Μπόμπιρας – Κοιλάδα του Γκρίζου

Πώς είναι μαύρα, αφού όλα είναι δικά μου
τούτα φτιαχτήκανε από την αφεντιά μου
γιατί είναι γκρίζα, που πήγε το όνομα μου
μόλις τα έφτιαξα τα πήραν μακριά μου

Το τραγούδι από τον ομώνυμο δίσκο.

Βίντεο, Φωτογραφία: Ηλίας Στάθης, Κωνσταντίνος Μαδαρός
Σκηνοθεσία, Μοντάζ, Color Grading: Ηλίας Στάθης

Produced by Το Σφάλμα
Στίχοι, Ερμηνεία: Μπόμπιρας
Μουσική Επιμέλεια: Το Σφάλμα, Μπόμπιρας

Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Τσιμπλάκης
Scratches: Crash Override

Προγραμματισμός: Το Σφάλμα, Μπόμπιρας
Mixing & Mastering: Το Σφάλμα

Follow Bobiras:
https://www.instagram.com/bobiras._/
https://www.facebook.com/bobiras.bobi…

Follow To Sfalma:
https://www.instagram.com/tosfalma/

Follow Vangelis Tsimplakis:
https://www.instagram.com/vangdrum/

Follow Crash Override:
https://www.instagram.com/override_cr…

Follow Ilias Stathis:
https://www.facebook.com/ilias.stathis.9
https://www.instagram.com/stathis.ili…

Follow Constantinos Madaros:
https://www.facebook.com/constantinos…
https://www.instagram.com/constantino…

Στίχοι

Κουπλέ 1ο
Άλλη μια μέρα χωρίς ήλιο και είναι πάντα σκοτάδι
είναι βράδυ όταν μπαίνω βράδυ βγαίνω από τον Άδη
κρύβω καλά τον φόβο(φόβο) – νιώθω τον πόνο(πόνο)
ψυχή και σώμα ως το γιόμα μες στη φλόγες λιώνω
ντουβάρια γκρίζα και υγρά μας τριγυρίζουν
τοίχοι που κλείνουνε κελιά μας φυλακίζουν
ο αέρας είναι πνιγερός παντού έχει σκουριά
δράκοι από χάλυβα ξεβράζουνε φωτιά
όλοι μας γνωριζόμαστε, κι είμαστε ξένοι
σε μια ευθεία στοιχισμένοι σα τα ζώα μαντρωμένοι
πισθάγκωνα δεμένοι σκυφτά μπροστά σκυμένοι
πάνω στη μηχανή ότι είναι ανθρώπινο πεθαίνει
πρόσωπα που ‘χουν γίνει βλοσυρά και στριφνά
μάτια που ναι κόκκινα βλέμματα κοφτερά
δυο χέρια άγρια γερά δουλεύουνε πάντα σκληρά
ο κόπος μας τον κόσμο μας τραβάει πιο ψηλά!

Ρεφρέν
Κάνουν τα πάντα αυτά να μείνουν στο σκοτάδι
γιατί φοβούνται να μην γίνει η αρχή
στα ζόρια σμίξαμε όλοι μας σ’ένα βράδυ
το γκρίζο πάνω μας είχε χαραχθεί

Κουπλέ 20
Γυναίκες κλαίνε στις γραμμές στα μουλωχτά
υπομένουν για να μένουν τα παιδιά τους γελαστά
πρησμένα έχουν χέρια η δουλειά φέρνει χουνέρια
και ένας βλάκας τους φωνάζει να δουλέψουν σαν σκυλιά
δουλευταράδες μαύροι με σπασμένα τα κορμιά
δεν έχουν με σένα και με μένα διαφορά
τι κι αν έχουν άλλο θεό μιλούν άλλη λαλιά
ίδιο αφέντη έχουμε σ’ αυτή την συμφορά
ακούγονται σειρήνες / αναβοσβήνουν φώτα
τίποτα που ξέρω δεν θα είναι σα και πρώτα
είμασταν χίλιοι και τώρα εκατό
στις πλάτες μας το βάρος τους κι αυτοί μες στον σωρό
δεμένοι με το αύριο με αόρατα δεσμά
είναι για μας προσωρινή η σύχρονη σκλαβιά
όσο πιστεύω στ’ όνειρα και μάχομαι για αυτά
ξέρω κάθε μου ανάσα πως με φέρνει πιο κοντά

Πώς είναι μαύρα, αφού όλα είναι δικά μου
τούτα φτιαχτήκανε από την αφεντιά μου
γιατί είναι γκρίζα, που πήγε το όνομα μου
μόλις τα έφτιαξα τα πήραν μακριά μου

Ρεφρέν
Κάνουν τα πάντα αυτά να μείνουν στο σκοτάδι
μα η φωτιά μας δεν λέει να σβηστεί
αδέλφια γίναμε όλοι μας αυτό το βράδυ
και χρώμα ρίξαμε στη γκρίζα μας ζωή!