Ρέκβιεμ για έναν κόκκινο άγγελο

Ο Γιώργος που υπέγραφε τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες (τραγούδια και διηγήματα) με το ψευδώνυμο Tug έσβησε πριν από έξι χρόνια, στις 7 Μάη του 2013, στα 33 του χρόνια… Από τότε, αυτός ο θάνατος με στοίχειωσε και αυτά τα έξι χρόνια, από τη στιγμή του θανάτου του ως τώρα που γράφω, είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ. Κι ενώ, όπως λένε, χρειάζεται κάποια συναισθηματική απόσταση για να γράψεις για κάποιον που αγαπάς, ιδιαιτέρως αν τον αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις, στην περίπτωση αυτή η συναισθηματική απόσταση όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά όπως φαίνεται ούτε πρόκειται να υπάρξει, αν κρίνω απ’ το γεγονός πως, αν και έχουν περάσει ήδη έξι χρόνια, ακόμα νιώθω όπως τότε που τον είχε κατασπαράξει ο καρκίνος και τον αντίκρισα σκελετωμένο να πεθαίνει… Γι’ αυτό, θεωρώ πως είναι καλύτερο, αντί να σας καταπλακώσω με τα δικά μου μαύρα συναισθήματα, να περιοριστώ μόνο σε κάποιες εντελώς αναγκαίες διευκρινίσεις και ν’ αφήσω εκείνον να σας μιλήσει, παραθέτοντας κάποια αποσπάσματα απ’ τα δικά του κείμενα…

Συναντηθήκαμε στις 5 Μάη του 2012, μια μέρα πριν από τις εκλογές, και μου μίλησε για την ασθένειά του, χωρίς όμως να ξέρει περί τίνος πρόκειται. Ένιωθε πολύ άσχημα, αλλά ήταν αποφασισμένος να ψηφίσει και να επιστρέψει την άλλη μέρα στην Αθήνα. Ψήφισε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας κι έφυγε… Η επόμενη συνάντησή μας έγινε στην Θωρακοχειρουργική του Νοσοκομείου «Σωτηρία», όταν τον έβγαλαν από το χειρουργείο. Και από την 1η Ιανουαρίου του 2013 άρχισε να γράφει για τον αγώνα του με τον καρκίνο, στο ιστολόγιό του:

1. Εισαγωγή

«[…] Από τον Απρίλιο του 2012 παλεύω με το γνωστό ζώδιο· τον καρκίνο. Μάλιστα μου συστήθηκε ως λέμφωμα με επώνυμο non Hodgkin. Εξωτερικά δεν ήταν του γούστου μου, άκουγε λαϊκά ενώ εγώ είμαι γενικά ροκ στοιχείο, αλλά ήταν ένα αναγκαστικό προξενιό όπου δεν είχα κανένα δικαίωμα επιλογής. Άσε που τελικά φορούσε προσωπείο τόσους μήνες, καθώς εξελίχτηκε σε κάτι άλλο παράλληλα, που ακόμα και τώρα, αρχή νέας χρονιάς, δεν ξέρουμε σίγουρα τι είναι.

[…] Τουλάχιστον η εποχή είναι ταιριαστή με τέτοιες ακραίες ασθένειες. Η εποχή της ακραίας έμμεσης βίας που βιώνουμε κοινωνικά και τρώει καθημερινά σαν αόρατος καρκίνος, λίγο λίγο, την ζωή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου.

Όλοι αναμένουμε μια άνοιξη επιτέλους, να σταθούμε και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλος από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου, άλλος γιατί είναι άνεργος χωρίς μέλλον, άλλος ψάχνοντας τρόπο να ασφαλιστεί για να μην τελειώσει η ζωή του χωρίς μάχη.

Στην άνοιξη λοιπόν! (υψωμένο ποτήρι με φυσικό χυμό πορτοκάλι και καλά σε στυλ πρόποσης).»

2. Η πορεία προς την διάγνωση

«Όλα άρχισαν τον Απρίλιο.  Μετά από μερικές από τις ωραιότερες μέρες που είχα τα τελευταία χρόνια, ήρθε η ώρα για την αντίδραση του  σύμπαντος στις όμορφες μέρες ενός ασήμαντου κόκκου.

Άρχισα να έχω αίσθηση βάρους στο κεφάλι. Σαν να προσπαθείς να σηκώσεις ένα βαρύ έπιπλο και από την υπερπροσπάθεια κοκκινίζεις και χάνεις την ανάσα σου. Δεν έδωσα σημασία, αλλά η αύξηση του πόνου τις επόμενες μέρες ήταν εκπληκτική. Το πάθαινα ακόμα και σε άσχετες φάσεις, εκεί που έπινα καφέ. Πιο εκπληκτικό βέβαια ήταν το γεγονός ότι έκανα μετακόμιση για έναν φίλο μου μέσα σε όλα αυτά και κάθε κούτα που σήκωνα νόμιζε ότι θα γίνω ένας κόκκινος Hulk ή κάτι τέτοιο, καθώς γινόμουν πιο κόκκινος και από αριστερή ντομάτα σε κήπο αριστερού αγρότη. Πιο κόκκινος και από πισινό πιθήκου που τον έχει ήδη τιμωρήσει στριμμένη κυνηγός με βέργα.»

3. Χειρουργείο

«Όταν ήρθε ο μεταφορέας να με πάρει για το χειρουργείο, πρέπει να ήταν 9 το πρωί κι εγώ πρέπει να ήμουν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας από την αϋπνία και το γεγονός ότι η ζωή μου άλλαξε μόλις λίγες ώρες νωρίτερα.  Καλά, πάντα ήμουν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας· είμαι ιχθύς.

“Έλα να γδυθείς και θα βάλεις αυτή την πράσινη φορεσιά” μου λέει.

Έτοιμος ήμουν να κάνω σαματά, όχι για το γδύσιμο αλλά για την πράσινη φορεσιά. Δεν μου αρέσει το πράσινο πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων.  Προσπαθώντας λοιπόν να μπλοκάρω στο μυαλό μου σκέψεις, π.χ., Παναθηναϊκού και ΠΑΣΟΚ, έφερα στο νου μου το υπέροχο πράσινο της φύσης και άρχισα να γδύνομαι και να φοράω το sexy see through unisex φόρεμα εγχείρησης. […]

Με το που μπήκα στο χειρουργείο, άρχισα να ψάχνω για πολικές αρκούδες καθώς το κρύο ήταν απίστευτο, αλλά με έναν περίεργο τρόπο το συνηθίζεις πολύ γρήγορα.  Από εκεί και πέρα προετοιμασία περίπου μισή ώρα, όπου σχεδιάζουν πάνω σου που θα μπει το νυστέρι και παίζουν και κανένα όμικρον χι στον θώρακα. Η αντιμετώπιση ήταν άψογη και μου μιλούσαν πολύ θετικά και ήρεμα. Σε κάποια φάση, μου λέει η μία που μου έβαλε να εισπνέω κάτι, “πάρε μια ανάσα βαθειά, Γιώργο μου”. Πήρα μία και η μισή όραση χάθηκε και ήταν σαν να πήρα 5 καραφάκια ούζο επιτόπου. “Πάρε άλλη μία Γιώργο μου”. Πάει και η όραση και η σκέψη και όλα, και ο λογαριασμός άγνωστος για τα 10 ρακόμελα που ένιωσα ότι ακολουθήσανε.»

Χτυπημένος, λοιπόν, από μια σπάνια μορφή καρκίνου, ο Γιώργος άρχισε να γράφει τα γεγονότα στο ιστολόγιό του, μ’ έναν τρόπο που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της γραφής του διέκρινε κανείς ένα ιδιαίτερο χιούμορ που ερχόταν σε αντίθεση με το καρκινικό πλαίσιο στο οποίο γράφονταν αυτά τα κείμενα. Θα έλεγε κανείς ότι ο Γιώργος περιέπαιζε τον καρκίνο την ώρα που έδινε μαζί του έναν άνισο αγώνα ζωής και θανάτου με προδιαγεγραμμένο τέλος. Κι αυτή του τη στάση την διατήρησε ως το τέλος.

Αμέσως μετά την πρώτη χειρουργική επέμβαση στην Θωρακοχειρουργική τού «Σωτηρία»,  το αριστερό του χέρι είχε πρηστεί σε τρομακτικό βαθμό, όπως είχε παραμορφωθεί κι ολόκληρη η άνω αριστερή του πλευρά· και στην κατάσταση αυτή μπήκε στην Αιματολογική του ίδιου νοσοκομείου, για τη συνέχεια της θεραπείας.

«Μετά και τα πρηξίματα λοιπόν και αφού κατάφερα μέσα σε 10 μέρες να βγάλω τους σωλήνες και να λειτουργώ κανονικά χωρίς πόνους πλέον, με στείλανε άμεσα για νοσηλεία και χημειοθεραπείες στην αιματολογική κλινική του Σωτηρία. Μάλιστα για το χέρι με καλέσανε να είμαι δείγμα προς φοιτητές, και πήγα σε ένα αμφιθέατρο εκεί μέσα και με ρωτάγανε για να καταλάβουν και καλά τι είχα, και έβγαζα πουκάμισα, έλεγα ότι το χέρι είναι έτσι γιατί πάω γυμναστήριο αλλά γυμνάζω μόνο την αριστερή μου μεριά γιατί είμαι αριστερός και κάτι τέτοια. Ήταν δυο που γελάσανε πολύ πάντως. Οι άλλοι μάλλον θεωρήσανε ότι έχω σχιζοφρένεια και όχι Λέμφωμα.»

Κι από την Αιματολογική τού «Σωτηρία», καθώς ο καρκίνος Non Hodgkin άρχισε να καλπάζει και να καταλαμβάνει διάφορα όργανά του, μεταφέρθηκε στο Λαϊκό Νοσοκομείο, με το χιούμορ αμείωτο:

«Εισαγωγή, λοιπόν, για άλλον έναν ολόκληρο και παραπάνω μήνα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Τελικά, με τόσο Λαϊκό, εγώ Κιάμο έπρεπε να ακούω και όχι Pearl Jam. Η RICE είχε και ένα φάρμακο που λέγεται «πλατίνα». Κλασικά ρωτούσα ερωτήσεις σημαντικές τις νοσοκόμες για το αν θα ξυπνήσω με μαλλί πλατίνα ή αν το επόμενο cd μου θα γίνει πλατινένιο, αν την πλατίνα την έπαιρνε και ποτέ ο Μισέλ Πλατινί και αν έχει να κάνει με την πλάτη. Κάπου εκεί μού άρχισαν οι νοσηλεύτριες τα αναλγητικά πόνου τύπου tramal, μάλλον για να βγάζω τον σκασμό.»

Ο Γιώργος, όταν αρρώστησε, είχε μόλις απολυθεί με άλλους εξήντα από την Net One Α.Ε.Ε. Παροχής Τηλεπικοινωνιακών Υπηρεσιών, σε εποχή που οι αστικές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις, με τα μνημόνιά τους, κατέστρεψαν ό,τι ίχνος εργατικού δικαιώματος υπήρχε, για να μπορούν οι καπιταλιστές να καλύπτουν «νόμιμα» τη βαρβαρότητά τους, περνώντας τις επιχειρήσεις τους σε κατάσταση «πτώχευσης» και αυξάνοντας οι ίδιοι ασύδοτοι τις προσωπικές τους περιουσίες. Την ίδια εποχή οι ίδιες κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις, όπως και όσες ακολούθησαν, μαζί με την καταστροφή των εργατικών δικαιωμάτων μετέτρεψαν το άρρωστο σύστημα Υγείας σε Σύστημα Θανάτου. Πριν από την απόλυση, οι εργαζόμενοι τής Net One Α.Ε.Ε. είχαν μείνει για μήνες απλήρωτοι, όπως, άλλωστε συμβαίνει και σε πολλές επιχειρήσεις σήμερα. Κι όταν η εταιρεία τους απέλυσε, δεν τους κατέβαλε ούτε τα δεδουλευμένα ούτε τις νόμιμες αποζημιώσεις. Άλλοι εκβιαστικά συμβιβάστηκαν, άλλοι τρέχουν ακόμα και σήμερα στα δικαστήρια για εκείνα τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους, κι ο Γιώργος πέθανε γράφοντας στην τελευταία του ανάρτηση, στις 10 Απρίλη 2013:

«[…] Δεν υπάρχει «ήλιος» στον καρκίνο. Υπάρχει ναι μεν άνοιξη, αλλά είναι μια άνοιξη τόσο μουντή όσο η πιο γκρίζα μέρα του Εδιμβούργου. Εμένα βέβαια μου αρέσουν τα καφετιά φύλλα των δέντρων και το Εδιμβούργο με την καταθλιπτική του άνοιξη, αλλά το γεγονός ότι οι εποχές στον καρκινοπαθή μπορεί να αλλάξουν με ταχύτητα φωτός, είναι σίγουρο ότι θα τον διαλύσουν ψυχολογικά και θα τον ρίξουν πολλές φορές. Το θέμα είναι να μπορείς να σηκώνεσαι. Και ποτέ δεν ξέρεις για πόσο θα μπορείς.»

Ο Γιώργος σπούδασε μουσική και μεγάλο μέρος της ζωής του το αφιέρωσε στην καλλιτεχνική δημιουργία, γράφοντας και τραγουδώντας δικά του τραγούδια, στα οποία ο ίδιος έπαιζε όλα τα όργανα και έγραφε τους στίχους. Παράλληλα, έγραφε διάφορα λογοτεχνικά αφηγήματα κι ένα μυθιστόρημα που δεν πρόλαβε να το τελειώσει. Σε διάφορους μουσικούς ιστότοπους όπου ανέβαζε τα τραγούδια του αναφέρεται ως «Musician, blogger, writer, audio/sound engineer, artist, technician… antifascist». Ο τελευταίος προσδιορισμός και η συμμετοχή του σε αντιφασιστικές συναυλίες ήταν η αιτία που ακόμα και σήμερα πραγματοποιούνται από κάποιες αντιφασιστικές οργανώσεις μουσικές εκδηλώσεις στη μνήμη του. Την ημέρα του θανάτου του, την έβδομη ημέρα του Μάη του 2013, κάποιος χρησιμοποίησε ένα παλαιότερο τραγούδι του Γιώργου, το «Κάπου, κάποιο λάθος κάναμε», και του ευχήθηκε «καλό ταξίδι». Παράλογες ευχές για παράλογους θανάτους. Ανέβασα το ίδιο τραγούδι στο YouTube κι εσείς, αν θέλετε, κάντε κλικ στον προηγούμενο τίτλο και ακούστε το. Έτσι, θα αποκτήσετε κάποια ακουστική εμπειρία απ’ τη μουσική του Γιώργου που χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Tug κι εγώ κάποια άλλη στιγμή θα επανέλθω για να ολοκληρώσω το αφιέρωμα στη μνήμη του.