«Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε…» – Έφυγε από τη ζωή η Χριστιάνα

Σίγησε για πάντα η υπέροχη φωνή της Χριστιάνας. Η εξαίρετη τραγουδίστρια τα τελευταία χρόνια έδινε μάχες με τον καρκίνο ενώ έπασχε και από τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Γεννημένη το 1953, διέπρεψε στο ελληνικό τραγούδι τις δεκαετίες του 1970 και 1980 ερμηνεύοντας μεγάλες επιτυχίες όπως «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε», «Τα μάτια σου», «Τι να μας κάνει η νύχτα», «Η νύχτα θέλει», «Έβγα, τελάλη μου», «Χόρεψε με ένα ταγκό», «Μίλα μου» (με τον Δάκη), «Τελειώσαμε λοιπόν», «Φώτα κι άλλα φώτα» κ.ά.

Στο πλευρό της ήταν η οικογένειά της, ο πρώην σύζυγός της, Δημήτρης Σταμάτης, (στο παρελθόν νομάρχης Αιτωλοακαρνανίας και βουλευτής)  και τα δύο παιδιά τους.

Αίσθηση είχε προκαλέσει στο παρελθόν ανάρτηση του γιου της τραγουδίστριας, Γιώργου Σταμάτη, όταν αναγκάστηκε να απαντήσει σε σχόλια σε μκδ για την κατάσταση της υγείας της μητέρας του, μετά της απόσυρση της Χριστιάνας από το τραγούδι:

Σχετικά με τη μητέρα μου, την απόσυρσή της, και τους ασθενείς με άνοια.

Η μητέρα μου δεν έδινε μεγάλη σημασία η ίδια στην καριέρα της, όχι πως δεν αγαπούσε το τραγούδι, αλλα δεν ένιωθε οτι αυτό ήταν ο σκοπός στη ζωή της. Έτσι όταν αποσύρθηκε το έκανε με μεγάλη προθυμία. Ταυτόχρονα έδινε πολύ βάση στην καλλιέργεια της και στην οικογένειά της, και απο τη στιγμή που γεννήθηκα εγώ, που είμαι και ο μεγαλύτερος, δε θυμάμαι τη μητέρα μου σαν καλλιτέχνη πάρα μόνο σαν επαγγελματία μητέρα που αργά τα βράδια , αφού κοιμόμασταν, διάβαζε τα βιβλία της και άκουγε ηχογραφημένες απαγγελίες ποιημάτων. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που την αγαπούν είναι πάρα πολλοί σε σημείο που δυσκολευόμαστε σαν οικογένεια να διαχειριστούμε τη συνεχή εκδήλωση ενδιαφέροντος και τις ερωτήσεις όλα αυτά τα χρόνια απο τόσο κόσμο,που πάντα ρωτάει με καλή πρόθεση, παράλληλα με την κατάσταση της υγείας της. Αν κάτι ήθελε πολύ η μαμά αφού σταμάτησε να τραγουδάει ήταν να είναι μακριά η προσωπική της ζωή απο τη δημοσιότητα, το οποίο δυστυχώς λόγω του επαγγέλματος και της “τραγικότητας” της ασθένειάς της δε συνέβη. Η σιγή ασυρμάτου από την πλευρά μας είναι επιθυμία της.

Επειδή όμως η σιωπή μας είχε ως αποτέλεσμα να περάσουν ασχολίαστοι μελοδραματικοί χαρακτηρισμοί όπως οτι οι ανοϊκοί ζούν στο σκοτάδι, ξεχασμένοι και μόνοι νιώθω οτι πρέπει να πω τα εξής:

Για την ουσία: Η άνοια είναι μια σκληρή ασθένεια για όλους, και για τον άρρωστο αλλα και για τους ανθρώπους γύρω του. Πέρα απο την συναισθηματική και την πρακτική δυσκολία ώστε να διασφαλίζεται η αυτονομία, η ασφάλεια και η ψυχική γαλήνη του ανοϊκού, υπάρχει και το υπαρξιακό κομμάτι του τι είναι ο εαυτός μας, τι μας κάνει να είμαστε εμείς, και άλλες τέτοιες δύσκολες ερωτήσεις. Χρειάζεται αντοχή. Την οποία όμως διαθέτουμε οι άνθρωποι. Και χρειάζεται και να αναγνωρίζεις τί ειναι ουσιαστικό και τι ανούσιο για τον άνθρωπο που βοηθάς.

Οι αρρώστιες συνήθως είναι έξω απο τον έλεγχο μας, αν θα μας συμβούν ή οχι. Δε βοηθάει να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια όταν συμβεί το κακό και να παραλύουμε απο τη μοιρολατρία. Πρέπει όσο μπορούμε να δουλεύουμε για να βοηθάμε εμάς και τους συνανθρώπους μας, να βγάζουμε απο μέσα μας την αγάπη μας για τη μητέρα, το γείτονα ή το συνάνθρωπο μας. Οι ασθενείς με άνοια μπορούν να ζήσουν μέσα σε αγάπη και φροντίδα, όλοι μπορούμε.

Όπως ζει και η μητέρα μου.