Rockwave ημέρα τρίτη

Η τρίτη μέρα του Rockwave ήταν η χαρά του οπαδού του ατμοσφαιρικού, με την πολύ ευρεία έννοια, (Evanescence, Paradise Lost, Anathema, Epica) καθώς και του σύγχρονου μέταλ (Gojira, Poem, Tardive Dyskinesia) και κάπου εκεί κολλούσαν και οι αγαπητοί στον περισσότερο κόσμο Flogging Molly.

Φτάσαμε στο terra vibe τρεις παρά το μεσημέρι και αφού περάσαμε τριπλό έλεγχο εισιτηρίων, μπήκαμε στο συναυλιακό χώρο. Ο πρώτος που μας υποδέχτηκε ήταν η DUO και τα ντυμένα σαν σέξι γραμματείς κορίτσια της, που μοίραζαν προφυλακτικά στον κόσμο. Εξαιρετική ιδέα, με τέτοια θερμοκρασία και κάτω από τον καυτό ήλιο, φαντάζομαι δεν έπαθαν τίποτα τα προφυλακτικά.

Tardive dyskinesia

Και με τούτα και με κείνα, πήγε τρεισίμιση και οι Tardive Dyskinesia όρμηξαν στην vibe stage και άνοιξαν την τρίτη μέρα του φεστιβάλ. Ίσως το κορυφαίο ελληνικό μέταλ συγκρότημα της δεκαετίας που διανύουμε, έπαιξαν μισή ώρα περίπου και ενθουσίασαν τους λίγους ήρωες που στήθηκαν κάτω από τον καυτό ήλιο για να τους θαυμάσουν. Ο τραγουδιστής μάλιστα, κάποια στιγμή, ζήτησε από τον κόσμο να κάνει ένα wall of death. Το οποίο βέβαια χρειάζεται περίπου 500 άτομα για να γίνει σωστά, αλλά οι 50 που το επιχείρησαν πρέπει να πέρασαν πολύ καλά, μιας και κανείς σχεδόν δεν ακούμπησε τον άλλο. Ωραιότατοι, σεμνότατοι, μας αποχαιρέτησαν στην ώρα τους και στη σκηνή ανέβηκαν οι….

Poem

Poem. Πολύ δεμένο γκρουπ και κάπως πιο ατμοσφαιρικό από τους tardive. Δεν έπαψαν στιγμή να ευχαριστούν το κάπως πιο πολυπληθές πλέον κοινό. Στο μισάωρο που έπαιξαν, νομίζω πως κέρδισαν σχεδόν τους πάντες γύρω τους και με την απόδοση και με την συμπεριφορά τους. Insert κλισέ για τα ελληνικά συγκροτήματα που δεν έχουν σχεδόν τίποτε να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα ξένα. Άξιοι και πάλι.

Το πρώτο συγκρότημα στη μεγάλη terra stage ήταν οι Epica. Οι οποίοι ήταν αρτιότατοι και κεφάτοι, αλλά μάλλον η πιο αδύναμη μπάντα της τρίτης μέρας. Να φταίει το ότι έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσει η μουσική τους; Να φταίει το ότι τους παρακολούθησα από σχετικά μακριά, προστατευμένος στη σκιά κι όχι μπροστά στη σκηνή όπως οι οπαδοί τους; Γεγονός πάντως είναι πως ήταν αρκετά ως πολύ επιτηδευμένοι στη σκηνική τους παρουσία, ενώ η frontwoman Simmone Simmons ήταν με διαφορά η πιο απλή παρουσία του γκρουπ. Συμπαθέστατη και με φωνή σε εξαιρετική κατάσταση, θεωρώ πως έκανε μόνο συμπάθειες στο κοινό, το οποίο βέβαια χειροκροτούσε όλη την μπάντα, μιας και ο καθένας τους έδειχνε να έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο σκηνικά. Μετά από κάπου μια ώρα συμφωνικού μέταλ, στην terra stage ανέβηκαν οι αγαπημένοι anathema.

Anathema

Οι οποίοι ήταν πραγματικά εκπληκτικοί, παρ’ όλο που ξεκίνησαν με αρκετά προβλήματα στον ήχο, ειδικά στην κιθάρα και το stage piano του Danny Cavanagh. Ο οποίος τα είχε τα νευράκια του στην αρχή, αλλά όταν ο ήχος έφτιαξε, το ίδιο έκανε και η διάθεσή του. “Do not be afraid of the sun”, μας φώναξε ο αδελφός του ο Vincent και σαν μαγεμένοι, πολλοί από το κοινό που καθόντουσαν στον ίσκιο, πλησίασαν τη σκηνή. Και είναι αλήθεια ότι οι anathema έχουν κάτι το μαγικό. Τα τραγούδια τους χτίζουν πάνω σε ένα πολύ απλό θέμα, το οποίο εξελίσσεται και εγγράφεται με τρομερή αμεσότητα στον ακροατή. Κι αυτό ακριβώς συνέβαινε κι επί σκηνής. Ένα ακόμα πράγμα που μου άρεσε είναι ότι δεν έκατσαν να παίξουν ένα best of setlist για να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα, αλλά απεναντίας, έπαιξαν αυτά που πραγματικά ήθελαν, περνώντας τα σε μας με τον πιο όμορφο τρόπο. Στο τελευταίο τραγούδι επέτρεψαν τις παραγγελιές κι εκεί φάνηκε τι πραγματικά σημαίνει ο όρος “αγαπημένοι του ελληνικού κοινού”. Ακούστηκαν σχεδόν τα πάντα, από τα πιο προφανή μέχρι τα πιο ψαγμένα. Το πήρε όμως πάνω του ο Danny κι έτσι οι anathema μας άφησαν με το αριστουργηματικό simple mistake.

Επόμενη στάση: flogging molly στην vibe stage. Η αλήθεια είναι πως μετά απ’ αυτό που έζησα με τους anathema, χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Έτσι τους ιρλανδούς τους παρακολούθησα ελάχιστα, αρκετά όμως για να καταλάβω τα βασικά. Ένα: περνάμε καλά. Δύο: κι αυτό βγαίνει στον κόσμο. Την ίδια ώρα που ο περισσότερος κόσμος περνούσε καλά λοιπόν, εγώ και η παρέα μου απολαμβάναμε το πιο αστεία διεκπεραιωτικό soundcheck από τον τραγουδιστή των paradise lost, ο οποίος έλεγε στο μικρόφωνο “yeyeyeyeyeyeyeyeah, tswotswotswo” και οι πάντες γελούσαν.

Paradise Lost

Όταν όμως ανέβηκαν στην terra stage, τα γέλια κόπηκαν, καθώς παρακολουθήσαμε την πιο μέταλ εμφάνιση της ημέρας, πέρα από ταμπέλες, ιδιώματα και προσωπικά γούστα. Αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδησή μας, οι paradise lost ήταν ότι πιο μέταλ είδαμε εκείνη τη μέρα. Όλα σχεδόν τα αγαπημένα τραγούδια ήταν εκεί, οι ίδιοι ήταν επιβλητικοί αλλά και απλοί ταυτόχρονα, χωρίς ροκσταριλίκια κι όταν έπαιξαν το beneath broken earth, η γη πραγματικά έτρεμε. Μας αποτελείωσαν με το last time μέσα σε πανζουρλισμό και πραγματικά, δεν ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κανείς. Το enchantment ίσως?

Gojira

Δεν είχαμε χρόνο όμως τότε να αναρωτιόμαστε για τέτοια, καθώς οι Gojira ξεκινούσαν το πρόγραμμά τους στην vibe stage. Πριν τους δω, είχα ακούσει τα καλύτερα. Όταν τελείωσαν, είχα γίνει εγώ ένας απ’ αυτούς που πλέον θα λένε τα καλύτερα. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι αυτοί οι γάλλοι, ισοπεδώνουν ζωντανά, όπως ελάχιστα συγκροτήματα στην ιστορία αυτής της μουσικής. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς κι έτσι δεν τους είδα από καλό σημείο, όμως ΑΚΟΥΓΑ. Για τον ντράμερ τους χρειάζομαι αποδείξεις ότι είναι άνθρωπος κι όχι ρομπότ σταλμένο από το μέλλον κι όσο για τους υπόλοιπους, ήταν φοβερά δεμένοι και εννοείται ικανότατοι μουσικοί. Έπαιξαν τέσσερα τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση έχουν, σίγουροι για το γεγονός ότι βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Τελείωσαν την εμφάνισή τους με το territory των sepultura, αποδεικνύοντας πως είναι και ακομπλεξάριστοι. Τέλειοι.

Evanscence

Αναρωτιέται κανείς τι θα μπορούσαν να κάνουν οι headliners evanescence μετά απ’ αυτό, παρόλο που τα δυο συγκροτήματα προσφέρουν πολύ διαφορετικά πράγματα. Και είναι αλήθεια ότι στην αρχή οι evanescence ήταν κάπως σφιγμένοι και η amy lee υπερβολικά κινητική, σε σημείο να κάνει ένα δυο λαθάκια. Όταν όμως της έφεραν το πιάνο της κι έβαλε κώλο κάτω για να παίξει και να τραγουδήσει το διαμάντι lithium, ξεκίνησε να κάνει παπάδες, η υπόλοιπη μπάντα ακολούθησε και δεν ξανακοίταξαν πίσω. Όλο το setlist ήταν ένα greatest hits, αλλά τέτοια στο κάτω κάτω είναι και όλη η καριέρα των αμερικανών. Η amy lee, τραγούδι το τραγούδι, αποδείκνυε το πόσο σπουδαία μουσικός είναι, ράπαρε στην υπερχιτάρα bring me to life κι ευχαριστούσε συνεχώς το ελληνικό κοινό, το οποίο τραγουδούσε τα πάντα, με τα κορίτσια να ακούγονται για πρώτη φορά πιο πολύ από τα αγόρια. Στις δωδεκάμιση μας αποχαιρέτισαν μετά από ένα πραγματικά, φοβερό live. Τα φώτα έσβησαν κι εμείς φύγαμε γεμάτοι, χορτάτοι(;) και σίγουρα διψασμένοι.

Evanescence

Παρελκόμενα: 1) τα προφυλακτικά έγιναν μπαλόνια. Σαφώς πιο έξυπνη χρήση για τα συγκεκριμένα προφυλακτικά.

2) στην παρέα μου είχαμε μια λιποθυμία από τη ζέστη και τεστάραμε άθελα μας τα αντανακλαστικά των περαστικών και των γιατρών. Και τα δύο ήταν εξαιρετικά και πολύ ανθρώπινα.

3) Αυτός εδώ ο τύπος (celtics). Δεν κολλάει πουθενά, αλλά με συγκίνησε.

Αυτά καλό είναι να γίνονται

4) Τα νερά τελείωσαν στις δέκα το βράδυ. Ένα θερμό (επικίνδυνα θερμό) χειροκρότημα για τη διοργάνωση.

5) Οι gojira τελείωναν κάθε τραγούδι μ ένα ξεψυχισμένο, μάλλον επίτηδες αστείο thank you, το οποίο ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με το τι γινόταν στη σκηνή ένα δευτερόλεπτο πριν. Πήγαινε κάπως έτσι: “GRRRRAAAAAAAAOOOOOOUUUUUGGGGHHHHTRTRTRTRTRTRTBRRRRRRTTTTTTTTTGGGHHHHHHHHRRRRRAAANNNNNNNGGGGGGGGHHHHHthank you”

6) Η amy lee και ο danny cavanagh μαζί τα φάγανε.

Και τώρα, η στιγμή που όλοι περιμένατε: τα βραβεία της ημέρας. Κορυφαία συγκροτήματα.

Gold metal (είναι επίτηδες γραμμένο έτσι): Anathema

Silver metal: Gojira

Bronze metal: Evanescence, στο νήμα τους paradise lost. Οι lost είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα απ αυτά που εμφανίστηκαν, αλλά χρειαζόταν το κάτι παραπάνω απέναντι στην amy lee, που έκανε τη διαφορά.

Κορυφαίες στιγμές:

1) Beneath broken earth – Paradise lost

2) simple mistake – anathema

3) Orobrus – gojira

MVP: ο ντράμερ των gojira

Χρυσό βατόμουρο: ο πληκτράς των epica. Πολύ καλός, αλλά επιεικώς σούργελο.

Επίλογος: Δεν είχα ξαναπάει σε rockwave, ούτε και είχα ξαναδεί κάποιο από τα συγκροτήματα, με εξαίρεση τους tardive diskinesia, που τώρα είχαν καλύτερο ήχο, οπότε δεν έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης. Η διοργάνωση μου φάνηκε αξιοπρεπής με την εξαίρεση της έλλειψης του νερού (πολύ σημαντικό αυτο), οι τιμές των προιόντων πολύ υψηλές και τα συγκροτήματα στην ώρα τους. Όσο για τον ήχο, ήταν από ικανοποιητικός ως εξαιρετικός κάποιες στιγμές. Και του χρόνου, με μεγαλύτερη ίσως ποικιλία.

Sniper