Μεγάλες τζαζ κυκλοφορίες: Bill Evans, Sunday at the Village Vanguard, 1961

Δεν ξέρω για σας, αν χρησιμοποιείτε τη μουσική για διαφυγή. Κάποιες φορές θες να χτυπηθείς με Motorhead, κάποιες άλλες να την ψάξεις με τίποτα avantgarde πειραματισμούς, άλλες φορές θες να τη βρεις με Μαργαρίτη που τον γουστάρω πολύ. Η “διαφυγή” είναι διαφορετικό πράμα, είναι εκείνο το ψυχολογικό state που το μυαλό σου ξεκολλάει απ’ τις καθημερινές εμμονές. Την τέλεια διαφυγή την επιτυγχάνω με ορισμένα πράματα: διαλογισμό, βαθιές ανάσες στο πάρκο, τρίψιμο κροτάφων και άκουσμα ενός πολύ συγκεκριμένου δίσκου. Πρόκειται για το “Sunday at the Village Vanguard” με το ιστορικό τρίο του Bill Evans, μιας απ’ τις κλασικότερες ζωντανές τζαζ ηχογραφήσεις έλαβε πριν από 58 ακριβώς χρόνια, στις 25 Ιουνίου του 1961.

Ο Bill Evans (1929 – 1980) υπήρξε ένας απ’ τους σπουδαιότερους πιανίστες της εποχής του, με πολύ ιδιαίτερες εκτελέσεις (interpretations) των τζαζ στάνταρτς όπως λεν κι αυτό λόγω των κλασικών σπουδών του. Ο Evans καταγόταν απ’ το New Jersey, λευκός από μικροαστική και προβληματική οικογένεια, ξεκίνησε να κάνει μαθήματα πιάνου από 5 χρονώ, στο πανεπιστήμιο έκανε κλασικό πιάνο και φλάουτο. Από πολύ νωρίς είχε έρθει σε επαφή με τη τζαζ και δούλευε εδώ κι εκεί στη Νέα Υόρκη σαν πιανίστας. Κάποια στιγμή το ’58 τον πρόσεξε ο μέγας Miles και το πήρε στη μπάντα. Ο Evans έπαιξε πιάνο στο “Kind of Blue”, το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον κόσμο για τζαζ.
Κάπου εκεί στις αρχές των σίξτις αποφάσισε να φτιάξει δική του μπάντα, κλασικό τρίο με τους θρύλους Scott LaFaro στο κοντραμπάσο και τον Paul Motian στα ντραμς.
Το Village Vanguard βρίσκεται στην 7η Λεωφόρο, νότιο Γκρίνουιτς Βίλατζ στην Νέα Υόρκη. Μ’ αρέσει που δίνω λεπτομέρειες λες και ξέρω τα κατατόπια, δεν με αξίωσε ο αλλάχ να πάω ποτέ στην Αμερική. Εκείνο που ξέρω είναι το Village Vanguard ήταν κι ακόμα είναι, το πιο γνωστό μαγαζί για τζαζ φάσεις, κάτι σαν το Whisky A Go Go στα έιτις για χαρντ ροκ – χέβι μέταλ. Εκεί μέσα λοιπόν παίξαν όλοι οι μεγάλοι τζαζίστες, μέρος της ηχογράφησης που είχε γίνει εκείνη την Κυριακή κυκλοφόρησε σε δίσκο (remaster το 2006) και περιέχει τα κλασικότατα “Gloria’s step” του LaFaro, το ωραιότερο tune σε τζαζ έβερ, “My Man’s Gone Now”, “Solar”, “Alice In Wonderland”, “All Of You” και “Jaded Visions” πάλι του πιτσιρικά και πρωτοπόρου LaFaro που κλείνει και το δίσκο. Δεν ήταν όλα αυτά τα κομμάτια του σετ εκείνο το βράδι, τα υπόλοιπα κυκλοφόρησαν σε ξεχωριστό δίσκο πολλά χρόνια αργότερα.

Αυτά τα συγκεκριμένα όμως που παίχτηκαν τότε έχουν και το σημαδιακό χαραχτήρα για την μοναδική ερμηνεία του LaFaro (τέρμα αριστερά στη φωτογραφία) που σκοτώθηκε μετά από δέκα μέρες απ’ το λάιβ σε αυτοκινητιστικό. Ήταν μόλις 25 χρονών! Μια απ’ τις μεγαλύτερες ταλεντάρες της εποχής, αυτοί που ξέρουν από μουσική λεν για το πρωτοποριακό του παίξιμο, τι να σας πω δεν ξέρω. Κάτι θα ξέρουν αυτοί που τα λεν. Εγώ αυτό που απολαμβάνω είναι το πεντακάθαρο παίξιμό του και τους αυτοσχεδιασμούς του όπως ακούγεται στο δίσκο.
O θάνατος του LaFaro συνέτριψε τον Evans που έκανε μήνες να ξαναπαίξει ζωντανά και να ηχογραφήσει πάλι. Το “Sunday at the Village Vanguard” είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά του LaFaro σήμερα κι ασφαλώς ένας απ’ τα σημαντικότερα τζαζ άλμπουμ στην ιστορία, ίσως μέσα στην πρώτη πεντάδα.

Αν δεν μπορείτε να το ακούσετε από βινύλιο ή καλό ηχοσύστημα – ποιος έχει τώρα χρόνο και χρήμα για τέτοιες πολυτέλειες – προτείνουμε το παρακάτω λινκ στο YouTube

Διαλέξτε ένα ωραίο φθινοπωρινό απόγευμα με βροχή, βάλτε το στα ακουστικά κι απολαύστε. Δεν θα χάσετε.