Κοινοί Θνητοί | Για Ένα Ποίημα Καλό (feat. το Σφάλμα, Χακ)

Δεν κάνουν τέχνη, για να βγάλουν λεφτά ή να γίνουν διάσημοι, αλλά για να εκφράσουν τους εαυτούς τους και να πάρουν θέση για όσα γίνονται στον κόσμο, για την αδικία και την εκμετάλλευση, χωρίς να τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι φτάνει η μουσική από μόνη της πχ για να σκοτώσει το φασισμό. Είναι οι Κοινοί Θνητοί και ήρθαν για να ταράξουν τα νερά και να μείνουν!

Αν δεν τρέμεις κι αν δε συλλογιέσαι στιγμή

Για την άδικη μοίρα του κόσμου

Αν δε φτάνει στη μύτη σου ετούτη η οσμή τότε μάλλον δεν θα’ σαι αδερφός μου.

Τα τσιμέντα μαυρίσαν και τα φώτα καήκαν Κι όσο πάει αγριεύει η ρουτίνα

Τα παιδιά μας κρυφτήκαν, οι εχθροί ξεπορτίσαν,

Και μαχαίρι που σφάζει η πείνα.

Ζυγιαστείτε

Ξυπνάτε πριν σας φαν να τους φάτε,

δεν μας παίρνει πια άλλο ξενύχτι,

Με ένα φάρο για βλέμμα,

Και στο δρόμο σα ρέμα με ορμή για να σπάσει το δίχτυ.

Κάθε ένας νεκρός μας κι ένα πέτρινο δάκρυ

για την τίμια κι ωραία ψυχή του

Κι άλλο ένα χαρμόσυνο δάκρυ

που έδωσε μάχη γι’ αυτή τη ζωή του.

Η φωνή της γυναίκας

που σα λύκαινα ουρλιάζει για αγάπη και για λευτεριά

Κι απ’ τα ηχεία να παίζει κι ο λαός

να φωνάζει… πότε θα κάνει ξαστεριά.

Αν δες κλαις με λυγμό κι άμα δε σε σκλαβώνει

το συναίσθημα που όλα τα ενώνει

Το ποτήρι σου ξεχείλισε κι η υπομονή τελειώνει

κάνε σάλτο για άλλο βαγόνι.

Δεν έχουμε φράγκα να κάνουμε παιδιά, αποδεχτήκαμε τη γενοκτονία

είκοσι χιλιάδες πρόσφυγες στα χοτσποτ περιμένουν τη λιμοκτονία

φίλοι με κατάθλιψη δε βρίσκουν δουλειά, καλοσκέφτονται την αυτοκτονία

τα ραπερακια της πούτσας ποζάρουν και πουλάν στους φτωχούς ειρωνεία

αλλά η αλήθεια είναι ότι δε θα κάναν ούτε για μπάτσοι

το αφεντικό μου με μισεί καταριέται την ώρα και τη στιγμή

που έκανε το λάθος να προσλάβει κομμουνιστή

θέλουν να νομίζουνε πως είμαστε χαζοί

δε θέλω να νομίζουμε πως είμαστε χαζοί

η παραγωγή θα σταματήσει

κι άμα ο βλακάκος δεν πληρώσει,

θα ξανασταματήσει και είναι αναπόφευκτο να ξανασταματήσει

μέχρι όλη η γη να κοκκινίσει

δε γίνεται να γίνουμε όλοι προϊστάμενοι

πέσανε βόμβες στην κρυψώνα την απάνεμη

δεν παίζει σ’ εργοδότες να πω ευχαριστώ

είστε πιο υπερτιμημένοι κι από το χριστό

οι ίδιοι γεννάτε το τέρας σας

ανέμης ο πατέρας σας, 586 να είναι οι μέρες σας

Κάνω βόλτες σε χρόνους παράλληλους

Που η ιστορία με κόκκινο αλλιώς έχει γράψει

Το φτιάχνω τραγούδια για ανέλπιδους και άπραγους

Μπας και η απάθεια εγκάρσια σπάσει

”Ένας αιώνας αγώνα για τίποτα”

Των αστών μας διηγούνται οι εκθέσεις

Μα οι μνήμες δεν σβήνονται γρήγορα

Για όσους ζήσαν μπροστά τους τις λέξεις

Οι ενοχές σας στα βλέμματα, πρώτες ρουφιάνες

Σας άδειασαν με άνεση άμεση

Οι ζωές οι κουφάλες μεγάλες δασκάλες

Για των συνειδήσεων την άνθιση

Φοβούνται πως φτάνουν στο πάτο

Για αυτό και στο έγκλημα όλοι μαζί συμμετέχουν

κεφάλαιο ρουφιάνοι του χθες

Ένα χθες που ξεμπλέκει επιλέγουν

Και απ’ την άλλη εμείς για το εμείς

Με αστερόεσσες καμένες και αγάλματα κάτω

Οι φωνές μας ελπίδα ζωής

Που γεμίζει το κόκκινο άστρο

Και από την άλλη εμείς μαχητές τις εξέλιξης

Που μας γνέφει να βρούμε ταχύτητες

Για να γίνουμε μέρος τις έκρηξης

Που θα αλλάξει εποχές και βαρύτητες

Κάνε σάλτο και άφησ’ τα λουλούδια να ανθίζουν

μη τα κάνεις σκουπίδια στην πίστα.

Τα γαρύφαλλα δώσ’ τα

σ’αυτούς πού λαβωθήκαν από άνανδρο χέρι φασίστα.

Άστο δέντρο να γίνει και πολύ να ψηλώσει

κι ό,τι έχει για ανάσα να δώσει

Άστον άνθρωπο που ‘ρθε μια κουβέρτα να στρώσει

η φαμίλια του να μη κρυώσει

Ευτυχής είναι κείνος που ‘χει μάθει να δίνει

και ξεχνά πότε είν’ για να πάρει

Όσα σώζει να κρύβει κάτω απ’ το μαξιλάρι με το Χάρο δεν θα ‘χει παζάρι.

Το χειρότερο πλήγμα στη ζωή του ανθρώπου δεν το ζει,

μα αφότου πεθάνει

Είναι η στάμπα π’ αφήνει μια υστεροφημία

για το ποιος ήταν και τι είχε κάνει.

Πιο μεγάλη λοιπόν δεν θα βρεις τραγωδία

απ’ αυτή που αντικρίζει ο προδότης

Θέση πάρε, ξεκίνα σ’ έχει ανάγκη η ιστορία

η επανάσταση κι η ανθρωπότης

Για ένα ποίημα καλό, για ‘να όμορφο τραγούδι

για μια αλλιώτικη ξύπνησα πλάνη

Τ’ όνειρό μας να ζήσει τη ζωή να γκρεμίσει

και να χτίζει για αυτούς που θα ‘ρθούνε μιαν άλλη.

Ακούστε στην Κατιούσα ένα από τα τραγούδια της τελευταίας εξαιρετικής τους δουλειάς