Punk is not dead but is it red? – Μένος: “Ανάμεσα”
Η ένταση υπηρετεί το σκοπό της αφύπνισης και η “σκοτεινή” μορφή ως αντανάκλασης του σύγχρονου σκοταδισμού και της μαυρίλας που αποπνέει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και οι εχθροί -που αναφέρονται συγκεκριμένα στα κομμάτια. Το μαύρο όμως δεν είναι άρνηση της απαισιοδοξίας και της προοπτικής.
Ποια μουσική θεωρείται επαναστατική; Ή έστω πολιτική -γιατί στις μέρες μας και τα αυτονόητα φαντάζουν σχεδόν επαναστατικά;
Τα τραγούδια της Μεταπολίτευσης απέπνεαν σίγουρα μια αισιοδοξία, που αρμόζει σε στάδια και μαζικά ακροατήρια -δεν είναι τυχαίο ότι παίζονται ακόμα στις κινηματικές συγκεντρώσεις. Απέπνεαν έναν ενθουσιασμό υπό τη μορφή εμβατηρίων και ένα στιλ που είναι μάλλον ανεπανάληπτο, για αυτό κι όσοι προσπάθησαν να το αντιγράψουν ετεροχρονισμένα, έφτιαξαν μια καρικατούρα του.
Μήπως τότε είναι η ροκ μουσική φύσει επαναστατική; Τα πάντα ρει like a rolling stone, θα μπορούσε να συμπυκνώσει τη βάση της διαλεκτικής με απλά λόγια για αρχάριους. Τα πολιτικά μηνύματα της κλασικής ροκ όμως ήταν λίγο θολά -ενίοτε λόγω της θολούρας από τις ουσίες- και έμειναν στου δρόμου τα μισά. Ενώ το μέταλ, όσο κι αν πωρώνει πολλούς σ/φους μεταλλάδες (κι από το Συνδικάτο Μετάλλου) έχει μια μεγάλη πλειοψηφία αντιδραστικών καλλιτεχνών και κάποια στερεοτυπικά μοτίβα, που είναι αγαπημένο θέμα συζήτησης για πολλούς ψεκασμένους…
Υπάρχουν μετεξελίξεις του είδους με αρκετή δόση μαυρίλας κι αισιοδοξίας, που κατά κανόνα είναι προϋπόθεση και ως ένα βαθμό καρπός επιτήδευσης. Και κάποια άλλα είδη που χρησιμοποιούν νέες μορφές και μπορεί να μας κάνουν να νιώσουμε απολιθώματα, που αποτυγχάνουν να αγκαλιάσουν το “νέο” -το ακριβώς αντίθετο με την πολιτική ή αυτό που θεωρητικά επιδιώκουμε, από πολιτική άποψη.
Τότε λοιπόν ποια μουσική είναι επαναστατική; Μα δεν είναι θέμα είδους και είναι απαίσιος φορμαλισμός να το βλέπουμε έτσι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η φόρμα που θα αγκαλιάσει και θα αναδείξει το περιεχόμενο μας αφήνει αδιάφορους. Και η αλήθεια είναι πως η δυσκολία προκύπτει σε μεγάλο βαθμό από αυτήν την πέτρα που κυλάει, τις εποχές που αλλάζουν κι αναιρούν κάποιες βεβαιότητες-σταθερές.
(Όχι πολύ) παλιότερα, υπήρχε μια τέχνη στρατευμένη, που φώναζε θαρραλέα πως είναι πολιτική, κατακτούσε τις μάζες, την ιδεολογική ηγεμονία και γινόταν υλική δύναμη. Σήμερα που οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί, μια αντίστοιχη αισιοδοξία μπορεί να έμοιαζε γραφική, να ήταν στρατευμένη αλλά όχι τέχνη, και φαίνεται να πρέπει να ακολουθήσουμε μια συμβουλή του Ένγκελς, που έλεγε πως ο πολιτικός χαρακτήρας πρέπει να προκύπτει σε τελική ανάλυση, να διαφαίνεται στο βάθος και όσο λιγότερο εμφανής είναι, τόσο το καλύτερο.
Αλλά αυτά είναι απλώς μερικές πρόχειρες σκέψεις και σηκώνουν πολλή συζήτηση -κι αντιρρήσεις ασφαλώς.
Ο σύγχρονος ήχος, πάντως, είναι πολλές φορές άγριος, μοιάζει με κραυγή αγωνίας, σαν το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και γεννά μαζικά άγχος, ανασφάλεια, και την ανάγκη για μια τέτοια αντίδραση. Ίσως αυτό να καθορίζει τη μορφή της μουσικής στην περίπτωση του συγκροτήματος ΜΕΝΟΣ που παρουσιάζουμε σήμερα, και της τελευταίας δουλειάς τους με τίτλο “Ανάμεσα”. Παράλληλα όμως προσπαθούν να ξεφύγουν από τα στερεότυπα του δικού τους είδους, αυτήν την επιτηδευμένη μαυρίλα -που σε καθιστά αυτομάτως “ψαγμένο”- και να μετα-δώσουν κάτι διαφορετικό στο κοινό τους. Ο ήχος έχει στοιχεία πανκ και μέταλ και συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους φίλους του είδους -αλλά όχι μόνο.
Το συγκρότημα επιδιώκει να τονίσει τη συλλογικότητα, επιλέγοντας να εκφράσει πολιτικό στίχο μέσα από μια “ακραία” μουσική, χωρίς να σπάει τη διαλεκτική μορφής-περιεχομένου, κι ενάντια σε μια γενική τάση που υποβαθμίζει συνειδητά ή ασυνείδητα το δεύτερο σκέλος (του περιεχομένου). Η ένταση υπηρετεί το σκοπό της αφύπνισης και η “σκοτεινή” μορφή ως αντανάκλασης του σύγχρονου σκοταδισμού και της μαυρίλας που αποπνέει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και οι εχθροί -που αναφέρονται συγκεκριμένα στα κομμάτια. Το μαύρο όμως δεν είναι άρνηση της απαισιοδοξίας και της προοπτικής.
Το πρώτο τραγούδι αναφέρεται στο δημοψήφισμα, κάτι που υποδηλώνεται και στον τίτλο. Το μέρος αναφέρεται στην κυρίαρχη ιδεολογία και τα ΜΜΕ ως εργαλεία χειραγώγησης, ενώ στο τέλος σημειώνεται η ανάγκη να μην επικρατήσει απογοήτευση και παραίτηση από τους αγώνες.
Στα “Κτερίσματα”, που δεν είναι παρά ταφικά δώρα, η εργατική ταξη έρχεται μπροστά στον ιστορικό της ρόλο, ως νεκροθάφτης των αστών, καλείται να υπηρετήσει την ιστορική νομοτέλεια -αλλά πρωτίστως την ανάγκη- της αλλαγής του κόσμου.
Η “ανθρωπιστική βοήθεια αναφέρεται συνθηματικά στον πόλεμο, τις αιτίες και τα συμφέροντα που τον γεννάνε. Τα καθεστώτα αλλάζουν κατά βούληση, αλλά το καθεστώς τους μένει, μέχρι να φροντίσουμε εμείς για αυτό και να το αλλάξουμε.
Το τραγούδι “προς Βορά” μιλάει για την Οδύσσεια ενός πρόσφυγα και τις ροές των μεταναστών προς το σημείο του ορίζοντα, όπου δεν τους περιμένει ο Παράδεισος, αλλά η άγρια εκμετάλλευση.
Στον επίλογο, με το τραγούδι “Ανάμεσα”, μπαίνει μια νότα αισιοδοξίας με το συμπέρασμα πως αξίζει πάντα να παλεύεις.
Μια σχετικά αντικειμενική κριτική για το δίσκο θα έλεγε πως η παραγωγή είναι πολύ καλή, κάτι που μόνο αυτονόητο δεν είναι για ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα, και ότι η μουσική υπηρετεί τα νοήματα των στίχων -κι αντιστρόφως- δένοντας αρμονικά μαζί τους.
Η υποκειμενική κριτική, ως προς το μουσικό κομμάτι, είναι προφανώς ζήτημα γούστου και των μουσικών παραστάσεων που έχει ο καθένας μας. Αξίζει πάντως μια δοκιμή -ακόμα κι αν δεν είστε φίλος του είδους- αφήνοντας τυχόν μουσικές προκαταλήψεις στην είσοδο και πατώντας το ‘play’ για μια ιδιαίτερη συνάντηση.
Τη μουσική του συγκροτήματος μπορείτε να την βρείτε στις παρακάτω πλατφόρμες, όπου υπάρχει ελεύθερη συνεισφορά.
