Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το hip hop

«Hip hop: Από το Μπρονξ της δεκαετίας του ’70 στο σήμερα, καθρέφτης της κοινωνίας που το γέννησε», ήταν το θέμα της εκδήλωσης που διοργάνωσε η Τομεακή Οργάνωση Δυτικής Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ στο Πολυδύναμο Κέντρο στη Νεάπολη. Μίλησε ο Γιάννης Βασιλειάδης, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, ενώ πραγματοποιήθηκε και παρέμβαση από τον «Χακ», μέλος του χιπ χοπ συγκροτήματος «Urban Pulse». Μετά τις ομιλίες έγινε συζήτηση, ενώ ακολούθησε και συναυλία με το συγκρότημα «ΚΑΘΑΡΣΙΣ».

Ο Γιάννης Βασιλειάδης στην ομιλία του έθεσε μια σειρά από προβληματισμούς για τον ρόλο της Τέχνης γενικότερα, κάτω από τους οποίους κάλεσε να δούμε το στιχουργικό περιεχόμενο του χιπ χοπ στην Ελλάδα σήμερα, όπως αντανακλάται σε αυτό η κοινωνική πραγματικότητα με τη διαμεσολάβηση της προσωπικότητας του καλλιτέχνη που γράφει και τραγουδάει τους στίχους του.

Και τόνισε μεταξύ άλλων: «Η ατομική προτίμηση σε ένα είδος τέχνης, εν προκειμένω μουσικής, δεν συνεπάγεται και τη μονομέρεια. Αυτό αφορά και τους δημιουργούς και τους αποδέκτες της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και του αισθητικού κριτηρίου, της αγάπης για την ολόπλευρη μόρφωση, ως αναπόσπαστα στοιχεία και εργαλεία της πάλης για μια καλύτερη ζωή, είναι συλλογική και ατομική υπόθεση κι ευθύνη όσων συνειδητά μετέχουν στην ταξική πάλη, υπέρ της εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης πλειοψηφίας.

Εμείς οι ίδιοι θέτουμε πρώτοι από όλους, φίλους και εχθρούς, στους εαυτούς μας, το “Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα”. Είναι κρίσιμο ζητούμενο το κατά πόσο τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ συμβάλλουμε ώστε ένα τμήμα των δημιουργών και των δημιουργημάτων τους να ξεφεύγει από τις αρχές και τις αξίες του συστήματος της εκμετάλλευσης που αντικειμενικά αντανακλά η πλειοψηφία της καλλιτεχνικής παραγωγής σήμερα (κάτι που ισχύει για όλα τα επιμέρους καλλιτεχνικά είδη, όχι μόνο στη μουσική και φυσικά όχι μόνο στο χιπ χοπ). Εχουμε άλλωστε αδιαμφισβήτητη συμβολή σε αυτήν την υπόθεση, από τις εκδηλώσεις του μεγαλύτερου πολιτιστικού γεγονότος στη χώρα που είναι το Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή” και που η ιστορία του είναι η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, μέχρι τη συνολική συμβολή του ΚΚΕ σε όλες τις συνθήκες και των κομμουνιστών καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Εχουμε ευθύνη σήμερα να συνεχίζεται αυτή η πρωτοπόρα παρέμβαση. Από το ελάχιστο που είναι να τίθενται προς συζήτηση στη νεολαία μια σειρά εποικοδομητικοί προβληματισμοί μέχρι την ίδια τη σύγχρονη και υψηλού αισθητικού επιπέδου καλλιτεχνική παραγωγή, τη σύνδεση με το εργατικό κίνημα και το Κόμμα πρωτοπόρων καλλιτεχνών με άλλη αφετηρία κ.ο.κ.».

Στην παρέμβασή του ο «Χακ» ξεκίνησε με μια σύντομη ιστορική αναδρομή στη γέννηση και την εξέλιξη του χιπ χοπ στην Αμερική φτάνοντας στην είσοδό του στην ελληνική πραγματικότητα, ενώ ανέπτυξε συνοπτικά κάποια στοιχεία του είδους, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Σε ερώτηση των παρευρισκομένων σχετικά με το από πού αντλεί έμπνευση για να γράψει στίχους, απάντησε ότι «μπορεί να είναι πράγματα απλά, καθημερινά που βιώνουμε όλοι μας, αλλά η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης είναι η ίδια η ταξική πάλη…», δίνοντας ως τέτοιο παράδειγμα μια από τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις στη βάση του ΝΑΤΟ στην Αλεξανδρούπολη, λέγοντας χαρακτηριστικά: «… Αυτή είναι πραγματική μαγκιά, η “αλητεία”, να τα βάζεις συλλογικά για το δίκιο κόντρα στα μεγαθήρια…». Ενώ, σε ερώτηση για το αν είναι εύκολο σήμερα για έναν νέο καλλιτέχνη-δημιουργό να προβάλλει το έργο του, τόνισε τις μεγάλες δυσκολίες και τα εμπόδια που προκαλεί η εμπορευματοποίηση της Τέχνης, αναδεικνύοντας, ωστόσο, το βήμα που δίνει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ σε νέους καλλιτέχνες και συγκροτήματα από όλα τα μουσικά είδη να προβάλουν το έργο τους. Κλείνοντας, σημείωσε ότι «η Τέχνη από μόνη της δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αποτελεί όμως όπλο το οποίο βέβαια παίζει ρόλο το ποιος το χρησιμοποιεί και προς τα πού θέλει να το στρέψει»…

Τέλος, στη συζήτηση για το αν μπορεί η πραγματικά προοδευτική – αντισυστημική Τέχνη να «πλειοψηφήσει» και οι δύο ομιλητές συμφώνησαν πως «…ζούμε (και ακούμε) την όλο ευρύτερη και βαθύτερη αντανάκλαση της όξυνσης της κοινωνικής σαπίλας και στη μουσική που μας αρέσει… Εξακολουθούν όμως ευτυχώς να υπάρχουν αρκετά θετικά παραδείγματα προβολής αξιών και ιδανικών, της ανάγκης αντιμετώπισης του φασισμού από το εργατικό – λαϊκό κίνημα, της αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης, της ανάδειξης των αιτιών του μεταναστευτικού και προσφυγικού ρεύματος, της εναντίωσης στον πόλεμο που γίνεται για τα κέρδη των λίγων, της ανάδειξης του εγκλήματος των Τεμπών κ.ο.κ., από αρκετά σχήματα και καλλιτέχνες».

Και κατέληξαν ότι ακόμη και μέσα στα πλαίσια της κυριαρχίας του κεφαλαίου σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα μεγαλύτερα περιθώρια να ενισχύεται το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής μέσα από το περιεχόμενο της προοδευτικής Τέχνης, που είναι ένα σπουδαίο όπλο στην πάλη του λαού για «να έρθουν καλύτερες μέρες» που λέει κι ένα παλιό τραγούδι.

Ριζοσπάστης