αλλά αυτό ούτε στα βιβλία του Κοέλιο δε θα ήταν αρκετό, για να γίνει πράξη. Ο αστικός μύθος (και βασικά ο ίδιος ο Ρακιντζής σε συνέντευξή του) λέει πως εκείνες τις μέρες ο Gillan ήρθε στην Ελλάδα, άκουσε τυχαία σε ένα εστιατόριο τραγούδια του Μιχάλη, ζήτησε να μάθει περισσότερα κι ο Μάνος Ξυδούς ανέλαβε εκ μέρους της δισκογραφικής να τον φέρει σε επαφή με το δημιουργό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που καταγράφηκε στο άλμπουμ Έτσι μ’ αρέσει (1992), και σε τρία τραγούδια του δίσκου.

Η ιστορία όμως έχει κι άλλα κεφάλαια. Η συνέχεια δόθηκε με την εμφάνιση του Gillan σε δύο συναυλίες του Ρακιντζή την ίδια χρονιά (1992), στην Τούμπα (Θεσσαλονίκη) και στη Λεωφόρο (για να το πιστέψουν κι οι πλέον δύσπιστοι Θωμάδες), με χαλαρή, σχεδόν τουριστική περιβολή και σήμα κατατεθέν τη μακριά του κόμη. Ο Ρακιντζής διηγείται μάλιστα ένα περιστατικό στη Θεσσαλονίκη, με πρωταγωνιστή έναν περίεργο τύπο που ρωτούσε “ποιος είναι αυτός ο Γκίλας;” -sic- και όταν του τον έδειξαν, πήγε και τον ρώτησε γιατί κολλάει τις αφίσες του πάνω σε αυτές του Βοσκόπουλου…

Το αποκορύφωμα όμως είναι το βίντεο-κλιπ του τραγουδιού Get away (from all this confusion), πιθανότατα το πιο γνωστό από τη μεταξύ τους συνεργασία, που είναι πιο γραφικό και από ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης ή μάλλον της Τζιας (Κέας), όπου έγιναν και τα γυρίσματα -σε αντίθεση πχ με τον “Πουφ”, που λέει “μες στις Ύδρας τα στενά σε ζητάω και στις Σπέτσες…”, ενώ έχει γυριστεί στο παλιό λιμάνι των Χανίων.

Το φολκλόρ των Κυκλάδων και του Αιγαίου δένει διαλεκτικά, ως αντίθεση, με τον ethnic ήχο του τραγουδιού. Ο Ρακιντζής θεωρείται από πολλούς ως πρωτοπόρος του είδους, και αν κάποιος έχει διαφορετική εκτίμηση, μπορεί να μπλέξει σε κάποια σχετική συζήτηση στα σχόλια κάτω από τα τραγούδια του. Αν και η πιο διασκεδαστική διαμάχη είναι σε άλλα τραγούδια, με πιο σκληρό ήχο, όπου οι σχολιαστές παίρνουν ένα ευρύ φάσμα θέσεων: από το ότι “ο Μιχάλης διδάσκει πάουερ μέταλ στην Ελλάδα”, μέχρι το να αφήσουν τις “ιεροσυλίες” και πως αυτό που ακούνε είναι “παπάουερ μέταλ”.

Οι ροκ νότες του τραγουδιού είναι ένα μικρό σόλο μερικών δευτερολέπτων μιας ηλεκτρικής κιθάρας, και το ανέβασμα της φωνής του Gillan που ξεδιπλώνει ένα μικρό μέρος των δυνατοτήτων της. Παρόλα αυτά, στο ρεφρέν καταφέρνει να τον σκεπάζει κάπως, επειδή όλα σχεδόν τα τραγούδια του είναι γραμμένα στα μέτρα της δικής του φωνής -ακόμα και αυτά που έγραφε για την Αρβανίτη και το Βασίλη Καρρά- που δεν είναι η πιο τεχνική, είναι όμως εντελώς χαρακτηριστική.

Οι στίχοι είναι γραμμένοι στο κλασικό μοτίβο διάφορων ανδρικών ντουέτων, που διεκδικούν μια γυναίκα -όπως στη συνεργασία του Μάικλ Τζάκσον με τον Πολ Μακάρτνεϊ- και θέλουν να ξεφύγουν από αυτό το κομφούζιο. Δυστυχώς δεν είναι γραμμένοι από τον ίδιο τον Ρακιντζή, που πλάι στα άλλα -φωνή και μουσικό στιλ- έχει και ιδιαίτερο στιχουργικό ιδίωμα, τουλάχιστον όταν γράφει στα ελληνικά. Αυτό φαίνεται πχ στην ελληνική εκδοχή του I think I know -που το τραγούδησε στα αγγλικά ο Gillan- με στίχους που αγνοούν την πολιτική ορθότητα, για να καταλήξουν σε κάποια σημεία σε ένα αντιφεμινιστικό μανιφέστο.

Νομίζω πως δεν βλέπω καλά
δεν την αναγνωρίζω μου ‘χουν πέσει τα μαλλιά
Ανατολίτη με είπε Μωαμεθανό
γιατί της είπα να μου βάλει νερό
α, νομίζω πως δεν πάμε καθόλου καλά

Νομίζω πως μου χεις κάνει πολλά
και είναι αιτία αυτά, να μην τα πω τα φεμινιστικά
δεν φτάνει που αράζεις όλη μέρα εσύ
και εμένα με έχεις στρώσει στην δουλειά
α, νομίζω πως δεν πάμε καθόλου καλά

Παρόλα αυτά ο Ρακιντζής δεν ανέλαβε τους στίχους του Get Away, κι έτσι το μόνο αντιφεμινιστικό στοιχείο είναι η στερεότυπα ερωτική παρουσία της Βάνας Μπάρμπα στο βίντεο κλιπ και τα σχόλια των πληγωμένων οπαδών του Gillan πως ο Ian ήρθε γιατί του υποσχέθηκαν ως αντάλλαγμα τη Βάνα. Η οποία στην πραγματικότητα συνεχίζει το ρόλο της απ’ το Mediterraneo κι ουσιαστικά πρωταγωνιστεί σε ένα βίντεο-κλιπ, που είναι οπτική ωδή στις καμπύλες και τη σεξουαλικότητά της, με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου -πολύ πριν ξενερώσει το σύμπαν με την… πολιτική της καριέρα. Η Βάνα στα μαύρα με ένα ανεμίζον φουλάρι, η Βάνα με λευκά σεντόνια, η Βάνα παίζει κυνηγητό με την κάμερα, η Βάνα τρέχει μακριά from all this confusion (ας θυμηθούμε για ποια εποχή μιλάμε και την ιδεολογική σύγχυση της εποχής, εντοπίζοντας ίσως ένα κρυμμένο πολιτικό σχόλιο). Η Βάνα γελάει σα σε διαφήμιση μπύρας, η Βάνα δακρύζει μελαγχολικά, προβληματισμένη -μπορεί να είμαστε στα happy 90’s, αλλά δεν παύουν να δίνουν τον τόνο οι ανατροπές της προηγούμενης τριετίας. Και δεν έχουμε καν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ -με το οποίο κατέβηκε αργότερα υποψήφια η Μπάρμπα, καθώς είμαστε στο 1992.

Και σε αυτό το τραγούδι, η ανάγνωση των σχολίων είναι μια ξεχωριστή απόλαυση, με τους σκληροπυρηνικούς ροκάδες να μην μπορούν να χωνέψουν τη συνεργασία ενός δικού τους ινδάλματος με έναν “καρεκλά” και να ταυτίζονται κάπως με το ρεφρέν -I wanna get away from all this confusion- στήνοντας καβγά με τους οπαδούς του Ρακιντζή, για τους οποίους ο Μιχαλάκης είναι κορυφή στο είδος του, κάπως σαν τον Μάικλ Τζάκσον και τον Μάικλ Τζόρνταν -που συνεργάστηκαν μάλιστα σε ένα άλλο βίντεο-κλιπ της εποχής και θεωρούν πως γεννήθηκε σε λάθος χώρα και είναι χρόνια μπροστά από την εποχή του.

Εξίσου κωμικά είναι διάφορα νοσταλγικά σχόλια για τη χαμένη Ατλαντίδα των αθώων εποχών των παιδικών-νεανικών μας χρόνων, που είναι ζήτημα αν πραγματικά υπήρξαν -όπως και η Ατλαντίδα άλλωστε- και τα αλέθουν όλα στο καλό το μπλέντερ. Τότε που κοιμόμασταν κάτω από τα αστέρια, δεν είχαμε κινητά και Facebook, δεν είχαμε αλλοτριωθεί, όπως η σημερινή νεολαία. Αχ… Δεν ξαναβγαίνουν τέτοια τραγούδια.

Πάντως, ο ίδιος ο Gillan όχι μόνο δε μετάνιωσε για την επιλογή του, αλλά συμπεριέλαβε το τραγούδι σε ένα σχετικά πρόσφατο άλμπουμ για φιλανθρωπικούς σκοπούς με τις κορυφαίες συνεργασίες που είχε (Who Cares). Ενώ παράλληλα μαθαίνουμε πως το CD single του Get Away θεωρείται συλλεκτικό και έχει γίνει ανάρπαστου για τους συλλέκτες του είδους στην Ιαπωνία (;!).

Συμπέρασμα: δε βγαίνουν πια τέτοιες καλλιτεχνικές συνεργασίες…