KooZ – Δύο φωνές

Το νέο τραγούδι του KooZ για τις “δύο φωνές” μέσα του…

Παραγωγή, Στίχοι, Παρουσίαση, Μίξη/Mastering: KooZ of Psyclinic TactiX

Στίχοι:

Με καλοδέχτηκε η απαγορευμένη ζώνη, το μέτωπο ιδρώνει
κολλάει η σκόνη που σηκώνει η δεμένη μπάλα στο πόδι
δι’ ευχών των μαρτύρων του δικαίου ημών
όλων όσων αναπαύονται στο παρελθόν
από το στόμα του λύκου πάνω σε σχάρα υπονόμου
σπέρματα ανύπαρκτου θεού, σκλάβοι ανήθικου νόμου
στυλοβάτες κι ήρωες αφανείς επίπεδου κόσμου
κάνουμε γύρους θανάτου στους δακτυλίους του Κρόνου
κούμπωνε τώρα τα χαπάκια και τελείωνε
βγάλε σημαία στο μπαλκόνι, δόσεις πλήρωνε
άδειασέ μας τη γωνιά επισκέπτη ανίδεε
τίποτα δε μας ενώνει κατ’ επιλογήν ανύποπτε
είμαστε μόνοι μα κι οι μόνοι που νιώθουν ακόμη
μπατιροδαίμονες, σκύλοι, φτωχοδιαβόλοι
την βαριά περπατησιά μας τη ξέρουν οι δρόμοι
ξαναβαφτίζουμε την πόλη με θειάφι και βιτριόλι
κάθε μήνα, σ’ ένα μαυροπίνακα που σβήνει
συσπειρώνεται η αφρόκρεμα του βόθρου να μας κρίνει
λερωμένη με καπνούς, χώμα και στάχτες η μνήμη
φέρε βαρέλι με νερό που καίει να μου τη ξεπλύνει

Μια φωνή μέσα μου φάλτσα μου λέει πως ονειρεύεται
να βλέπει από την ταράτσα τον κόσμο να καίγεται
τον ουρανό να οργώνουν κτήνη μεταλλικά
κι απ’ τα στομάχια τους να τρέχει θάνατος και φωτιά

Μια άλλη πιο καπάτσα, φωνάζει «για συνέλθετε»
Μου σκάει στα μούτρα μπάτσα και σε θέση μάχης στέκεται
κυριαρχεί η βλακεία, τ’ άδικο, τα λεφτά
όμως το μέλλον δεν ανήκει σε κανέναν κερατά

Με γαλούχησαν σκύλες με νανουρίζαν σειρήνες
με φασκιώναν μαινάδες και με ξυπνούσαν ευθύνες
με προπονούσαν τιτάνες χέρια και πόδια γι’ ασπίδες
οι εφιάλτες μου είχαν πύον, κυνόδοντες και κοπτήρες
να γραπώνονται απ’ τη σκέψη μου για το καλά και το έτσι μου
χειροτερεύοντας την ήδη δύσκολη θέση μου
Η νιότη με τη μέθη μου, δεξί χέρι του φταίχτη μου
Αυτού που παραφόρτωνε τους ώμους και τη μέση μου
Κομμάτια, γροθιά απ’ του φλιτζανιού τα κατακάθια
οι τρυγητές γεμίζουν με άνθρακες τα καλάθια
βλέπω ερείπια εκεί που οι σκυφτοί βλέπουν παλάτια
Ξέρω μονάχα όσα ξέρει το κύμα που σκάει στα βράχια
κομμένα τα σάπια, κόψε τα “σχώρα με” και “συμπάθα με”
βγάλε μικροαστούλη τη μιζέρια σου και βάρα με
Αν πέσω καταγής, φρόντισε και κάτω κράτα με
μα αν δε μπορείς να το τελειώσεις μην το ξεκινάς παράτα με
ο εγωισμός σου υπακούει σ’ εντολές
το αύριο που σου τάξανε το ζούμε από χθες
τριγύρω ζόφος κι αυτό που επιβάλλει το προτσές
είναι να κλέψω απ’ των αρχόντων τ’ αστέρια τις κορυφές