Γιώργος Μαυρίδης: “Χρειάζεται προσήλωση στον στόχο για να επιτύχουμε το οτιδήποτε.”

Ο Γιώργος είναι από εκείνα τα άτομα που θες δεν θες τα συμπαθείς. Υπάρχει μια αγνότητα στον τρόπο που μιλά και σκέφτεται. Μια αγνότητα που μέσα στην καθημερινή ζωή της πρωτεύουσας δύσκολα συναντάς. Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Δράμα, έμαθε να μην φιλτράρει αυτό που σκέφτεται, αλλά να το δίνει απλόχερα και αληθινά στον συνομιλητή του. Ένας αγνός νεαρός άνδρας μεγαλωμένος στην ελληνική επαρχία η οποία και αυτή σιγά σιγά χάνεται και αστικοποιείται.

Μου μίλησε για εκείνα τα ατελείωτα παιδικά καλοκαιρινά βράδια στους δρόμους και τις αλάνες της Δράμας, που κανείς δεν ανησυχούσε αν πάθαιναν κάτι τα παιδιά, για το σήμερα και τους φόβους. Πως έχει χαθεί η κοινωνική αλληλεγγύη από τότε που οι γιαγιάδες έπαψαν να βγάζουν καρέκλες στα πεζοδρόμια ή να κάθονται στα σκαλιά της γειτονιάς και να κουβεντιάζουν με το γείτονα.

Από την συνάντηση μας έφυγα γεμάτη ωραίες εικόνες, ανάλαφρη όπως φεύγεις πάντα όταν αποχαιρετάς ένα έντιμο και άξιο φίλο. Χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις.

Πότε άρχισες να ασχολείσαι με την παραδοσιακή μουσική;

Άργησα πάρα πολύ. Παρότι μεγάλωσα στην Δράμα και πήγαινα στο χωριό μου κάποια καλοκαίρια, όπου εκεί άκουγα παραδοσιακή μουσική, δε με είχε κεντρίσει τόσο όταν ήμουν μικρός. Στην πραγματικότητα μετά που τελείωσα τις σπουδές Πληροφορικής στην Θεσσαλονίκη και μουσικής τεχνολογίας στο Λονδίνο, επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από όλη αυτή την περιπλάνηση. Ένα χρόνο μετά ήρθε η λύρα στα χέρια μου. Να φανταστείς το πρώτο cd που αγόρασα ήταν γύρω στα 17. Το Soundtrack της ταινίας Matrix. Σαν νέος είχα περάσει σχεδόν από όλα τα είδη μουσικής. Σήμερα βρίσκομαι ανάμεσα στην ηλεκτρονική και την παραδοσιακή μουσική.

Έχεις σπουδάσει κάτι σχετικό με την μουσική;

Σπούδασα Μουσική Τεχνολογία στο London College of Music. Πριν από αυτό όσο σπούδαζα στο Τμήμα Πληροφορικής του ΑΠΘ, έκανα ένα χρόνο μαθήματα πιάνου σε Ωδείο και είχα ασχοληθεί λίγο με το ηλεκτρικό μπάσο. Ως εκεί. Με το που έπιασα δοξάρι για πρώτη φορά τα άφησα και τα δύο και αφοσιώθηκα στην λύρα και την εκμάθησή της.

Πώς από την ηλεκτρονική μουσική πέρασες λοιπόν στην παράδοση;

Βρέθηκα κάποια στιγμή το 2011, αφού είχα επιστρέψει από το Λονδίνο, σε ένα χωριό της Δράμας, τη Μαυρολεύκη. Εκεί ζουν Θρακιώτες από το χωριό Κωστί της Βόρειας Θράκης. Παρακολούθησα το πανάρχαιο έθιμο των Αναστενάρηδων και εκεί μέσα σε αυτή την μυσταγωγία του εθίμου, στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατά την εκτέλεση του, άρχισα να ακούω τους ήχους από τα όργανα. Εκεί για πρώτη φορά άκουσα ζωντανά θρακιώτικη λύρα και νταούλι και αυτό κάτι ξύπνησε μέσα μου. Αρχέγονο… Μετά από κάποιους μήνες πήρα την πρώτη μου λύρα από τον Ξηροπόταμο, το χωριό από όπου κατάγομαι από την πλευρά της μητέρας μου.

Ξεκίνησες μόνος σου να παίζεις ή μαθήτευσες με κάποιον μεγαλύτερο μουσικό;

Κυρίως μόνος μου. Ήμουν αυτοδίδακτος και περνούσα πολλές ώρες μελετώντας και παίζοντας λύρα. Συνάντησα και κάποιους μουσικούς από τα χωριά εκεί, αλλά ήταν λίγες φορές αυτό. Όλοι οι παραδοσιακοί μουσικοί ήταν αυτοδίδαχτοι. Ακόμα και να σου έδειχνε κάποιος μεγαλύτερος κάτι θα ήταν καθαρά μέσα από το εμπειρικό του παίξιμο. Ήταν και μια περίοδος που άρχισαν να φεύγουν οι παλιοί λυράρηδες από την ζωή.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο μουσικό όργανο είναι η Δραμινή λύρα ώστε κάποιος να ασχοληθεί μόνος του και να μάθει;

Είναι ανάλογα πόσες ώρες θέλει να εξασκηθεί πάνω σε αυτήν και τι μεράκι έχει. Στην Αγγλία μας έλεγαν συχνά την φράση πως ‘’Το 5% είναι ταλέντο, το άλλο 95% καθαρή δουλειά’’. Κάποιος που απλά μπορεί να έχει ταλέντο και να μάθει εύκολα το όργανο, αν δεν ασχοληθεί πραγματικά μαζί του ποτέ δεν θα φτάσει σε ένα καλό επίπεδο. Κάποιος άλλος μπορεί να παιδευτεί περισσότερη ώρα γιατί δεν έχει την δεξιοτεχνία ή την αυτοπεποίθηση που σου δίνει το ταλέντο, αλλά επειδή θα περάσει ώρες με το όργανο του θα μάθει να παίζει τέλεια και να ξεπεράσει τον ταλαντούχο. Βέβαια το ταλέντο μαζί με την εργασία και την μελέτη πάντα ξεχωρίζει από όλα ως ανώτερο.

Είναι το μεράκι που σε πάει προς τα εκεί. Δε συνειδητοποιείς ακριβώς πως συμβαίνουν τα πράγματα. Πολλές φορές και εγώ ο ίδιος δεν έχω συνειδητοποιήσει πως έγινε. Βρέθηκε στα χέρια μου, αφιέρωσα χρόνο και πολλές ώρες πάνω σε αυτό, έψαξα ηχογραφήσεις και καταγραφές. Μετά από χρόνια βρέθηκα να παίζω στην Αθήνα αυτή την μουσική. Μπορείς να μάθεις να παίζεις καλά και σε ένα χρόνο, αρκεί να δώσεις χρόνο, να το αγαπήσεις σαν μουσικό όργανο.

Στην Νότια Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά αυτά τα ακούσματα της Βόρειας Ελλάδας. Εδώ πως αντιδρούν απέναντι σε αυτή την παραδοσιακή μουσική; Έρχεται κόσμος να την ακούσει εύκολα;

Όντως η παραδοσιακή μουσική που παίζω δεν είναι ευρέως γνωστή στην Αθήνα. Θα δεις μαγαζιά με Κρητική μουσική ή Ηπειρώτικη, αλλά δύσκολα μουσική της Δράμας. Την πρώτη φορά που βγήκα να παίξω, καθώς πήγαινα στο μαγαζί σκεφτόμουν “Θα βρούμε τόσα τραγούδια ώστε να παίζουμε για 2 ώρες συνεχόμενα;” . Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και για μένα. Από τη στιγμή που ξεκίνησα έχω δει και ακούσει αρκετά πράγματα. Έχω δει ανθρώπους να έρχονται και να ξανάρχονται, ανθρώπους να απορούν “Από που είναι αυτά τα τραγούδια βρε παιδιά;”… Τους κάνει εντύπωση ο ήχος, η δυναμική που έχουν οι χοροί και τα μουσικά όργανα που παίζουμε, τα οποία έχουν ένα δωρικό και αρχέγονο ήχο.

Με ενδιαφέρει αυτή η μουσική για να γίνει περισσότερο γνωστή στην Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Όταν παίζουμε θέλω ο κόσμος να συμμετέχει μέσα στο γλέντι, να νιώθουν τον ήχο, να μεταφερθεί αυτή η μυσταγωγία η οποία εμένα με κέρδισε.

Οι θεματικές της παραδοσιακής μουσικής της Δράμας είναι ίδιες όπως στις άλλες ελληνικές περιοχές;

Όπως σε όλα τα μέρη ο έρωτας έχει την πρωτοκαθεδρία μέσα και στην παραδοσιακή Δραμινή μουσική. Κρυφές συναντήσεις στην βρύση, ξενιτιά, ο φόβος της απώλειας της πρώτης αγάπης. Υπάρχουν και κάποια ιστορικά τραγούδια είτε είναι για γεγονότα που συνέβησαν, όπως ο απαγχονισμός του Άρμεν Κούπτσιου από τους Τούρκους στην πλατεία της Δράμας, είτε γενικότερα για το Μακεδονικό Αγώνα. Κυρίως όμως είναι τραγούδια της ζωής και του έρωτα, δοσμένα και μέσα από αλληγορίες και παρομοιώσεις με φυσικά στοιχεία.

Στην Δράμα υπήρχε και κάποιος πληθυσμός που δεν ήταν Έλληνες. Υπάρχουν δάνεια μέσα στην παραδοσιακή μουσική από αυτούς τους λαούς;

Ενδεχομένως και να υπάρχουν όπως είναι λογικό να γίνεται αυτό. Όπως επίσης δάνεια δεν έχουμε πάρει μόνο εμείς, αλλά έχουμε δώσει και στους γύρω λαούς. Βέβαια ή μουσική της Δράμας, για έναν προσεχτικό ακροατή και ένα έμπειρο αυτί, έχει τεράστιες διαφορές με μουσικές από τα Βαλκάνια ή και την Τουρκία. Κρατάει κάτι ακόμα πιο παλιό στο ηχόχρωμά της. Είναι δωρική, έχει βυζαντινές επιρροές, δε θυμίζει εύκολα κάτι άλλο και έχει μια αρχοντιά. Αρχέγονη δύναμη κυλάει στις φλέβες της. Ίσως να έχει γίνει αυτό, επειδή ακόμα μένει στα πλαίσια της ζυγιάς οργάνων. Δεν έχει γίνει πολυμελή ορχήστρα, γιατί απλά δεν το χρειάζεται. Όπως και πολλές μουσικές της Ελλάδας δεν το χρειάζονται. Η δωρικότητα είναι μέγιστη φιλοσοφία. “Ουκ εν τω πολλώ το εύ”.

Τι διαφορά έχει η Δραμινή λύρα ή λύρα Μακεδονίας που παίζεις από τις υπόλοιπες λύρες στην Ελλάδα; Το ρωτώ γιατί είσαι ειδικός ως κατασκευαστής Δραμινής λύρας..

Η Δραμινή λύρα έχει πολλά κοινά με την Θρακιώτικη, την Κρητική λύρα, τη λύρα Δωδεκανήσου (Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος, Χάλκη) και την Πολίτικη. Είναι όλες αχλαδόσχημες σε αντίθεση με την Ποντιακή λύρα, που είναι μια κατηγορία από μόνη της ως η μοναδική φιαλόσχημη. Οι λύρες αυτές είναι τρίχορδες, αποτελούνται από ένα κομμάτι σκαφτό ξύλο που λέγεται σκάφος και το καπάκι που κολλάμε πάνω σε αυτό το αντηχείο. Κλειδιά, στριφτάρια, καβαλάρηδες, χορδοδέτες κτλ είναι κοινά στοιχεία των οργάνων αυτών. Παίζονται όλες με το νύχι (ακουμπάμε το νύχι στην χορδή από το πλάι) και με τη χρήση δοξαριού.
Η λύρα της Μακεδονίας (Δράμας) έχει διαφορετικό κούρδισμα από τις υπόλοιπες κάτι που την ξεχωρίζει. Η μεσαία χορδή παράγει μόνιμα το ισοκράτημα σε έναν τόνο, η μπροστά κουρδίζεται μια οκτάβα υψηλότερα από την μεσαία και η πίσω μια καθαρή 5η από την μεσαία.
Υπάρχει δηλαδή πάντα διφωνία με το ισοκράτημα και την μελωδία. Αυτό δημιουργεί το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της λύρας μας, καθώς επίσης και οι χρήση εντέρινων χορδών. Η μπροστά χορδή παίζεται με το νύχι, στην πίσω χορδή ακουμπάμε με την ψίχα του δακτύλου. Μαζί με το λυράκι που βρέθηκε πρόσφατα στην Κώ είναι οι μοναδικές λύρες με αυτή την τεχνική παιξίματος στην Ελλάδα. Έχει μικρότερη μουσική έκταση σε σχέση με την Κρητική λύρα. Περίπου μια οκτάβα και δύο ή τρείς τόνους. Στο δοξάρι επίσης δεν χρησιμοποιούνται κουδουνάκια.

Είναι ακριβό σαν όργανο να το προμηθευτεί κάποιος;

Μπορείς να το βρεις και σε μια τιμή των 250 ευρώ σε ποιότητα μέτρια. Οι δικές μου λύρες είναι λίγο πιο ακριβές προσπαθώντας να τις κάνω άρτιες και να δώσω την ποιότητα που θέλω στο όργανο. Είναι και τα ξύλα που χρησιμοποιώ ως υλικά ακριβά, οπότε ανεβαίνει το κόστος. Κυρίως όμως λόγω της ποιότητας κατασκευής και του τελικού ήχου και της ευχρηστίας του οργάνου η τιμή είναι πιο πάνω, πάντα σε λογικά πλαίσια. Κάποτε ο κάθε λυράρης έπρεπε να φτιάχνει με τα χέρια του την λύρα που θα έπαιζε και κάπως έτσι μπήκα στην διαδικασία να μάθω ο ίδιος να κατασκευάζω. Αν κάποιος δεν θέλει να αγοράσει, υπάρχει πάντα η λύση να μάθει να φτιάχνει μόνος του. Κάτι το οποίο προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται να το δοκιμάσει.

Εγώ μαθήτευσα 2 χρόνια στη σχολή του “Σίμωνος Καρά ΚΕΠΕΜ” με τον δάσκαλο μου Μανώλη Γιαννουλάκη, που μου έμαθε πολλά πράγματα πάνω στην κατασκευή των οργάνων.

Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με την παραδοσιακή μουσική της Θράκης ή της Δράμας και ως ερευνητής κάνοντας καταγραφές αυτής της κληρονομιάς;

Το έχω σκεφτεί, αλλά δεν έχω βρει χρόνο να το κάνω. Όποτε ανεβαίνω στην Δράμα κάτι καινούριο μαθαίνω, είτε είναι ένα τραγούδι, μια ιστορία από έναν παλιό άνθρωπο. Αυτό δεν σταματάει ποτέ σαν μελέτη. Για να γίνει επισταμένα θα πρέπει να αφήσω τις εργασίες στην Αθήνα, να πάρω μια κάμερα και ένα recorder και να γυρίσω τα χωριά της Δράμας και της Ανατολικής Μακεδονίας γενικότερα. Σίγουρα υπάρχει πολύς πλούτος εκεί πάνω ανεξερεύνητος.

Θα ήθελες να κυκλοφορήσεις μια δική σου προσωπική δουλειά δισκογραφική;

Σπουδάζοντας στην Αγγλία είχα συνειδητοποιήσει από το 2009 την πτώση του cd ως μέσω διανομής της μουσικής και την αυγή του διαδικτυακού διαμοιρασμού της μουσικής. Θα σου πω όμως πως αυτό δεν με πτοεί και θα ήθελα κάποια στιγμή να κυκλοφορήσω ένα δίσκο. Ένα cd το οποίο να συνοδεύεται με ένα ένθετο βιβλιαράκι με πληροφορίες, φωτογραφίες κτλ. Εκεί σου δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσεις περισσότερα στοιχεία και να κάνεις την εμπειρία του ακροατή πιο ολοκληρωμένη. Μέχρι στιγμής δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία. Έχω ένα κανάλι στo YouTube στο οποίο ηχογραφώ και ανεβάζω συνέχεια νέο υλικό. Τα περισσότερα κομμάτια που έχω ανεβάσει δεν υπήρχαν στην δισκογραφία με ανδρικές φωνές.

Γράφεις και θεατρική μουσική… Πώς προέκυψε το θέατρο στην πορεία σου;

Οι δυο μου αδερφές τελείωσαν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Βρίσκονται στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια και μαζί λειτουργούν στον Βοτανικό το θέατρο ‘’Χώρος’’. Μέχρι σήμερα έχουν υλοποιήσει πολλές παραγωγές, έχουμε βρεθεί και στην Επίδαυρο, όπου για όλους μας ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία.

Βρέθηκα στο θέατρο εντελώς τυχαία σαν τεχνικός δίπλα τους. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με το τεχνικό μέρος της ηχοληψίας και του θεάτρου γύρω στα 20 και από εκεί κόλλησα το μικρόβιο και έφυγα στην Αγγλία να το σπουδάσω. Έχω πάει μαζί τους σε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Την ίδια περίπου περίοδο που είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι με την λύρα το 2011, τελείωνα και την πτυχιακή μου εργασία για την πληροφορική. Είχε θεματολογία σχετική με τις μουσικές κλίμακες και εγώ είχα συνθέσει 3 κομμάτια ηλεκτρονικής μουσικής με ένα πρόγραμμα που είχα γράψει. Πριν από μια παράσταση στην Θεσσαλονίκη δοκίμαζα τα κομμάτια στο θέατρο. Μετά από λίγο ανέβηκε ο σκηνοθέτης της παράστασης, Σίμος Κακάλας και μου είπε: “Θέλεις να γράψεις την μουσική για την Golfo director’s cut;”. Πέρα από το γεγονός ότι έτρεμαν τα πόδια μου γιατί σκέφτηκα ότι δεν έχω ξαναγράψει για θέατρο, δέχτηκα και έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο σαν συνθέτης.

Ξεχωρίζεις κάποια από τις θεατρικές παραστάσεις για την οποία έχεις γράψει μουσική;

Η πρώτη δουλειά σίγουρα μένει στην μνήμη. Έγραφα για μεγάλο χρονικό διάστημα και τελικά το αποτέλεσμα στο σύνολο ήταν μια εξαιρετική παραγωγή. Κάτι άλλο που ξεχωρίζω είναι η συμμετοχή μου ως μουσικός στη θεατρική παράσταση “Άσκηση Επίδαυρος Σύσσημον” στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για μένα. Να μπαίνω μέσα στο αρχαίο αυτό χώρο, τον τόσο φορτισμένο μέσα στους αιώνες και να παίζω Δραμινή λύρα με αυτό το δωρικό ήχο της, τον αρχέγονο σε συνοδεία με τα άλλα μουσικά παραδοσιακά όργανα ήταν κάτι το μαγικό σαν εικόνα, η οποία δύσκολα αποδίδεται με λόγια. Αυτό έγινε το 2013.

Το 2014 σε συνεργασία με τις αδερφές μου έγραψα μουσική για την θεατρική παράσταση “Τέλος”,  η οποία ανέβηκε στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Μερικά χρόνια μετά έγραψα την μουσική της παράστασης “Η ωραία του Πέραν” και βρισκόμουν επί σκηνής παίζοντας διάφορα όργανα και την λύρα της Δράμας. Μιλώντας για το παρόν, μιας και είναι κάτι πολύ φρέσκο, ξεχωρίζω την δουλειά μου για την θεατρική παράσταση ‘’ Η Πτέρυγα’’ που σκηνοθετεί η Έλενα Μαυρίδου και πρωταγωνιστεί η Δήμητρα Κούζα. Θεωρώ πως είναι η πιο ώριμη μου σύνθεση μέχρι τώρα.

Να μιλήσουμε λοιπόν για την τελευταία παράσταση, η οποία ανεβαίνει εδώ και μερικές βδομάδες. Τι πραγματεύεται αυτό το θεατρικό έργο;

Η θεματολογία του έργου είναι γύρω από την μητρότητα και την εγκυμοσύνη. Το κείμενο γράφτηκε από την Έλενα Μαυρίδου, η οποία ήθελε να μοιραστεί επί σκηνής κάποιες σκέψεις, φοβίες, ανασφάλειες και βιώματα που μπορεί να έχουν γυναίκες κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Υπάρχουν και προσωπικά δικά της βιώματα, αλλά συλλέξαμε και υλικό από αρκετές συνεντεύξεις με γυναίκες διαφόρων ηλικιών και βιωμάτων.
Η παράσταση δημιουργήθηκε από το μηδέν, έχοντας ως άξονα αυτά τα στοιχεία. Έχει πολλές υπερρεαλιστικές στιγμές μεταξύ ονείρου και εφιάλτη, έντονα εικονοκλαστικά και ηχητικά στοιχεία, καθότι προσπαθούμε να αποδώσουμε τα συναισθήματα που βιώνει μια γυναίκα και ο σύντροφός της κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της.

Ο ίδιος σαν άνδρας και αδερφός πώς προσέγγισες αυτό το θέμα μέσα από το βίωμα της αδερφής σου; Δε θέλω να το κάνω “κίτρινο’’ ή” “ροζ”, αλλά πόσο εύκολο ήταν λόγω συγγένειας να μπεις μέσα στην ψυχολογία;

Η δυσκολία ήταν στο πως μπορούσα ο ίδιος να προσεγγίσω μέσω της μουσικής αυτές τις λεπτές ψυχολογικές τις διακυμάνσεις. Δεν υπήρχε ένα θεατρικό κείμενο αυστηρά δομημένο ώστε να πατήσω εκεί . Υπήρχε μια αρχική ιδέα η οποία κομμάτι-κομμάτι έπαιρνε μορφή μέρα την μέρα, πρόβα με την πρόβα και ανάλογα με το τι καινούριο υλικό ερχόταν επί σκηνής είτε από την Έλενα είτε από κάποια άλλη ιστορία.
Άκουγα πολύ προσεχτικά, έβλεπα τις πρόβες και μετά πήγαινα στο δικό μου χώρο και εργαζόμουν για ώρες γράφοντας πολλές φορές, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Τελικά βασίστηκα αρκετά στο ένστικτό μου φιλτράροντας ότι έχω δει και ακούσει στις πρόβες. Ίσως βοήθησε και η βιωματική σχέση με την εγκυμοσύνη της αδερφής μου σε όλο αυτό. Η παράσταση έδεσε σε ένα ενιαίο σύνολο στα τελευταία στάδια της παραγωγής και πήρε την μορφή που έχει σήμερα.

Αυτό το θεατρικό έργο αφορά άμεσα τις γυναίκες, είτε είναι οι ίδιες μητέρες είτε όχι, αλλά ένας άνδρας θεατής θα δυσκολευτεί να ταυτιστεί ή να αισθανθεί αυτή την παράσταση ή όχι;

Νομίζω πως η παράσταση είναι δομημένη έτσι που αφορά και τα δυο φύλα. Ο ίδιος δεν είμαι πατέρας ακόμα, αλλά νιώθω τις ίδιες φοβίες και ανασφάλειες με την πρωταγωνίστρια και τον σύντροφο της σε πολλά σημεία του έργου. Πιστεύω πως όλοι μας, είτε άνδρες είτε γυναίκες απέναντι στην ευθύνη να φέρουμε έναν νέο άνθρωπο στην κοινωνία είμαστε γεμάτοι φόβο, αν θα τα καταφέρουμε, πώς θα είμαστε εμείς, πως θα ΄ναι η σχέση μας με τον σύντροφο ή με το παιδί μας. Για έναν άνδρα επειδή δεν το βιώνει άμεσα και σωματικά όπως μια γυναίκα, δεν σημαίνει πως είναι πιο εύκολη η περίοδος της εγκυμοσύνης γιατί αντιμετωπίζει αχαρτογράφητα νερά. Νομίζω πως ένας άνδρας έχει να πάρει πολλά μέσα από την παράσταση βλέποντας και ακούγοντας πράγματα που ίσως το ίδιο το ταίρι του να μην μπορεί να του εκφράσει ή και το ανάποδο, ο ίδιος να δει κάτι που τον δυσκολεύει ή τον τρομάζει και έπειτα πιο εύκολα να το μοιραστεί με την σύντροφό του.

Μέχρι πότε και που παίζεται η παράσταση αυτή;

Η παράσταση παίζεται στο Θέατρο Χώρος, Πραβίου 6-8, Παρασκευή με Κυριακή μέχρι τις 12 Απριλίου.

Θα ΄θελες να πεις μια συμβουλή προς ένα νέο παιδί που θα ΄θελε να ασχοληθεί με την Δραμινή λύρα;

Μελέτη, μελέτη και μεράκι. Χωρίς μεράκι και αγάπη δεν γίνεται τίποτα. Χρειάζεται προσήλωση στον στόχο για να επιτύχουμε το οτιδήποτε.

Σ΄ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης.