Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Αύγουστος»

Δεν ήταν μόνο το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής του ή ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ερμήνευε τα τραγούδια. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της πορείας του Νίκου Παπάζογλου  ήταν η συνέπεια με την οποία υπηρέτησε (αυτή η λέξη αποδίδει ίσως πιο εύστοχα) τη σχέση του με τη μουσική και το τραγούδι, αλλά και πορεύτηκε στη ζωή του. Σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι να τον αποκαλούν «κολλημένο» και παλιομοδίτη.

Οι δίσκοι του λίγοι, ισχνή η παρουσία του σε μαγαζιά και μουσικές σκηνές, ο ίδιος μιλούσε δημόσια όταν είχε κάτι να πει. Η σχέση του με το πολυάριθμο και πιστό κοινό του χτίστηκε στα ανοιχτά θέατρα, στα γήπεδα, στις αλάνες και σε όποιον άλλο χώρο μπορούσε να «στηθεί» μια συναυλία, στην οποία όσοι συμμετείχαν από τα κάτω γνώριζαν εκ των προτέρων ότι τίποτα δεν είναι στημένο.

Δεν είναι σπάνιο τραγούδια να χαράζονται στη μνήμη και τις καρδιές όχι από την πρώτη εκτέλεση μα από τη δεύτερη ή μεταγενέστερες. Ο «Αύγουστος» δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Παρά το ότι το τραγούδι ερμηνεύτηκε από μεγάλους τραγουδιστές και μεγάλες τραγουδίστριες, όπως θα δείτε και θα ακούσετε παρακάτω, η ερμηνεία του Νίκου Παπάζογλου μοιάζει και είναι αξεπέραστη. Ίσως γιατί τη «βαραίνει» μια ιστορία, αυτή που οδήγησε τον Θεσσαλονικιό τραγουδοποιό να το γράψει:

Ξαφνιάζει ευχάριστα η ερμηνεία του Αντώνη Βαρδή, αφού ο αγαπημένος συνθέτης (έφυγε κι ο ίδιος τόσο πρόωρα) μας έχει συνηθίσει να ερμηνεύει τραγούδια που γράφει ο ίδιος:

Ξεχωρίσαμε την ερμηνεία του γεννημένου στην Καστοριά, αλλά την τελευταία δεκαετία «πολιτογραφημένου» Θεσσαλονικιού, Αλέξανδρου Κούστα. Μέλος της ομάδας Ηλιοδρόμιο, ο τραγουδιστής που σπούδασε και εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός, έγινε γνωστός σε ευρύτερο κοινό με τις συνεργασίες του σε παραστάσεις και συναυλίες με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη Ματούλα Ζαμάνη κ.ά.

«…φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή…»

Ο Αλέξανδρος Κούστας ερμηνεύει τον Αύγουστο με τη συνοδεία της κιθάρας του Δημήτρη Λάππα, που τον ξανασυναντήσαμε με την Κατιούσα στα «Σκέτα» του Σωκράτη Μάλαμα, εδώ και εδώ.

Θα θέλαμε να ακούμε σε περισσότερα τραγούδια τον Γιώργο Μεράντζα. Όταν διαθέτεις τέτοια φωνή και τέτοια ρίζα, η ερμηνεία σου γίνεται κάτι πολύ πιο σύνθετο και βαθύ από, απλά, μια  κατάθεση ψυχής:

Ο Γιάννης Χαρούλης αποτελεί μια αξιόλογη παρουσία στα μουσικά πράγματα με κοινό που τον ακολουθεί πιστά:

Και τι δεν έχει τραγουδήσει η φωνή του. Για τον Γιώργο Νταλάρα δεν έχουμε να προσθέσουμε λέξεις. Τα λέει όλα η ερμηνεία του. Από την κλασική πια, ζωντανή ηχογράφηση στο «Αττικόν», μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το 1991:

Από το μικρό αφιέρωμα στον Αύγουστο δεν θα μπορούσε να λείπει η ιδιαίτερη ερμηνεία του Αλκίνοου Ιωαννίδη:

Χωρίς σειρά προτίμησης (όπως κάνουμε πάντα άλλωστε) ακολουθούν οι ερμηνείες τριών μεγάλων κυριών του ελληνικού τραγουδιού, που η καθεμιά έχει γράψει τη δική της ιστορία, παραμένουν ακμαίες και μάχιμες, ενώ αποτελούν σημεία αναφοράς για τις νεότερες γενιές.
Ο «Αύγουστος» της Χαρούλας Αλεξίου:

Ο «Αύγουστος» της Γλυκερίας:

Ο «Αύγουστος» της Ελένης Βιτάλη. Εδώ να σημειώσουμε την παρουσία του σημαντικού δεξιοτέχνη του κλαρίνου Θανάση Βασιλόπουλου, γιου του αείμνηστου Γιάννη Βασιλόπουλου (μεγάλη μορφή του κλαρίνου και του δημοτικού τραγουδιού), που μπορεί και παντρεύει το κλαρίνο με είδη πέρα από τη δημοτική μουσική:

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.

Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», φιλοδοξεί να «παίξει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια που γράφτηκαν από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς, που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.

Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, μας εμπνέουν και μας συγκινούν σήμερα.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Ακούστε τα όλα εδώ.