«Για πάντα στις καρδιές μας…» – Το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας τίμησε τον αξέχαστο ρεμπέτη Μπάμπη Γκολέ (ΦΩΤΟ)

Το Διεθνές Φεστιβάλ μέσα από  μια ξεχωριστή συναυλία που πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου 2 Ιουλίου στο νέο «Δημοτικό Θερινό Θέατρο»,  τίμησε ένα παιδί της Πάτρας,  τον ρεμπέτη Μπάμπη Γκολέ.

Το κοινό παρακολούθησε ένα μοναδικό αφιέρωμα στον πατρινό καλλιτέχνη, με το οποίο ήρθε στο «φως» η ξεχωριστή διαδρομή του στο χώρο της γνήσιας λαϊκής μουσικής και ιδιαίτερα του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Μία διαδρομή που δίκαια τον κατάταξε μεταξύ των κύριων εκφραστών του ρεμπέτικου καθώς έφερε στην επικαιρότητα περισσότερο από κάθε άλλον την ενότητα του συγκεκριμένου μουσικού είδους για τη δεύτερη και τρίτη  δεκαετία του 20ου αιώνα.

Η Κατερίνα Τσιρίδου, ο Αντώνης Αινίτης και πολλοί άλλοι συνεργάτες του Μπάμπη Γκολέ ανέδειξαν ένα μεγάλο μέρος από το πλούσιο έργο του λαϊκού καλλιτέχνη ο οποίος λάτρεψε το ρεμπέτικο τραγούδι με όλο του το είναι.

Ο Μπάμπης Γκολές θεωρήθηκε ο βασικότερος συνεχιστής του ρεμπέτικων φωνών εφάμιλλος των “παλιών”. Η φωνή και το μπουζούκι του μας ταξίδεψαν για περισσότερο από 50 χρόνια στο «Μαρόκο», μας έκανε να ερωτευτούμε τις «Τσιγγάνες» και να μάθουμε απτάλικο μέσα από το «Πίνω και μεθώ».

Ο Πατρινός ρεμπέτης ήταν ο κυριότερος εκπρόσωπος της αναβίωσης του ρεμπέτικου. Η απουσία του και το κενό που άφησε κάτι παραπάνω από  αισθητή. Παρακαταθήκη του ένα πλούσιο έργο με περισσότερα από 300 ηχογραφημένα τραγούδια.

Τη συναυλία παρακολούθησε και απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, η αδελφή του Μπάμπη Γκολέ – Θεώνη, οι Αντιδήμαρχοι Βίβιαν Σαμούρη και Τάκης Πετρόπουλος, ο βουλευτής Αχαΐας του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος, δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι Οργανισμών και ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας Απόστολος Κατσιφάρας.

Εκ μέρος του Δήμου Πατρέων και του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, η πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Κατερίνα Γεροπαναγιώτη παρέδωσε στη Θεώνη Γκολέ αναμνηστικό αντίγραφο από το έργο του Επαμεινώνδα Θωμόπουλου «Στην άκρη του λιμανιού της Πάτρας – 1930».

Για τη διαδρομή και το έργο του Μπάμπη Γκολέ  σύντομη αναφορά έκανε το μέλος του Δ.Σ. στον Πολιτιστικό Οργανισμό Ανδρέας Μάζης:

“Πέρασαν 7 χρόνια από την απώλεια του Μπάμπη Γκολέ και θέλω να ευχαριστήσω τους 6 παλιούς συνεργάτες του, που ήρθαν να τον τιμήσουν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Πάτρας. Συνεργάτες που δούλεψαν πάνω από μια εικοσαετία μαζί του.

Ο Μπάμπης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1947, έζησε και έδρασε στην Άνω Πόλη, μια περιοχή που αγαπούσε πολύ. Γαλουχήθηκε με την σκόνη και τους ήχους των Ταμπαχάνων και για όλη του τη ζωή, ήταν πάντα κοντά τους.

Σε ηλικία 8 χρόνων, έπιασε στα χέρια του κιθάρα για πρώτη φορά και του άρεσε να ακούει μια θεία του που έπαιζε Ούτι. Από τα 12, άρχισε να ψάχνει το μπουζούκι, πάντα τρίχορδο και παράλληλα εξασκήθηκε στο παίξιμο όλων των νυκτών εγχόρδων (τζουρά, ούτι, μπάντζο, κιθάρα κ.ά.), που έπαιζε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία.

Ξεκίνησε να τραγουδάει το 1964, σε ένα καφενείο στη λαϊκή συνοικία Ταραμπούρα της πόλης και υπηρέτησε το ρεμπέτικο τραγούδι για  50 χρόνια! Συνεργάστηκε με πολλά σχήματα στην πόλη, φοιτητικά και νεολαιίστικα, και επηρέασε πολλούς ερασιτέχνες νέους, για να ψάξουν το ρεμπέτικο ήχο. Ο ίδιος ερμήνευε αποκλειστικά ρεμπέτικα τραγούδια με ιδιαίτερο ταλέντο και ύφος. Περισσότερο τραγουδούσε τραγούδια της 3ης και 4ης δεκαετίας του 20ου αιώνα, αλλά όχι σπάνια και ρεμπέτικα του 19ου αιώνα. Έκρινε με ευαισθησία και το αστικό τραγούδι του μεσοπολέμου.

Η επαφή μου με τον Μπάμπη, από τα μαθητικά μας χρόνια, με οδήγησαν στην γνώση της ευρυμάθειάς του, αναφορικά με την αρχαία και πρόσφατη ιστορία μας, όπως και με την ιστορία της Ελληνικής λαϊκής μουσικής και των ριζών της. Ο Μπάμπης ήταν ένα ιδιόρρυθμο άτομο, με παραξενιές και ευαισθησίες, αλλά και με προσφορά ανιδιοτελούς φιλίας, στα άτομα που ήσαν κοντά του.

Το ρεμπέτικο ετυμολογικά, έχει πάνω από 10 ερμηνείες. Έχει τις ρίζες του στον 19ο αιώνα, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά το 1920 (το προσφυγικό δυναμικό βοήθησε πολύ), και ήταν ήχος λιμανιών (Πειραιά, Σμύρνης, Θεσσαλονίκης, Κωνσταντινούπολης), και  φτωχών αστικών περιοχών της χώρας.

Το ρεμπέτικο είναι προϊόν έμπνευσης ενός ατόμου, και ακολουθεί στην καθιέρωση και διάδοση, τους νόμους της έντεχνης προσωπικής δημιουργίας. Συνήθως ήταν έργο, ασπούδαχτων μουσικών προικισμένων από την φύση, με ειδικά μουσικά χαρίσματα.

Το 1932 εμφανίστηκαν, ο Μάρκος και ο Μπάτης, το 1934 η θρυλική τετράδα του Πειραιά (Μάρκος, Μπάτης, Παγιουμτζής, Δελιάς), και λίγο αργότερα μερικοί ακόμα. Προσωπικά θεωρώ ότι η φωνή του Μπάμπη, πλησίαζε το χρώμα και τον ήχο της φωνής του Κάβουρα, ήταν όμως πάντα ιδιαίτερη. Η δικτατορία Μεταξά κυνήγησε το ρεμπέτικο με σθένος στα πλαίσια του νέου Ελληνικού πολιτισμού που λανσάρισε (τρομάρα του!!) και στο τέλος της σκληρής δεκαετίας του 1940, άρχισε η  “αποκατάσταση”.  Ένας από τους πρωτεργάτες, ήταν ο νεαρός μουσικός Μάνος Χατζηδάκις, που τον Γενάρη του 1949, λίγο πριν λήξει ο εμφύλιος, μάζεψε κόσμο στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κούν, και παρουσίασε τον Μάρκο Βαμβακάρη και την Σωτηρία Μπέλλου τονίζοντας, προς μεγάλη έκπληξη του “ειδικού” για το θέατρο αυτό κοινού, ότι θεωρεί το ρεμπέτικο , “θεμέλιο λίθο της λαϊκής μας μουσικής”.

Ο Γκολές το ερμήνευσε μοναδικά και αυθεντικά, ΚΑΝΕΙΣ από τους νεότερους που το προσπάθησαν, δεν γίνεται να τον φτάσουν. Η φωνή του είναι μοναδική και είμαστε χαρούμενοι, που είναι προσιτή σε μας.

Θέλω, εκ μέρους του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου, να ευχαριστήσω την αδερφή του Θεώνη Γκολέ, που χάρισε στην πόλη, όλα τα μουσικά όργανα του Μπάμπη (μερικά φτιαγμένα στις αρχές του 20ου αιώνα), όλα τα “ειδικά” μουσικά βιβλία του (μερικά του 19ου αιώνα), και πολλά ηχητικά ντοκουμέντα, πέραν των 25 βινυλίων που έγραψε. Ο Δήμος θα δημιουργήσει ειδικό μουσείο για τον Μπάμπη Γκολέ, που δεν θα είναι μόνο χώρος έκθεσης της ζωής του και των έργων του, αλλά και χώρος συναυλιών και μουσικών δραστηριοτήτων  των μουσικών της πόλης.”

Ακολουθούν φωτογραφικά στιγμιότυπα από την εκδήλωση: