Τα τραγούδια μας – Νέο τραγούδι από τους Κοινούς Θνητούς (VIDEO)

Βασίλης: Στίχοι, Μουσική, Κλασσική κιθάρα,
Τραγούδι Μητσοφού: Στίχοι, Ραπ Αντώνης:
Μουσική, Παραγωγή, Μπάσο,Recording,
Programming, Mixing, Mastering Τάσος:
Τρομπέτα Στέλιος Γκίνης:
Τύμπανα Βασίλης Γιαννούσης :
Φλάουτο Τεχανού :
Τσέλο Βίντεο:
Στυλιανός Βλάχοδήμος

Όλα τα τραγούδια μας μιλάνε μόνο, Για την ίδια αγάπη, για τον ίδιο πόνο
Μέχρι να’ ρθει η ώρα που δε θα χρειάζεται
Γιατί θα’ χει ξυπνήσει ο θνητός.

Με μια ρήμα τσουνάμι και ένα στόμα σαν γκάνι
Πέφτω πάνω σε mcs που την είδαν Αμερικανοί
Ειμαι ράπερ σουπιά τους πετάω μελάνι
Γράφω στίχους στο ουρανό δεν έχω πλέον ταβάνι
Με σφυρί Αυτοματίξ και Πανοραμίξ δρεπάνι
Με μισούνε οι Ρωμαίοι με αγαπάν οι Ινδιάνοι
Δεν γεννήθηκα σε αλάνα αλλά παραμένω αλάνι
Στην ψυχή μου δεν χωράνε ρουφιανιά και πολιτσμάνοι
Δεν υπάρχουνε πολιτικοί μα μόνο τσαρλατάνοι
καριερίστες αυλικοί που το παίζουν βετεράνοι
η εξουσία τους έλκη η ελευθερία τους την κάνει
Πλούσιοι προβάλονται στο χρήμα ντύνονται ζητιάνοι
Και όποιος θέλει μόνο money μενει μόνος
πάντα χάνει βγάζει βγάζει βγάζει βγάζει μα ποτέ του δεν του φτάνει
Αυτή η εμμονή που έχει στο τέλος θα τον τρελάνει
Θα γεράσει πριν να ζήσει και θα σβήσει πριν πεθάνει

Μ’ ένα beat κι ένα στίχο, τρυπάω τον τοίχο.
Και μέσα απ’τα συντρίμμια του, βγάζω καινούργιο ήχο.
Έχω γκασμά, σα το λιγνιτωρύχο.
Να σπάω τα δεσμά απ’το κάθε σας ψήφισμα.
Ξέσπασμα και άσμα των ασμάτων.
Το κάθε μου τραγούδι, δύναμη των αδυνάτων.
Με μύνημα απόλυτο, στα σχέδια των τεράτων και των ανυπεράσπιστων προβάτων.
Προπάντων, κινούμαι ταξικά.
Ξετυλίγω το κουβάρι, του μυαλού τα γνωμικά.
Θρεπτικά, είναι τα συστατικά.
Πάρε τσάμπα, Κάππα Θήτα, κύτταρα εγκεφαλικά.
Μανταλάκια για να απλώνεις τον εαυτό σου να στεγνώσει,
Απ’ τη γνώση που σε βρέχω, μπας κι απότομα ξυπνήσεις.
Η ανάπτυξη και οι ξένες επενδύσεις, έχουν δώσει στην κατάθλιψη αυξήσεις.
Αστική τάξη, είσαι περαστική.
Κι όταν πάρουμε εξιτήριο απ’ αυτή τη φυλακή,
Αρχική, προϋπόθεση αρχική,
Να κατέβετε απ’το βάθρο κι ο λαός να διοικεί.
Να γκρεμίσουμε ότι φέρνει μίσος μέσα στους ανθρώπους.
Περιττή η περηφάνια για προγόνους και για τόπους.
Τούτο το χώμα είναι δικό μας και δικό τους.
Να το σώσουμε μ’ αγώνες και με κόπους

Στα τραγούδια μας, τι κι αν αλλάζει ο στίχος.
Και στη μουσική μας, ο ρυθμός κι ο ήχος,
Ένα μένει ίδιο κι απαράλλαχτο,
Το ότι τραγουδάγαμε για να σμίξει ο λαός.
Όλα τα τραγούδια μας μιλάνε μόνο,
Για την ίδια αγάπη, για τον ίδιο πόνο
Μέχρι να’ ρθει η ώρα που δε θα χρειάζεται
Γιατί θα’ χει ξυπνήσει ο θνητός.