Η συναυλία των Slipknot στο Λονδίνο – Παρουσίαση, ΦΩΤΟ και ΒΙΝΤΕΟ

Ποιοι είναι οι επόμενοι Metallica, φίλες και φίλοι; Ποιοι οι επόμενοι Iron Maiden; Αυτό θα φανεί στην πορεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Dragonforce είναι ο Ariel Ortega (ή ο Τζίμης Πατίκας αν προτιμάτε) του Heavy Metal. Σας το χρώσταγα.

Ο τελευταίος δίσκος των Slipknot “We are Not Your Kind” είναι πολύ καλός και ήρθε την κατάλληλη στιγμή, στα 20 χρόνια του συγκροτήματος. Ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία και για μένα, που δεν τους είχα δει ποτέ ξανά, να κλείσω μία θέση σε μία προσιτή αυτή τη φορά χώρα.

Λονδίνο λοιπόν…

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

Ο καιρός στο Λονδίνο ήταν αρκετά μουντός, με μπόλικη υγρασία και κρύο. Βρεθήκαμε στο O2 Arena από νωρίς, για να πάρουμε τα εισιτήρια μας και να δούμε τους Behemoth που έπαιζαν support. Και καλά κάναμε. Γιατί ο έλεγχος διαρκούσε πάνω από μία ώρα. Στην Ελλάδα μπορείς να περάσεις αντιαρματικό μέσα στο συναυλιακό χώρο, αρκεί να μην φέρεις μπύρες από έξω. Αν θεωρείτε ότι είμαι υπερβολικός, θυμηθείτε τις φωτοβολίδες στους Maiden πρόπερσι. Στο O2, τα επίπεδα ασφάλειας ήταν σαν αεροδρομίου. Από τη μία σωστά, για να μην βρεθεί κανένας παλαβός όπως στο Bataclan, από την άλλη, μια συναυλία είναι ρε φίλε.

Το σκηνικό είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους Behemoth, το γκρουπ με το μεγαλύτερο, ίσως, πάταγο τα τελευταία χρόνια γύρω από το όνομά του. Οι Πολωνοί έκαναν το μεγάλο μπαμ το 2014 με το “The Satanist”, που σάρωσε εμπορικά. Μεταξύ μας, έχουν φάει και πολύ “σπρώξιμο” από ΜΜΕ και δισκογραφικές. Ο Nergal, o ιθύνων νους, φροντίζει να μας απασχολεί με κρυφοναζιστικές και anti – antifa αηδίες κατά καιρούς και μετά κλασικά να μας λέει ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Κάτι μου θυμίζει από το χωριό μας. Ο τελευταίος τους δίσκος “I Loved you at your Darkest” μου άρεσε περισσότερο από τον προηγούμενο και αυτόν προμοτάρουν αυτή την εποχή.

Τα φώτα σβήνουν και από τα ηχεία ακούγεται το “Solve” το intro του τελευταίου δίσκου, με τα παιδάκια να φωνάζουν “Elohim, I shall not forgive” και το σκηνικό να γίνεται ανατριχιαστικό. Κάνουν δυναμική είσοδο με το “Wolves ov Siberia”. Ο ήχος είναι άψογος και οι Πολωνοί δείχνουν να έχουν φόρα από την προηγούμενη περιοδεία τους. Το setlist επικεντρώνεται στους δύο τελευταίους δίσκους, με σημεία αναφοράς τα “Ora pro Nobis Lucifer”, “Blow your Trumpets Gabriel” και το αγαπημένο μου “Bartzabel”. Η χρήση εφέ, καπνών, σκηνικής παρουσίας, μόνο στα θετικά μπορούν να καταγραφούν, καθώς και η παρουσία του Nergal, αν και φαίνεται αρκετά επιτηδευμένη σε μερικές στιγμές. Θεωρώ ότι έχουν δρόμο ακόμα και δουλειά για να δικαιολογήσουν το ντόρο γύρω από το όνομά τους και να πάρουν τη θέση δίπλα στα κορυφαία metal ονόματα.

Αυτό που με εντυπωσιάζει κάθε φορά στις μεγάλες διοργανώσεις είναι τα crew. Βλέπεις ρε φίλε μέσα σε 10 λεπτά εργαζόμενους να ξεστήνουν και να στήνουν ένα άλλο σκηνικό μέσα σε λίγα λεπτά!

Ενώ αδειάζει η σκηνή από το προσωπικό, στα ηχεία του venue ακούγεται το “For Those about to Rock We Salute You” των AC/DC. Καθώς το τραγούδι φτάνει στο τέλος του, ακούγεται κανονιοβολισμός και πέφτει η αυλαία με το logo των Slipknot.

Στα αυτιά μας ηχεί το “Insert Coin”, intro του τελευταίου δίσκου και το γκρουπ μπαίνει δυναμικά με το “Unsainted” και το κοινό παθαίνει παροξυσμό! Το κοινό στο ρεφραίν μπορεί και να κάλυπτε τον πολύ δυνατό ήχο. Ενθουσιώδης υποδοχή από την πόλη που έχει αποδείξει ότι αγαπά το συγκρότημα. Ακολουθεί το “Disasterpiece” και “Eeyore” για να ξαναγυρίσουμε στον τελευταίο δίσκο με το “Nero Forte”. Τα εφέ είναι φοβερά, το γκρουπ όμως, θέλετε λόγω ηλικίας ή από άλλες συγκυρίες, δεν έχει τη φρεσκάδα και τη δύναμη που το χαρακτηρίζει. Μεγάλες είναι και οι παύσεις για να μας πει Corey πόσο μας αγαπάει, ότι εμείς στηρίζουμε τη φάση και άλλα τέτοια. Χασομέρια δηλαδή.

Τα νέα μέλη της μπάντας έχουν προσαρμοστεί στο ρόλο τους, ο Shawn είναι ο κλόουν της καρδιάς μας ενώ ο Sid είναι ο πιο γαμάτος άκυρος του κόσμου. Σε αυτή την περιοδεία φοράει κάτι σαν παλτό με κουκούλα και κάνει κάτι δικά του χορευτικά σε κυλιόμενο διάδρομο. Χωρίς άλματα από τα 8.000 πόδια…

Συνεχίζουν με παλιές και νέες επιτυχίες, όπως τα “Solway Firth”, “Psychosocial”, “Wait and Bleed”, “All out Life” και κλείνουν το βασικό set με το “Duality”.

Το encore μας επιφυλάσσει τα (sic), το αγαπημένο “people=shit” και τέλος το “Surfacing”. Ο Corey μας προτρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, αντιρατσιστικές φανφάρες, που προφανώς δεν τις έχει συζητήσει και πολύ με το Nergal, και δίνει ραντεβού για το καλοκαίρι. Το αποχαιρετιστήριο outro είναι το “Always Look at the Bright Side of Life” των Monty Python, καμία προφανώς προσπάθεια αντιγραφής των Maiden, αλλά φόρος τιμής στον Terry Jones που πήγε και αυτός για αλλού…

Να τα λέμε όλα. Το live έσπειρε. Από κάθε άποψη. Όμως μας πήγε ο κούκος αηδόνι, Λονδίνο γαρ, και μάλλον δεν θα το ξανακάναμε, εκτός από το αποχαιρετιστήριο live των Iron Maiden σε X χρόνια. Δεν συνηθίζω να γκρινιάζω για λεφτά, αλλά θα τρώμε μακαρόνια και φασόλια μέχρι το καλοκαίρι. Δεν μπήκαμε καν στον κόπο να πάρουμε μπύρα ή να δούμε το μαγαζάκι με τα ρούχα. Περιττό να πω ότι διοργανώσεις σαν αυτή δεν έχουμε δει ούτε στον ύπνο μας…

Οι Άγγλοι fans είναι πραγματικοί hooligans. Μιλάμε για ξύλο. Στα moshpit φεύγουν μπουνιές και αγκωνιές στα μούτρα. Ναι ρε ξέρω, Ελλάδα, ελληνικό κοινό και τέτοια, αλλά άμα δεν δεις μύτες να ανοίγουν, κορίτσια να γίνονται πάνινες κούκλες από κάφρους, και κύριους 50 φεύγα να βαράνε γροθιές στο σβέρκο, δεν καταλαβαίνεις τι θα πει επικίνδυνο. Και στην Αργεντινή το κοινό ήταν θερμό, αλλά σε καμία περίπτωση επικίνδυνο. Βέβαια στα “ήσυχα” σημεία της αρένας, ένα ψηλό παλικάρι μας ζήτησε συγνώμη που δεν βλέπαμε και πήγε πιο δίπλα να μη μας ενοχλεί. Στο setlist κάνα 2 τραγούδια θα μπορούσαν να λείπουν, το “Spit it out” για παράδειγμα. Τέλος πάντων, ψήνομαι σοβαρά για το καλοκαίρι στην Αθήνα και μάλλον θα τα πούμε εκεί.

Συνειδητοποίησα ότι αυτό που ξέρουμε και λέμε χρόνια είναι σε μεγαλύτερο βαθμό από φανταζόμαστε. Φίλοι και γνωστοί ξενιτεμένοι, σε κάθε δεύτερο μαγαζί ακούς εργαζόμενο να μιλάει ελληνικά. Το κείμενο είναι για όλους εσάς, ειδικά για τη φίλη μου τη Χαρά.

Ταξικό Απόβλητο

PHOTO

VIDEO