Συναυλιακή επισκόπηση σε 3+1 στιγμές του 2018

1. Godspeed You!Black Emperor, Gazi Music Hall, 29 Aπριλίου

Οι GY!BE είναι μια μπάντα που μπήκε στη ζωή μου από τα μέσα της δεκαετίας του 00 και από τότε δεν έχει φύγει. Η πλέον συνήθης κατηγοριοποίησή τους είναι στο είδος του post-rock, αλλά ταυτόχρονα έχουν αρκετά διαφορετικό ύφος και ήχο από κάθε άλλο παράδειγμα του είδους. Αρκετά πολιτικοποιημένοι, αρκετά ειλικρινά μακριά από τις λογικές του Θεάματος, για να την πατήσουμε με την παρέα μου μη αναγνωρίζοντάς τους στην αρχή όταν βγήκαν να παίξουν (και ενώ το πρόγραμμα έγραφε μια άλλη μπάντα για opening). Βαριές ατμόσφαιρες, ένα πραγματικό ταξίδι και ακουστικά και εικαστικά. Πραγματικά μια από τις σπουδαιότερες μπάντες του αιώνα μας. Και το μήνυμα που μας φέραν καθαρό: Hope. Από το Μόντρεαλ του Καναδά μέχρι την Αθήνα, υπάρχουν μηνύματα τα οποία μπορούν να επικοινωνηθούν και χωρίς να πούμε μεταξύ μας κουβέντα.

2. Θάνος Μικρούτσικος, Κλειστό Γαλατσίου, 11 Μαρτίου

Ο Θάνος Μικρούτσικος στα δικά μου μάτια είναι ο σπουδαιότερος μουσικός της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Κυρίως για τα έργα του τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Εκεί που έβαζε την αποστασιοποίηση, έπαιζε με την τονικότητα, πειραματιζόταν με την παραγωγή όσο κανένας άλλος δε τόλμησε στην τότε Ελλάδα, στην τότε κοινωνία. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι στα αυτιά πολλών της εποχής θα έμοιαζε εξωγήινος. Όμως δικαιώθηκε. Το μόνο εμπόδιο που είχε μπροστά του τότε ήταν το αναπόδραστο της περιορισμένης δυνατότητας της μουσικής παραγωγής, λόγω τεχνολογικών μέσων της εποχής. Τώρα, με την ευκαιρία αυτής της συναυλίας, του δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξει την πραγματική δυναμική του έργου πέρα από τους περιορισμούς αυτούς. Και το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Ένα έργο, η Καντάτα Για Τη Μακρόνησο, που γράφτηκε από, και για, ανθρώπους που έχουν έρθει στα όρια της ύπαρξής τους, μπροστά στη σωματική και ψυχολογική βια ενός κανιβαλιστικού καθεστώτος, να ξυπνάνε κάθε μέρα μπροστά στο φόβο να μη λυγίσουν οι ίδιοι αλλά και να μη λυγίσει κάποιος άλλος δικός τους και με το “καθήκον” να μη χάσουν την αισιόδοξη οπτική για έναν κόσμο που μπορεί και θα αλλάξει. Ο έρωτας για τη ζωή και για τον Άλλο ξεπερνάει το φόβο του θανάτου, η ουσία δηλαδή του ανθρώπου σε όλη της την ανάπτυξη.

Παρά το προβληματικό της ηχητικής και του φωτισμού του κτηρίου, ήταν η συναυλία που αν καταλάβαινες τι συνέβαινε μπροστά σου δεν έμενες στιγμή ασυγκίνητος. Πραγματικά τυχεροί όσοι το ζήσαμε.

3. AMENRA, Treha Sektori, Piraeus 117 Academy, 14 Δεκεμβρίου

Οι Amenra, για μένα τουλάχιστον, είναι κάτι που δεν κατηγοριοποιείται εύκολα. Ενω έχει κάποια ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, είναι κάτι που το βρίσκεις και αυτό χάνεται. Δεν είμαι σίγουρος, με βάση τις συνεντεύξεις τους, ότι και οι ίδιοι το έχουν ακριβώς ξεκαθαρίσει και συγκεκριμενοποιήσει στο μυαλό τους. Ό,τι και να είναι πάντως, φέρει μαζί του ένα συναισθηματικό φορτίο το οποίο είναι τεράστιο και συγκλονιστικό. Είναι μια συνθήκη που κάθε μορφή ανθρώπινου πόνου περνάει μπροστά από τα μάτια σου και εσύ είσαι αναγκασμένος να αναμετρηθείς μαζί του προκειμένου να βιώσεις τη λύτρωση, την αποκατάσταση του κόσμου ως πρέπει να είναι. Και η συναυλία τους ήταν ένα συμβάν που δεν απογοήτευσε όλη αυτή την υπόσχεση. Έχοντας πάει σε δεκάδες συναυλίες Ελλήνων και διεθνών μουσικών από το ’04 και μετά, αυτή ήταν μια από τις πιο δυνατές στιγμές. Μια συμφωνία μεταξύ μπάντας και κοινού που πιστεύω ότι χαράχτηκε στα μυαλά και των δύο. Μια εμπειρία μέσα στο Δεκέμβρη κατάλληλη για να βγει ο χειμώνας.

3+1. Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης Συνδικάτου Επισιτισμού- Τουρισμού- Ξενοδοχείων Ν. Αττικής, Bums

Η δική μας καλή στιγμή της χρονιάς. Ήμασταν πολλοί που τα βρίσκουμε σε πολλά. Το Σφάλμα, ΦρανκΧDrugitiz, Urban Pulse, Κοινοί Θνητοί, Dason. Άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, όλοι εραστές της Τέχνης και όλοι στρατευμένοι στον αγώνα. Να παίζουμε για ανθρώπους που βρισκόμαστε στους αγώνες και στη δουλειά. Συναδέλφους και συναγωνιστές στο ίδιο συνδικάτο. Έχουμε παίξει πολλές φορές μεταξύ μας αυτοί που ήμασταν εκεί, έχουμε παίξει πολλές φορές για παρόμοιους σκοπούς. Αλλά αυτή ήταν ίσως η καλύτερη. Το μαγαζί να είναι τόσο γεμάτο που ιδρώναν οι τοίχοι, ο κόσμος να είναι τόσο πωρωμένος όσο εμείς και να υπάρχει ένας θετικός βρόγχος ανάδρασης μεταξύ μας, οι παλαιστίνιοι φοιτητές να μας δίνουν λίγο από το θάρρος και την οργή τους με το χαιρετισμό στην αρχή της συναυλίας. Όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε. Από τις βραδιές που κάνουν όλο αυτό που κάνουμε, εργασία και θυσία, να αξίζει το κόπο.