Shattered Hope: Vespers – Ο πιο doom δίσκος της πιο doom χρονιάς
Η ελληνική σκηνή, τα τελευταία πολλά χρόνια μας έχει δώσει ένα τσουβάλι κυκλοφορίες που πετάνε επιτέλους στα σκουπίδια το συμπαθητικό, συγκαταβατικό “πολύ καλο για Ελλάδα”. Το Vespers συνεχίζει θριαμβευτικά σε αυτή την πορεία έχοντας λεπτή, δουλεμένη, πραγματικά ξεχωριστή ποιότητα. Στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, να ξέρετε.
Η πιο Doom χρονιά που έζησε τις τελευταίες δεκαετίες η ανθρωπότητα, φτάνει στο τέλος της και η καταλληλότερη μουσική της υπόκρουση, το funeral doom/death metal, άνθισε σα μαύρο λουλούδι σε νεκροταφείο που το πότιζε με τα δάκρυά του ο ένας και μοναδικός καντηλανάφτης, προσφέροντας μερικούς απ’ τους καλύτερους φετινούς δίσκους. Και παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα σε τόσες καλές κυκλοφορίες, οι Shattered Hope καταφέρνουν να ξεχωρίσουν με την (τρίτη) δική τους, σαν μαύρη μύγα μέσα σε γάλα κακάο.
Έξι χρόνια μετά το Waters of Lethe, οι Αθηναίοι πυροβολούν (στην κυριολεξία) με το καλημέρα σας (βασικά με το καληνύχτα σας) και το εναρκτήριο In Cold Blood σε πιάνει απ’ τα μούτρα με τέτοιο τρόπο, που όλος ο δίσκος από και μετά, έχει την αμέριστη προσοχή σου. Η μπάντα στον καινούριο δίσκο βρίσκεται αλλαγμένη κατά δύο μέλη μιας και έχει πλέον άλλον ντράμερ, ενώ δεν υπάρχει πλέον και η Ευγενία Θεοχαράτου στα πλήκτρα. Το Vespers αποτελείται από πέντε τραγούδια με συνολική διάρκεια λίγο πάνω από μία ώρα και κάθε τραγούδι εξελίσσεται με τον γνωστό στους γνώστες του είδους, μακρόσυρτο και πένθιμο τρόπο. Κάθε κομμάτι όμως έχει ξεχωριστό χαρακτήρα, διαφορετική νοοτροπία και δεν υπάρχει αυτή η βαρετή, κακώς εννοούμενη ομοιομορφία που συναντάμε πολύ συχνά στις κυκλοφορίες των τελευταίων αρκετών ετων.
Το Verge, που ακολουθεί το in cold blood, είναι πιο επικό, ενώ εδώ είναι πιο εμφανείς οι επιρροές από Αγγλία (με Anathema και My dying bride), αλλά και ίσως από Primordial και Βathory. Εδώ υπάρχει και guest συμμετοχή στα φωνητικά, από τον Wrath των Dodsferd.
O Συριγμός που ακολουθεί, έχει απαγγελία Καζαντζάκη από τον τραγουδιστή της μπάντας, μέσα σε μια πραγματικά φοβερή ατμοσφαιρική εισαγωγή, ενώ στη συνέχεια μπαίνει το υπνωτιστικά ρυθμικό θέμα, που προσωπικά μου θυμίζει πολύ Rotting Christ της τελευταίας δεκαετίας.
Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι που άκουσαν το δίσκο έχουν τρελαθεί με το φινάλε του, το Judas Tree, όμως εμένα μου αρέσει το ίδιο, ίσως και περισσότερο το τέταρτο τραγούδι, Towards the Land of Deception, το πιο σκοτεινό του δίσκου, στο οποίο συμβαίνει κάτι πανέμορφο: η συμμετοχή του Κώστα Πετράκη στην κρητική λύρα μας χαρίζει το πιο ωραίο θέμα του δίσκου και όλο το τραγούδι είναι μια διαρκής κατάβαση σε όλο και πιο πηχτό σκοτάδι χωρίς τέλος και σβήνει έτσι και γενικά τέτοια δώστε μου εμένα.
Ας μιλήσουμε και για το φινάλε τώρα: το εκπληκτικό The Judas Tree ξεκινάει από εκεί που μας αφήνει το προηγούμενο κομμάτι και οι ομορφιές με τη λύρα συνεχίζονται με fade in. Οι αλλαγές τονικότητας στην εισαγωγή καθώς μπαίνει σιγά σιγά η κιθάρα είναι ανατριχιαστικές κι εκεί κάπου μπαίνουν και τα λόγια, με τη λύρα στο ίδιο βασικό θέμα να μοιάζει όλο και περισσότερο σα σειρήνα όσο περνάει η ώρα. Απαγγελίες πάνω σε μελαγχολικά clean θέματα, επίθεση ηλεκτρική στη συνέχεια και ξανά στο βασικό θέμα ΑΚΡΙΒΩΣ τότε που έπρεπε να επιστρέψει. Δεν θα σας περιγράψω κάθε δευτερόλεπτο, είναι πραγματικά μεγάλο τραγούδι και δεν εννοώ σε διάρκεια, ιδανικό κλείσιμο για αυτό τον τόσο ωραίο δίσκο.
Η ελληνική σκηνή, τα τελευταία πολλά χρόνια μας έχει δώσει ένα τσουβάλι κυκλοφορίες που πετάνε επιτέλους στα σκουπίδια το συμπαθητικό, συγκαταβατικό “πολύ καλο για Ελλάδα”. Το Vespers συνεχίζει θριαμβευτικά σε αυτή την πορεία έχοντας λεπτή, δουλεμένη, πραγματικά ξεχωριστή ποιότητα. Στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, να ξέρετε.
Τέτοιοι δίσκοι, σε έναν ελάχιστα πιο δίκαιο κόσμο, θα ήταν εφαλτήριο για καριέρα, για μια σειρά από σπουδαίες κυκλοφορίες, για εφαρμογή ενός σωστού τρόπου δουλειάς που φέρνει καρπούς και που στηρίζεται σε μια πεπατημένη, όχι από διστακτικότητα ή από ξεζούμισμα μιας πετυχημένης συνταγής, αλλά από τη σιγουριά που αποκτάς για τον εαυτό σου όταν το καλλιτεχνικό σου όραμα αρέσει στον κόσμο. Στην Ελλάδα του 2020 συχνά αυτό σημαίνει κύκνειο άσμα, γιατι η υπερπροσπάθεια και η οικονομική αφαίμαξη είναι πολύ μεγαλύτερες από την όποια ικανοποίηση που φέρνει το αποτέλεσμα, η οποία μπορεί να είναι μόνο ηθική, καθώς σχεδόν κανένας μέταλ καλλιτέχνης δεν ζει από τη μουσική του. Προτροπές δεν είναι η θέση μου να κάνω, αλλά αυτό πρέπει να έχει και συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια, σαν ένα doom θέμα στο οποίο παραδίδεσαι όλο και πιο πολύ, μετά από κάθε εμμονική επανάληψή του.
