Κάνε διάλειμμα Χαρούλα…

Οι τραγουδιστές είστε περίεργα τρένα. Εκεί που μ’ ένα τραγούδι κάνετε την ψυχή μας να φτερουγίζει και τα πόδια μας να μην ακουμπούν στη γη, μπορεί με λίγες λέξεις να μας γεμίσετε απογοήτευση και θλίψη (αλήθεια, πόσες φορές έχει συμβεί ή θα συμβεί)…

Σχεδόν πενήντα χρόνια… Τα τραγούδια σου συντρόφεψαν και συντροφεύουν τις στιγμές μας, από τις πιο προσωπικές μέχρι εκείνες που οι άνθρωποι ενώνονται για να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν.

Δεν υπάρχει επίθετο που να μη συνόδευσε το όνομά σου – κι ας μη το έχεις ανάγκη – για να κοσμήσει το μεγαλείο της φωνής και των ερμηνευτικών ικανοτήτων σου. Όσο κι αν κάποιες όμορφες λέξεις μοιάζουν ξεθωριασμένες από τη συχνή χρήση, η ουσία μένει χαραγμένη ανεξίτηλα στη συνείδηση αυτών που σε ακούμε. Το ίδιο και η ομορφιά που ενστάλαξες μέσα μας στο πέρασμά σου. Τίποτα δεν μπορεί ν’ αποπροσανατολίσει την πυξίδα της ψυχής.

Την εποχή της φλυαρίας, όταν όλοι «έχουν» κάτι να πουν και να επιδείξουν, την εποχή της κατάχρησης της εικόνας και της άχρηστης πληροφορίας, εσύ επιμένεις να «μιλάς» στις καρδιές μας. Δεν είναι εύκολο να επιλέγει κανείς τις ταχύτητες με τις οποίες κινείται και πορεύεται και, όπως έχει αποδειχτεί αμέτρητες φορές, να κρατά μακριά το πόδι από το φρένο, όταν η ζωή τον εκτοξεύει σε δυσθεώρητα ύψη. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίζει, να επιλέγει, να απορρίπτει, να μπορεί να λέει όχι όταν χρειαστεί. Λίγοι το καταφέρνουν.

Όπως λίγοι είναι κι όσοι καταχτούν και την εκτίμησή μας εκτός από τον θαυμασμό ή την αγάπη μας. Κι εσείς κυρία Αλεξίου, Χαρούλα μας, ανήκετε στους λίγους. Η απόφασή σας μας αιφνιδιάζει, αλλά δεν μας απογοητεύει. Αντίθετα, αυξάνει τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας προς το πρόσωπό σας. Ναι, να ξέρεις πότε θα πεις «τέρμα» θέλει μαγκιά. Να το αποφασίζεις και να το κάνεις πράξη θέλει κότσια.

Η φωνή της σταμάτησε για να ξεκουραστεί και θα μας λείψει. Αλλά η Χαρούλα δεν μπορεί να λείψει, ποτέ, από κοντά μας. Τα τραγούδια, οι μουσικές, οι ερμηνείες της μας έδεσαν μαζί. Για όσο δε σβήνει της καρδιάς μας η φωτιά…

Δεν υπάρχει χώρος στην ψυχή για λύπη. Μόνο για Ευχαριστώ. Γι’ αυτά που μοιραστήκαμε και για όσα θα συνεχίσεις να προσφέρεις, αδιάλειπτα στο μακρύ μέλλον, μέσα από τις μουσικές και τα τραγούδια σου. Με τις ερμηνείες και την απέθαντη φωνή σου, Χαρούλα μας.

Μήπως είσαι σαν κι εμένανε κι εσύ
στο σκοινί της ιστορίας ακροβάτης,
μες στο ίδιο σου το στήθος φυλακή,
μες στην ίδια σου τη χώρα μετανάστης…