Ο οργασμός του Μεταλλοπατέρα (PHOTO, VIDEO)

Από τη ζωή στο θάνατο είναι ένα μονοπάτι και από το O2 Arena στο Piraeus Academy 20 ώρες και κάτι. Έκατσε κουτί το πρόγραμμα ώστε να μπορέσω να παρακολουθήσω ένα ιστορικό live της μεγαλύτερης ελληνικής metal μπάντας, με τις μνήμες από το live των Slipknot, της προηγούμενης μέρας, νωπές. Η δεύτερη μέρα των Rotting Christ στην Αθήνα ήταν η χαρά του πρωτοδισκάκια και του κόπανου της παρέας “δεν είναι όπως παλιά”.

Ομολογώ ότι ήμουν ιντριγκαρισμένος με την ανακοίνωση ότι θα παίξουν τραγούδια της περιόδου 1989 – 1996. Καλό θα ήταν να μην έλειπαν και οι Πορτογάλοι Moonspell, που είχαν ανακοινώσει ότι θα απέδιδαν τραγούδια από τους 2 πρώτους δίσκους, ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ, που έριξε χυλόπιτα τελευταία στιγμή.

Το σκηνικό λοιπόν στο venue ήταν αντάξιο της cult περιόδου των Christ, με δύο σταυρούς μεγάλους ξάπλα και banner το “Danse du Sabbat” του Gustave Dore, που είχε χρησιμοποιηθεί ως εξώφυλλο στο “Triarchy Of the Lost Lovers” το 1996.

Η κούραση από το προηγούμενο βράδυ είχε βαρέσει κόκκινα, αλλά πονάνε ωρέ τα παλικάρια; Κατευθείαν από το αεροδρόμιο, με μικρή καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να χάσω το πρώτο support τους Cursed Blood. Παίδες συγνώμη..

Το δεύτερο support της βραδιάς οι Abyssus, παράδωσαν μαθήματα καλού, αγνού, ορθόδοξου thrash/death metal. Βάρβαρα φωνητικά, κιθάρες σε τρελά κέφια. Το μόνο αρνητικό ήταν η παρεμπόδιση της παρακολούθησης από το συνεργείο που κατέγραφε το live. Εντάξει, όλα καλά, εμείς το ευχαριστηθήκαμε και φάνηκε και τα παιδιά στη σκηνή το ίδιο. Ιδιαίτερα δεν με εξέπληξε ο ένας από τους δύο κιθαρίστες, ο Χρήστος Λιάκος. Αν και η παρέα μου εντυπωσιάστηκε, εγώ όχι. Γιατί τον γνωρίζω από τα εφηβικά μας χρόνια, γνωρίζω και το ταλέντο του αλλά και τη δουλειά που έχει κάνει σε θεωρητικό μουσικό επίπεδο, εκτός του studio και της “αλάνας”. Αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι θέμα χρόνου να “απογειωθεί”.

Οι Death Courrier με έπιασαν απροετοίμαστο. Δεν τους ήξερα, δεν τους είχα ξαναδεί και όταν είδα τον frontman σε στυλ Big Lebowski (και δεν το λέω ειρωνικά) δεν περίμενα αυτό που είδαμε. Ένα άψογα εκτελεσμένο death metal πρόγραμμα, υψηλής τεχνικής, που αν και εμένα ηχητικά δεν με ελκύει, ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Oldschool φάση, με έμφαση στην extreme μουσική.

Θυμάστε κάπου στα 2000 που θέλαν να μας πλασάρουν το Σάκη τον ευρωπαϊστή, ότι κάνει διεθνή καριέρα; Που πήγε με 1.000 τζάμπα προσκλήσεις να τραγουδήσει στο Παρίσι και τελικά όλοι οι παριζιάνοι οπαδοί του χωρούσαν σε ταξί; Τότε ο δικός μας Σάκης (ο Τόλης ντε) ήταν ήδη φίρμα. Σε underground κύκλους, από την Τουρκία μέχρι και την Αμερική. Και ο λόγος, ήταν οι δίσκοι που παρουσιάστηκαν το βράδυ της Κυριακής στο Piraeus Academy, αλλά και η επιμονή τους να παίξουν ακόμα και σε μέρη της γης που τα έχει ξεχάσει ο θεός του Heavy Metal. Άλλωστε, όσοι είχαν διαβάσει την ανταπόκριση από την Αργεντινή, ξέρουν ότι υπάρχει κεντρικό μεταλλάδικο στο Μπουένος Άιρες που τους παίζει prime time.

Πρόσφατα το συγκρότημα άλλαξε κιθαρίστα και μπασίστα και τα παιδιά φαίνεται να έχουν δέσει με τους υπόλοιπους.

Τα φώτα έπεσαν και ένα σκοτεινό intro έδωσε τον τόνο. Η είσοδος έγινε με το “Feast of The Grant Whore” και η συνέχεια με το “Exiled Achangels” με το γκρουπ σε φοβερά κέφια. Εντύπωση μου έκανε το νεαρό μέρος του κοινού, που γνώριζε στίχους από τα κομμάτια, αν και αρκετοί μάλλον δεν είχαν γεννηθεί καν τότε.

Από τα “Passage to Arcturo” και “Thy Mighty Contract”, περάσαμε στο “Triarchy of the Lost Lovers” με το “King of a Stellar War” και το “Archon” όπου έγινε ο κακός χαμός.

Ξαναβουτήξαμε στη μαυρίλα με το “The Forest of N’Gai” για να έρθει και η διασκευή του “Societas Satanas” των “Thou art Lord” για κύκλο και ξύλο.

To κοινό στο “Academy” ήρθε έτοιμο για όλα! Τραγούδι, mosh και εκδηλώσεις λατρείας, συμμετοχή σε όλα τα τραγούδια, όπως αρμόζει σε μεγάλη ομάδα που παίζει εντός έδρας.

Ο Σάκης μας ρώτησε αν θέλουμε 2 τραγούδια εκτός “προγράμματος”, το “After dark I Feel” και το “Among two Storms”. Όχι δεν είπαμε.

Το πρόγραμμα έκλεισε με το Fgment Thy Gift.

Το encore ήταν ένα από τα καλύτερα που έχω ζήσει σε live. Γιατί ξεκίνησε με προηχογραφημένο, το “Gloria de Domino Inferni” και η ανατριχίλα και η cultίλα βάρεσαν κόκκινα.

Το live έκλεισε με το “The Fifth Illusion” και το “Non Serviam”, όπου τραγουδήσαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε, ΗΜΟΣΙΟ ΜΠΕΡΝΙΓΚ ΓΟΥΤΕΝ ΙΣΟΝΣ (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) για να πάμε ευχαριστημένοι σπίτι μας.

Βέβαια, κάνα 2 τραγουδάκια δεν θα μας χαλάγανε, για παράδειγμα το “Shadows Follow”.

Τα αδέρφια Τόλη μεγάλωσαν φίλες και φίλοι, αλλά μαζί τους μεγαλώσαμε και μεις. Δεν μπορώ να ξεχάσω το live τους στη Λαμία το 2003, που κολλούσαμε αφίσες με τα αρχικά τους για να μην κάνει “ντου” το τοπικό YMCA. Από τότε τους έχω δει αρκετές φορές.

Άντε, βάλτε μπρος για ένα live με τους “Thou Art Lord”, να χαρούμε και εμείς τα στερημένα.

Ταξικό Απόβλητο

ΦΩΤΟ

VIDEO