Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Οι σοβαροί κλόουν»

Οι «Σπυριδούλα» σχηματίστηκαν τον Νοέμβρη του 1977, χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο με τον οποίο έσμιξαν μετά από «προξενιό» του Δημήτρη Πουλικάκου, ένα χρόνο μετά, με σκοπό την ηχογράφηση του δίσκου «Φλου». Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1979 και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του ελληνικού ροκ, με εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις και συνεχίζει να επανεκδίδεται μέχρι τις μέρες μας. «Μέσα από την ηχογράφηση του «Φλου» έκανα το άλμα από την εφηβεία στην μουσική ενηλικίωση. (…) Όσον αφορά τώρα την επιρροή που είχε ο Παύλος πάνω σε αυτό που ονομάζουμε rock n’ roll σκηνή, τα πράγματα εδώ είναι προφανή. Δεν πρόκειται απλώς για κάποια «καλά τραγούδια» αλλά για το συμπυκνωμένο ορισμό του τι σημαίνει rock και πώς μπορεί να είναι ΚΑΙ ελληνικό», θα πει πολλά χρόνια μετά ο Βασίλης Σπυρόπουλος, εκ των ιδρυτών και βασικών συντελεστών των «Σπυριδούλα».

Η εικόνα που έχουμε για τους κλόουν είναι κάτι αστείες φιγούρες με πολύχρωμα ρούχα, τεράστια παπούτσια και φανταχτερές περούκες. Πίσω από το έντονο μακιγιάζ και την ψεύτικη τεράστια κόκκινη μύτη, βρίσκονται άνθρωποι, κρύβονται συναισθήματα και διάθεση. Σκοπός τους είναι να κάνουν τους άλλους να γελούν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ίδιοι δεν είναι σοβαροί. «Οι σοβαροί κλόουν» δεν είναι κλόουν. Μπορεί όμως να είναι σοβαροί – μπορεί και όχι… Οι ίδιοι δεν έχουν σκοπό να κάνουν τους άλλους να γελούν. Κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να ζουν και δίχως  σκοπό. Όλοι κάπου, κάποτε έχουμε κάποιον συναντήσει. Ο Παύλος ήταν ένας απ’ αυτούς…

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Οι σοβαροί κλόουν»

Τους είδα στα υπόγεια καταφύγια
κείνες τις νύχτες του Μαγιού
με βλέμμα καρφωμένο προς την πόρτα
ανήσυχο από το φόβο του διωγμού.

Τους είδα βιαστικούς μέσα στη νύχτα
σ’ ένα παράνομο κρυφτό
δραπέτες των λεωφόρων
σκορπώντας στους πολίτες πανικό.

Τους είδα σε διαδήλωση
να φεύγουν με τη γεύση του μισού
το πλήθος ξέρναε την αγρύπνια τους
και τους σημάδευε το μάτι ενός φακού.

Στα σκοτεινά δωμάτια
με συζητήσεις που δεν τέλειωσαν ποτέ
στις μυστικές βιβλιοθήκες και στα πάρκα
με Πόε, με Ντε Σαντ και Μαρκ Τουέν
και με μια άγνωστη αρρώστια στη σάρκα.

Γυμνοί από αγάπη κι από μίσος
διωγμένοι σαν εξτρεμιστές
γνωρίσαν τον Χριστό μέσα απ’ την πείνα τους
ή μες στις φυλακές πεθαίνοντας στον τρόμο ότι πεθαίνουν
στην αγωνία της επόμενης στιγμής.

Τους είδα περαστικούς από τις αίθουσες των Πανεπιστημίων
και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων
να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής.

Παύλος Σιδηρόπουλος

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.

Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», φιλοδοξεί να «παίξει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια που γράφτηκαν από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς, που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.

Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, μας εμπνέουν και μας συγκινούν σήμερα.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Ακούστε τα όλα εδώ.