Πιες, σε όλες τις ωραίες μας στιγμές…

Ο Μιχάλης Ρακιντζής ανήκει σε μια κατηγορία καλλιτεχνών που ανανεώνει το κοινό του, χωρίς να ανανεώνει το ρεπερτόριο με τις επιτυχίες του. Και που θα είναι για πάντα ο κορυφαίος και ο καλύτερος για τους φανατικούς του θαυμαστές, κι ας μην μπορεί να διεκδικήσει σοβαρά και με αξιώσεις αυτόν τον τίτλο.

Κάνει το πρώτο του ξεπέταγμα με το συγκρότημα Scraptown, πριν ακολουθήσει σόλο καριέρα. Το τραγούδι λέγεται Viva Sahara και μπορεί να θεωρηθεί άκρως επίκαιρο -όπως και το Desert into your heart- λόγων των ημερών και της αφρικανικής σκόνης, ενώ έχει εξαιρετικό video clip, στο οποίο εμφανίζεται και η Θέμις Μπαζάκα!

Ευρύτερα γνωστός γίνεται με το “Μωρό μου Φάλτσο” στον πρώτο σόλο δίσκο του, αλλά και με τις επιτυχίες που συνθέτει για άλλους τραγουδιστές, όπως το “Δεν πιστεύω” για την Ελένη Δήμου, και το “πες μου πως θα γυρίσεις” για τον Πασχάλη. Πιθανότατα όμως το πιο αξιόλογο είναι η (κάτι σαν) ρέγκε μουσική που γράφει για τους πολύ εύστοχους στίχους του Σάκη Μπουλά, στο “τι είναι η πατρίδα μας, τι είναι η Ελλάδα”.

Αργότερα έγραψε μουσική και για το Βασίλη Καρρά, με το “ποια με καταράστηκε” (η ακοή μας ίσως).

Στα τραγούδια του, κατά κανόνα δεν υπάρχει ο παραμικρός πολιτικός ή κοινωνικός προβληματισμός, εν μέρει στο κλίμα της ανέμελης εποχής, αλλά και γενικώς στοιχειώδεις στιχουργικές συμβάσεις, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε ανεπιτήδευτα μαργαριτάρια, του στιλ:

–Μα ζαλίζεσαι, μεθάς κι αρχίζεις χικ και χικ
–Επειγόντως φεύγω για την Ταϊβάν και μετά για το Σουδάν, και εγώ μένω πίσω μόνος σα χαϊβάν.
–Ανατολίτη με είπε Μωαμεθανό, γιατί της είπα να μου βάλει νερό, μα νομίζω πως δεν πάμε καθόλου καλά.
-Είσαι το Σι μπεμόλ ακόρντο που ‘χω στην καρδιά μου, αν και φάλτσο
-Φοράω φωτοστέφανο, σαν αγγελούδι, σαν τον Άγιο Στέφανο

Και επίσης ο δίσκος “έχω δικαίωμα για μία συν μία“, όπου εννοούσε γυναίκες, πατώντας πάνω σε μπασκετική ορολογία και την πορτοκαλί τρέλα της εποχής.

Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν (;) τον απολίτικο κανόνα των τραγουδιών του είναι ίσως το “χαμένοι” (να κάνουμε ένα ντου), που θα μπορούσε να γίνει κι ο ύμνος των αγανακτισμένων πλατειών. Και φυσικά “οι Ρώσοι”, όπου κάνει αναφορά στους Σοβιετικούς, που όμως δεν ήρθαν ποτέ κι έτσι βρίσκει την ελπίδα (που έρχεται) στον έρωτα.

Μου λέγαν θυμάμαι πως θα ‘ρθουν οι Ρώσοι
το αίμα ν’ απλώσουν στη γη
τον κόσμο να κάψουν, ν’ αρπάξουν, να βιάσουν
μα οι Ρώσοι δεν ήρθαν ποτέ

Και οι άλλοι μου λέγαν πως θα ‘ρθουν οι Ρώσοι
ειρήνη να φέρουν στη Γη
να έχουμε όλοι στον ήλιο μια μοίρα
μα οι Ρώσοι δεν ήρθαν ποτέ

Μα στη ζωή μου έχεις έρθει εσύ, μόνο εσύ
ξέχνα τους όλους
η ελπίδα είναι να ‘μαστε μαζί

Ο ίδιος μάλιστα το θεωρεί ως μία από τις πιο ώριμες δημιουργίες του και τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ.

Μπορεί οι κακόπιστοι αναγνώστες να γελάνε ακούγοντας κάποιον να ισχυρίζεται πως ο Ρακιντζής είναι ξεχωριστός -αν όχι ο κορυφαίος- η αλήθεια είναι όμως πως κανείς άλλος δεν έχει να επιδείξει διεθνείς συνεργασίας με ονόματα-θρύλους όπως η Bonnie Tyler, που ήρθε να τραγουδήσει στην Ελλάδα με τη Σοφία Αρβανίτη αποδεικνύοντας πως η καριέρα της έπαιρνε αμετάκλητα την κάτω βόλτα, και ο Ian Gillan στους Deep Purple, που ήρθε στην Ελλάδα και σε επαφή με το Μιχάλη -μετά από διαμεσολάβηση του Μάνου Ξυδούς (ή μήπως του Ξυδού;)- για να ξεφύγει από όλο αυτό το κομφούζιο και να πει ένα ethnic κομμάτι, βρίσκοντας καταφύγιο στην Τζια και τη Βάνα Μπάρμπα, που πρωταγωνιστούσε στο κλιπ.

Τα σχόλια στο βίντεο των ροκάδων θαυμαστών του Γκίλαν, που πέφτουν από τα σύννεφα και τον δικαιολογούν ότι ήρθε εξαιτίας της Μπάρμπα (!), είναι όλα τα λεφτά…

Εκτός από τη Βάνα, μια άλλη σελέμπριτι που έκανε μία από τις πρώτες εμφανίσεις της σε βίντεο-κλιπ του Μιχάλη, ήταν η Ελένη Μενεγάκη, που πρωταγωνιστούσε στο “Προκαλείς” (σου το λέω προκαλείς, κι από φίλο αν πληγωθείς), τον καιρό που ήταν ακόμα καστανή, νέα και δεν είχε γίνει παρουσιάστρια.

Ας γυρίσουμε όμως στη Βάνα Μπάρμπα, που αργότερα ήταν υποψήφια στη Β’ Αθήνας με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη (μια διαδρομή που έκαναν αρκετοί Πασόκοι του 80′, εκτός από την ίδια), που είχε το ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ, όπου είχε βρει στέγη και ο ΤΕΟ-RAK, (Θόδωρος Ρακιτζής) με την εκπομπή-ωδή στο καλτ ελληνικό τραγούδι. Αλλά ο Μιχάλης αρνείται πως έχουν κάποια συγγένεια, και τονίζει πως το επίθετό τους διαφέρει κατά ένα “νι” -κάτι που θα συμμεριζόταν απόλυτα κι ο Γιάνης. Με το Ρακιτζή της Ασφάλειας στα 50’ς άραγε να είχαν καμία σχέση;

Ο Ρακιντζής χάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 90′ αλλά επανήλθε δυναμικά με τη συμμετοχή του στη Γιουροβίζιον, στις αρχές του αιώνα μας, και το τραγούδι “S.A.G.A.P.O”, όπου ντύνεται και χορεύει ως κάτι μεταξύ Ρόμποκοπ και Μπαρμπα-Γιώργου, για να πατώσει πανηγυρικά, αν και ο ίδιος κατήγγειλε τη σκευωρία των διοργανωτών στον ήχο του τραγουδιού και στο τι άκουγαν επί σκηνής. Το S.A.G.A.P.O. προκάλεσε πληθώρα αρνητικών σχολίων, αλλά στην τελική ήταν αυτό ακριβώς που ταίριαζε σε μια μουσική εμποροπανήγυρη, σαν τη Γιουροβίζιον.

Ο Ρακιντζής έγραψε κάποια κομμάτια που συγγενεύουν-φλερτάρουν μουσικά με τη metal μουσική -κι ας μην ταιριάζει η βαθιά ένρινη άτεχνη φωνή του- και προκάλεσαν ντόρο και συζητήσεις, όχι μόνο (ή τόσο) για την αισθητική τους αξία, αλλά για το μουσικό είδος στο οποίο κατατάσσονται, με τους θαυμαστές του να ισχυρίζονται πως ουσιαστικά έφερε το power metal στην Ελλάδα.

Και μία πρόσφατη, λιγότερο πετυχημένη προσπάθεια, από το 2014, με τις “πεταμένες ψυχές-α”.

Τα τελευταία χρόνια, ο Ρακιντζής κάνει λιγοστές δουλειές και επιλεγμένες εμφανίσεις. Η -καθιερωμένη σχεδόν- συναυλία που δίνει κάθε χρόνο στο Gagarin είναι το μουσικό γεγονός της χρονιάς για παλιούς και νέους θαυμαστές του, που δηλώνουν -ακόμα και με πανό- “δικοί του για πάντα” και πίνουν σε όλες τις ωραίες τους στιγμές, όχι για να τις ξεχάσουν, αλλά για να τις φέρουν πίσω.