Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Αγωνία»

Ο Τόλης Βοσκόπουλος σφράγισε ανεξίτηλα το ελληνικό τραγούδι, κυρίως ως ερμηνευτής μεγάλων επιτυχιών αλλά και ως δημιουργός, δημιούργησε τη δική του «σχολή» και επηρέασε νεότερους τραγουδιστές.

Το 1962 θ’ αποτελέσει χρονιά σταθμό στην πλούσια και συναρπαστική όπως θα εξελιχτεί διαδρομή του. Το καλοκαίρι τον βρίσκει να υπηρετεί τη θητεία του στην αεροπορία και παράλληλα ν’ αναζητά την ευκαιρία που θα του επιτρέψει να δείξει την αξία του. Σε μια καλλιτεχνική συνεύρεση η παρουσία του νεαρού σμηνίτη που παίζει μπουζούκι και τραγουδά κεντρίζει την προσοχή του μεγάλου συνθέτη Γιώργου Ζαμπέτα. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα οι δυο άντρες θα ξανασυναντηθούν στο στούντιο της «Columbia», όπου ένας άλλος σπουδαίος συνθέτης, ο Γιώργος Κατσαρός, φέρνει στη δισκογραφική εταιρεία μια ομάδα νεαρών τραγουδιστών για ακρόαση. Ανάμεσά τους ο Τόλης Βοσκόπουλος.

«Είμαι μέσα εγώ και ακούω, μαζί με το γιο του γέρου του Νίκανδρου του Μηλιόπουλου που είχε ήδη αποσυρθεί απ’ την εταιρία, τον Διονύση το Μηλιόπουλο, ακούμε τους νέους.  Μόλις τον άκουσα να τραγουδάει με τσίμπησε και λέω στο Μηλιόπουλο, Διονύση, αυτόν τον μικρό μην τον διώξεις, κράτησε τον, έχει πολύ φαΐ αυτό το παιδί. Χα, χα, χα, χαχάνιζε ο Μηλιόπουλος, μας κοροϊδεύεις ρε, μου λέει, αυτός είναι ψόφιος. Ρε μαλάκα, του απαντάω -έτσι ακριβώς- τι να καταλάβεις εσύ, κράτησέ τον ρε, θα κάνει ζημιά αυτός. Κόψτε το λαιμό σας βέβαια, τι με νοιάζει; Κι έφυγα. Εκεί τον κάρφωσα τον Τόλη, πως είχε φωνή και ψυχούλα. Τον είχα στα σταντ-μπάι» διηγείται ο Ζαμπέτας πολλά χρόνια αργότερα στην Ιωάννα Κλειάσου, που συγγράφει τη βιογραφία του («Βίος και Πολιτεία – “και η βρόχα έπιπτε… στρέιτ θρου”», εκδόσεις Ντέφι).

Θα περάσουν πέντε χρόνια, μέχρι το καλοκαίρι του 1967, όταν Ζαμπέτας και Βοσκόπουλος θα ηχογραφήσουν τη «Βαλίτσα»  («Μανούλα μου μανίτσα μου/ θα πάρω τη βαλίτσα μου/ θα πάρω τη βαλίτσα μου/ και θα την κοπανίσω») σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου, για τις ανάγκες της θεατρικής κωμωδίας «5 πρόσωπα ζητούν μεροκάματο» που ετοίμαζε ο σπουδαίος δημιουργός για το θέατρο «Φλόριντα». Το τραγούδι αρχικά ήταν να το πει στη σκηνή του θεάτρου ο Γιάννης Πουλόπουλος, όμως την τελευταία στιγμή ο επιχειρηματίας του κέντρου που εμφανιζόταν απαγορεύει στον τραγουδιστή να εμφανιστεί και στο θέατρο.

Ο Βοσκόπουλος που εκτός από τραγουδιστής είναι και ηθοποιός, δεν θ’ αφήσει να πάει χαμένη η ευκαιρία που περίμενε. «Το ηχογραφήσαμε με τον Τόλη κι ανέβηκε αυτός στην πρεμιέρα πάνω και το είπε κι έκλεψε την παράσταση. Το πρώτο τραγούδι που του έδωσα. Χαμός γινότανε στο θέατρο με τον Τόλη. Ο Τόλης γεννημένος θεατρίνος. Ανεβαίνει στην πίστα και την καταπίνει όλη. Γιατί η πίστα όταν ανεβαίνεις σου λέει, φάε με για θα σε φάω. Να ξηγιόμαστε. Μεγάλος εργάτης ο Βοσκόπουλος, ο μεγαλύτερος» θυμάται ο Ζαμπέτας.

Η επιτυχημένη συνεργασία τους θα μεταφερθεί στη συνέχεια από το θέατρο στο στούντιο. Ο Βοσκόπουλος ζητά από τον Ζαμπέτα να ερμηνεύσει τραγούδια του. Αρχίζουν να δουλεύουν στο σπίτι του συνθέτη. Πρόβες καθημερινές, πολύωρες και εξαντλητικές. Ο συνθέτης εξάρει την εργατικότητα του νεαρού τραγουδιστή: «Όλο το ’67-’68 και το ’69 έπεφτα να κοιμηθώ κατά τις 5 το πρωί, μόλις σχόλαγα απ’ τη δουλειά. Κάθε μέρα σχεδόν, ερχότανε στο σπίτι ο Τόλης ο Βοσκόπουλος. Του έδινα ραντεβού 9.30 με 10 το πρωί κι ο Τόλης ήτανε στο σπίτι μου απ’ τις 9. Του άνοιγε η γυναίκα μου κι ερχότανε στο δωμάτιό μου και μου ’λεγε, σήκω ήρθε το παλικάρι. Τον γουστάριζε πολύ το Βοσκόπουλο, τον αγάπαγε. Αρχίζαμε την πρόβα απ’ τις 10 το πρωί και φτάναμε ως τις 3 το μεσημέρι. Καθόμασταν στο καμαράκι που είχα γι’ αυτή τη δουλειά, κλεισμένοι ώρες, μόνοι μας. Πολύ δουλευταράς. Κι όλοι τους δεν γίνανε τυχαία κάποιοι. Η Μοσχολιού τα ίδια. Η Μαρινέλλα πάλι, ερχότανε μία ώρα πιο μπροστά. Δουλέψανε πολύ για να φτάσουνε κάπου, πολλή δουλειά».

«Αγωνία» – Ο Τόλης ερμηνεύει κι ο Ζαμπέτας «κεντάει» στο μπουζούκι:

Το αποτέλεσμα αυτής της κοπιαστικής δουλειάς θα επισφραγιστεί με την κυκλοφορία, το 1968, της «Αγωνίας», του εμβληματικού τραγουδιού («Σφραγίδα, τελωνείο… Βοσκόπουλος!» επισημαίνει ο Ζαμπέτας), τους στίχους του οποίου έγραψε ο σπουδαίος Χαράλαμπος Βασιλειάδης, πιο γνωστός ως «Τσάντας», και που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο να επιβληθεί η παρουσία του Βοσκόπουλου στο ελληνικό τραγούδι και θα του ανοίξει το δρόμο για τις πολλές μεγάλες επιτυχίες που θ’ ακολουθήσουν.

«Αγωνία» – Η ταινία:

Με τον τίτλο «Αγωνία»θα βγει στις αίθουσες την επόμενη χρονιά ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου, με τον Τόλη Βοσκόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του πάμφτωχου λαϊκού παιδιού, που με την αξία του (φωνή και ταλέντο στο τραγούδι), καταφέρνει να ανεβεί… τα σκαλιά της κοινωνίας. Όπως συμβαίνει και στα καλύτερα – …λαϊκά – παιδιά, ο Τόλης στην ταινία θα χάσει, για λίγο όμως, τον – ταξικό – προσανατολισμό του και θα αναγκάσει τον «πατέρα» του Λαυρέντη Διανέλλο να του επισημάνει με αυστηρό τόνο: «Ν’ ανεβαίνεις, αλλά να κοιτάζεις και πίσω σου, από κει που ξεκίνησες», πριν προσγειωθεί και ξαναγίνει το καλό – πλην επιτυχημένο – παιδί που όλοι αγαπούσαν…

Στην ταινία ανάμεσα στα τραγούδια που ερμηνεύει ο Τόλης είναι βέβαια και η «Αγωνία», η μεγάλη επιτυχία που του εμπιστεύτηκαν ο Γιώργος Ζαμπέτας και ο θρυλικός «Τσάντας»:

Αγωνία

(Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης – Τσάντας»

Η καρδιά μου πληγωμένη
σαν καμπάνα ραγισμένη
μυστικά με βασανίζει με μανία.
Η ζωή πριν μας χωρίσει
προσπαθώ να βρω μια λύση
αγωνία, αγωνία…

Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι
αγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι

Με καρδιά χίλια κομμάτια
σε κοιτάζω μες στα μάτια
αν εμένα αγαπάς να το διαβάσω.
Μια φωτιά με τριγυρίζει
η ζωή μου δε θ’ αξίζει
αν σε χάσω, αν σε χάσω…

Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι
αγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Αγωνία» – Τόλης Βοσκόπουλος, Γιώργος Ζαμπέτας, Χαράλαμπος Βασιλειάδης-Τσάντας

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… και από 26/10/2020 νέα ονομασία: Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να  συγκινούν, να συντροφεύουν τις μικρές και μεγάλες στιγμές των ανθρώπων, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.

Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», «παίζει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια γραμμένα από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.

Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, εμπνέουν και συγκινούν σήμερα.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Ακούστε τα όλα εδώ.