Το συγκινητικό τραγούδι του Βέβηλου για τον Ζακ Κωστόπουλο

«Μετά από 500 live είναι η πρώτη φορά που τα ΄χω χαμένα..», είπε βλέποντας χτες την κατάμεστη αίθουσα του Piraeus 117 Academy ο Βέβηλος, γνωστός ράπερ που παρουσίασε το νέο του δίσκο «Το βιβλίο των τεσσάρων στοιχειών» .

Ο Βέβηλος δεν είναι όμως απλά ένας γνωστός ράπερ, αλλά και από τους πρώτους με πολιτικοποιημένο στίχο στον χώρο της ελληνικής χιπ χοπ. Ήταν κάτι που αποτυπώθηκε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με το κοινό να ανταποκρίνεται, όπως σε κάθε live. Τραγουδούσε τους στίχους, φώναζε συνθήματα, άναβε καπνογόνα, ανατρίχιαζε. Ήταν μια βραδιά πολύ ιδιαίτερη από την αρχή έως το τέλος της.

Προς το τέλος της συναυλίας ο Βέβηλος θέλησε να κάνει μια ξεχωριστή αφιέρωση. Να πει ένα τραγούδι για τον δολοφονημένο Ζακ Κωστόπουλο. «Είχαμε ανταλλάξει δυο κουβέντες με τον Ζακ..», είπε στην αρχή και πρόσθεσε ότι κι εκείνος είχε βρεθεί πολλές φορές εγκλωβισμένος, γεγονός που συνέβαλε ώστε να γράψει το τραγούδι. Η συγκίνηση δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει την εισαγωγή του. Όμως τα λόγια από το Σεζάριο ακούστηκαν καθαρά. Και στο τέλος ο κόσμος καταχειροκρότησε συγκινημένος, σε μια συναυλία, που αν μη τι άλλο πέρα από ωραίες μουσικές είχε πολλή αγάπη και ανθρωπιά.

Θέλω να γράψω για ένα κόσμο που θ’ αλλάξει
και να ταιριάξω λέξεις διαφορετικές
να γίνω στίχος που μπορεί να σε τρομάξει
πάνω στο άσπρο σου να πέσω σαν λεκές

δεν είμαι άρρωστος ούτε φυλακισμένος
η κοινωνία είναι εκείνη που νοσεί
κι αν φύγω μέρα μεσημέρι ματωμένος
ο εγκλωβισμένος απ τους δυό μας θα είσαι εσύ

θέλω να γράψω για ένα κόσμο που θα γιατρευτεί
κι αν δεν το κάνει ας πεθάνει στην προσπάθεια
όχι για εκείνον που στα σίγουρα έχει βολευτεί
κι υπερασπίζεται τη βία με την απάθεια

η επιλογή μου είναι το μόνο μου προνόμιο
κι όσο εσύ θα προτιμάς να το βουλώνεις
εγώ θα βρίσκομαι στο άλλο το πεζοδρόμιο
έτσι απλά να με κοιτάς που με σκοτώνεις

θέλω να γράψω για ένα κόσμο χωρίς θύματα
από επικίνδυνους προστάτες ιδιοκτησίας
οι μπρατσαράδες που τα μόνα τους καυχήματα
έχουν να κάνουν με επιθέσεις αιματοχυσίας

δεν είμαι άνθρωπος του μίσους με ενδιαφέρει:
η αλληλεγγύη,κατανόηση,το ήθος
μα όλο στέκομαι μπροστά από ένα μαχαίρι
που κάνει βόλτες ένα χέρι ένα στήθος

θέλω να γράψω για ένα κόσμο χωρίς σύνορα
χωρίς πληγές πάνω στη Γη με ικανότητα
να μη χρειάζεται συνθήματα παρήγορα
πράσινη κάρτα,φύλο και ταυτότητα

θέλω να γράψω για ένα κόσμο πιο ακίνδυνο
και προσπαθώ να καταλάβω:
είμαι απειλή; με θεωρήσανε επικίνδυνο;
θέλω να γράψω μα δεν ξέρω αν θα προλάβω

ό,τι κι αν γράψω όμως δε θα σκορπίσει τρόμος
πλάι σε βιτρίνες με καλλυντικά και ενδύματα
ο,τι κι αν γράψω όμως δε θα γεμίσει ο δρόμος
με ανθρώπους ψεύτικους κι αληθινά κοσμήματα

ό,τι κι αν γράψω όμως θα επιβάλει ο νόμος
περαστικούς να καταγγέλουν πως την ψώνισα
ο,τι κι αν γράψω όμως βαριά σα λεμιτόμος
μην τους πιστέψεις αν σου πουν…. πως αυτοκτόνησα

3pointmagazine