Για τον Keith Flint των Prodigy
Ίσως στην τελική, “το Prodigy” να μην είναι κάτι που μπορείς να κάνεις από μια ηλικία και μετά, ίσως να είναι μονόδρομος η γρήγορη φθορά. Live fast, die young αφηγήσεις κτλ. Ίσως αυτό να είναι μέρος του πυρήνα της διαδικασίας. Προς τιμήν τους πάντως, συνέχισαν για μιαμιση δεκαετία ακόμα να ανεβαίνουν στη σκηνή και να πείθουν τον κόσμο να έρθει να τους δει, κάτι που κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι.
Αγόρασα το The Fat Of The Land όταν ήμουν έκτη δημοτικού. Ήταν η εποχή που το Firestarter και το Breathe συγκλόνιζαν όλους όσους στην Ευρώπη είχαν κριτήριο, ένστικτο και αισθητική. Ο Keith τότε, με το περίεργο κούρεμά του, το make up, τα piercing, τον πυρρίχιο χορό του ήταν η πιο περίεργη φιγούρα που είχε δει η δημόσια σφαίρα όλη τη δεκαετία- και που θα έβλεπε ίσως μέχρι τον Tekashi69. Σε συνδυασμό δε μαζί με τον τρόπο που (δεν) τραγούδαγε, τον έκανε κάτι σαν τον ρεηβά Johny Rotten της δεκαετίας του ’90.
Οι Prodigy εν γένει είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχουν καθορίσει την αισθητική και την αντίληψή μου πάνω στα πράγματα. Punk αισθητική, rap τσαμπουκάς, rave μορφή και η πιο εστέτ-αλλά-και-προλέτ αλητεία που μπορείς να φανταστείς. Προφανώς ο Liam έπαιρνε πάντα τη μερίδα του λέοντος σε αυτό, αλλά και οι υπόλοιποι 3 φτιάχναν ένα σύνολο που τα πάντα ήταν ξεχωριστά και γαμούσαν. Το rap του Maxim, ο χορός του Leeroy, το… ότι ήταν αυτό που ήταν ο Keith.
Είχα την ευκαιρία και τη χαρά να τους δω live το 2004 στο Λυκαβηττό. Παρέα με μια κλίκα αλάνια από Ζωγράφου-Γουδή, όλοι γύρω στα 18 μας τότε, παρακολουθούσαμε με την πώρωση χουλιγκάνου στην αγαπημένη του θύρα, έτοιμου να φάει ζωντανό κάποιον for the fun. Τη στιγμή που ξεκινάει ουσιαστικά το live, με το Their Law, έζησα το πιο μαζικό συντονισμένο πάνω-κάτω που έχω ζήσει ποτέ. Κυριολεκτικά όλο το κάτω μέρος του θεάτρου πήδαγε συνονισμένα με έναν τρόπο που γκρεμίζονται γέφυρες.
Από τότε είχα δει τη φθορά στους δύο MC, δεν ήταν οι ίδιοι που ήταν στα live που είχα δει από πιο παλιά σε video, ο δε τρόπος που ο Keith εξαφανιζόταν κάθε λίγο και λιγάκι από τη σκηνή για… άγνωστο λόγο, μου είχε φαντάσει λίγο decadence. Βέβαια, λίγο με ένοιαζε, γιατί οι Prodigy ήταν οι Prodigy και για εμένα ήταν μια στιγμή ολοκλήρωσης. Αυτό που ζούσα στο δωμάτιό μου, στο θρανίο μου με ακουστικά, στα μαγαζιά που μπορούσα να βρω να παίζουν τέτοια μουσική τότε, γινόταν ολοκληρωμένη εμπειρία επιτέλους. Ίσως στην τελική, “το Prodigy” να μην είναι κάτι που μπορείς να κάνεις από μια ηλικία και μετά, ίσως να είναι μονόδρομος η γρήγορη φθορά. Live fast, die young αφηγήσεις κτλ. Ίσως αυτό να είναι μέρος του πυρήνα της διαδικασίας. Προς τιμήν τους πάντως, συνέχισαν για μιαμιση δεκαετία ακόμα να ανεβαίνουν στη σκηνή και να πείθουν τον κόσμο να έρθει να τους δει, κάτι που κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι.
Σήμερα ο Keith πέθανε (σ.σ.: αυτοκτόνησε), στα 49 του. Μια ηλικία που για μένα είναι ούτως ή άλλως στο μυαλό μου μαρκαρισμένη σαν “ηλικία θανάτου”. Και είναι περίεργο να σκέφτεσαι ότι άνθρωποι σαν τον Firestarter θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ -ήντα. Κατά κάποιο τρόπο, έφυγε τη σωστή στιγμή. Rest In Beats λοιπόν μεγάλε, χωρίς εσένα δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος.
Πηγή: η σελίδα Drugitiz στο Facebook
