Ποιους ενοχλεί ο αντιφασισμός; – Το YouTube λογόκρινε το τραγούδι των Υπεραστικών “του Αδόλφου τα εγγόνια”

Μετά από το τραγούδι των Κοινών Θνητών “του Κόσμου οι Λαοί” το YouTube έβαλε στο στόχαστρο ένα άλλο εμβηματικό πολιτικό τραγούδι για το αντιφασιστικό κίνημα.

Πριν από λίγη ώρα το YouTube λογόκρινε στο κανάλι των Υπεραστικών το τραγούδι “του Αδόλφου τα εγγόνια”, για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Και όποιος το αναζητήσει συγκεκριμένα, βλέπει το μήνυμα ότι δεν είναι δυνατή η αναπαραγωγή του τραγουδιού χωρίς τη συγκατάθεση του χρήστη και μεταβαίνει αυτόματα στο επόμενο. Συγκεκριμένα μάλιστα, αναφέρεται πως “το ακόλουθο περιεχόμενο έχει ταυτοποιηθεί από την κοινότητα του YouTube ως ακατάλληλο ή προσβλητικό σε μερίδα του κοινού”. Το ποιοι ενοχλούνται φυσικά από τον αντιφασισμό στο κοινό δε χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση.

Παρόλα αυτά το τραγούδι συνεχίζει να υπάρχει σε άλλα κανάλια, ακόμα και στην ίδια πλατφόρμα, ανεβασμένο από άλλους λογαριασμούς και από ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος.

Είναι ευκαιρία να διαδοθεί από όλους μας παντού το τραγούδι και να δείξουμε στους διαδικτυακούς λογοκριτές πως το μόνο που θα πετύχουν είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν.

Ας θυμηθούμε τους στίχους του τραγουδιού που είναι ένας αντιφασιστικός ύμνος.

Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαβούρα του ντουνιά,
κάνουνε πως δε θυμούνται του παππού τους τον νταλκά.
Του ’45 Απρίλης κι ο Αδόλφος με λυγμό:
«Ρε τι μου ‘κανε ο Στάλιν με τον Κόκκινο Στρατό,
το σφυρί έχω στο κεφάλι, το δρεπάνι στο λαιμό».

«Τσάμπα οι αστοί με σπρώχναν, να τους σβήσω τον καημό
και μπελάδες θα ‘χουν πάλι, με το Γεωργιανό».
Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος, μες στου Απρίλη τις φωτιές:
«Μες στο Βερολίνο μπαίνουν, μπαίνουν οι κομμουνιστές
και οι άριοι λακίζουν, αντιλόπες παρδαλές. Ωχ, Εύα μου».

Του Αδόλφου τα εγγόνια, τούτη η βρώμα του καιρού,
κάνουνε πως δε θυμούνται ποιοι του δείξαν του παππού.
Κι οι αστοί που εξουσιάζουν και τη βρώμα συντηρούν,
για την κόκκινη σημαία πα’ στο Ράιχσταγκ δε μιλούν

και ας δάγκωνε ο Αδόλφος το μουστάκι το κοντό
κι ας του φώναζε ο Γκαίρινγκ, «πα’ να φύγουμε από δω»
και ας έσκουζε ο φύρερ απ’ της Μπράουν την ποδιά:
«Ε ρε φάπα που θα πέσει απ’ του Ζούκοφ τα παιδιά».

Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαπίλα του ντουνιά,
ξαναμπήκαν στη μαρκίζα στων αστών τον τσαμπουκά.
Η εξουσία των λεφτάδων, δίχως τα φτιασίδια της,
πότε χίτης κι ασφαλίτης, πότε ταγματασφαλίτης,
πότε γερμανοτσολιάς, χρυσαυγίτης φωνακλάς.

Μα το δείχνει η ιστορία, σαν θελήσει ο λαός
και το φίδι το τσακίζει κι όσους κλώσησαν τ’ αυγό.
Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος και οι άριοι λαγοί
που τους κλείσανε το σπίτι του Βλαδίμηρου οι γιοι.

Και ξανά θα τους το κλείσουν κι ας λυσσάνε οι αστοί.