Dysfunctional Attitude: Paris Is My Baghdad

Τα παρισινά προάστια είναι από τα πιο διαβόητα κολαστήρια του καπιταλιστικού πρώτου κόσμου. Στη χώρα που σταθερά και σε βάθος αιώνων φιγουράρει στις πιο ισχυρές του πλανήτη, υπάρχει μονίμως ένα κομμάτι πληθυσμού που ζει “στην απέξω”. Παιδιά κυρίως προερχόμενα από τις γαλλικές αποικίες, που ζουν τη μόνιμη υποτίμηση από το κρατικό μηχανισμό και το Κεφάλαιο. Από την οικονομική τους στενότητα, στη, φυσική και μη, βία που έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους, μέχρι τον αποκλεισμό της φωνής τους από τον κοινωνικό διάλογο.

Αυτό που όμως το κράτος και η “καθώς πρέπει” κοινωνία δε προτίθεται να τους δώσει, τη φωνή, αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποδείξει πως είναι πρόθυμοι να το πάρουν μόνοι τους, να φωνάξουν όσο δυνατά χρειαστεί μέχρι να ακουστούν. Είτε αυτό μεταφράζεται σε διάφορες μορφές τέχνης, είτε ακόμα και με τη βία μιας εξέγερσης. Εδώ θα μας απασχολήσει κυρίως το πρώτο. Μουσικές φωνές από αυτούς που δεν τους δίνουν φωνή. 5 τραγούδια που έχουν σημαδέψει τον δικό μου εγκέφαλο.

Kenny Arkana – La Rage

Δεν είναι πολλές οι χώρες που ένα τόσο ανοιχτά εξεγερσιακό κομμάτι θα γινόταν τέτοια επιτυχία. Μια χώρα είναι η Ελλάδα, μια άλλη η Γαλλία. Και δεν είναι τυχαίο που αυτό το κομμάτι έγινε τεράστια επιτυχία στην Ελλάδα. Τόσο που το κάναμε και διασκευή με την παλιά μου συμμορία…

Justice – Stress

Η πιο δυνατή electro μπάντα που έχει βγει από τη Γαλλία τα τελευταία χρόνια. Το video του κομματιού, σκηνοθετημένο από τον Romain Gavras, βγάζει σε καρικατούρικη μορφή το αλάνικο additude των παιδιών των προαστίων και όλο το (ταξικό στο πυρήνα του) μίσος τους προς τον κόσμο. Πολλοί το παρεξήγησαν, πολλοί σοκαρίστηκαν αλλά και πολλοί το αγάπησαν.

Supreme NTM – IV My People

Κάτι που δε μπορούν ποτέ να καταλάβουν οι μικροαστοί που βλέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις σαν ένα ακόμα εργαλείο ευκολίας, είναι το επίπεδο της εγγύτητας και της αλληλεγγύης που μπορούν να αγγίξουν τα εργατικά στρώματα. Θες γιατί είναι απαραίτητος όρος για να τη βγάλεις στη μητροπολιτική ζούγκλα, θες γιατί καταλαβαίνεις έστω και διαισθητικά πως τα συμφέροντα σας είναι κοινά, η αίσθηση της κοινότητας είναι βασικός όρος για τη συγκρότηση της ταυτότητας. Οπότε αν τραγουδάς, το κάνεις με πάθος και τραγουδάς “for your people”.

DJ Cut Killer – Nique La Police

Η σκηνή είναι από το magnum opus του Ματιέ Κάσοβιτς, την μάλλον σημαντικότερη γαλλική ταινία της δεκαετίας του ’90, το Μίσος, που θέμα της έχει τη ζωή στα γαλλικά προάστια. Ο Cut Killer ντύνει μουσικά τη σκηνή και ένα απόσπασμα ούτε 3′ γίνεται μια σκηνή που έχει μείνει στην Ιστορία του κινηματογράφου.

Assasin – Underground Connection

Όπως είπα, η λίστα αφορά τη δική μου εμπειρία με τη παρισινή μουσική. Αυτό το κομμάτι δεν είναι πολύ γνωστό στην Ελλάδα, αλλά ήταν από τα πρώτα γαλλικά χιπχοπ κομμάτια που άκουσα ποτέ και ακόμα το λατρεύω. Οι Assasin, πολιτική ραπ μπάντα από Γαλλία, σε συνεργασία με τον Supernatural, έναν freestyle MC της εποχής από τις ΗΠΑ σε μια όσο δε πάει ντόπα. For those who don’t understand a word, take a dictionary, its the same cold world…

Αν έφτασες μέχρι εδώ και θες να μάθεις κι άλλα για την κοινωνία που γέννησε αυτά τα τραγούδια, ρίξε μια ματιά εδώ.