Το αόρατο χέρι της αγοράς πνευματικών δικαιωμάτων και ο Φίλιππος Πλιάτσικας

Μια “ασυνήθιστη” επιστολή έστειλε μεταξύ άλλων και στο πόρταλ του 902 ο γνωστός τραγουδοποιός Φίλιππος Πλιάτσικας, στην οποία αναφέρεται στο καθεστώς περί πνευματικών δικαιωμάτων, τα οποία όπως καταγγέλλει βρίσκονται σε μηδενικά επίπεδα τα τελευταία δύο χρόνια, εξαιτίας των παρεμβάσεων της κυβέρνησης Σύριζα. Θα περίμενε κανείς από κάποιον που καλεί τους καλλιτέχνες να μην προσκολλώνται στην εξουσία, αφού “Ποτέ η Τέχνη δεν κέρδισε από τον εναγκαλισμό της με την εξουσία. Δεν υπάρχει τίποτα κολακευτικό σε αυτό. Μόνο χρησιμοποίησή της υπάρχει.” να είχε κάτι περισσότερο να προτείνει από διαχειριστικού τύπου προτάσεις που βλέπουν ως βασικό πρόβλημα των κυβερνητικών πολιτικών στο χώρο του τραγουδιού ότι δεν παρεμβαίνει σε ρόλο τροχονόμου σε μια κατά τα άλλα “αυτορυθμιζόμενη” αγορά. Τι άλλο να καταλάβει κανείς από αποστροφές σαν αυτή: “Το μόνο που θα είχε να κάνει μία κυβέρνηση που θα είχε ειλικρινείς προθέσεις, θα ήταν να βοηθήσει την αγορά να βρει το βηματισμό της, να εξορθολογίσει ίσως το πλαίσιο που αφορά όλο αυτό τον κύκλο γύρω από τα πνευματικά δικαιώματα όταν αυτό ήταν δυνατόν και όχι φυσικά να τον ισοπεδώσει όπως -έγινε δυστυχώς τώρα- καταλήγοντάς τον σε ένα τοπίο Βερολίνου 1945 μετά το βομβαρδισμό…”. Όλη η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα δηλαδή για το “αναποτελεσματικό κράτος” που “ισοπεδώνει” την αγορά αντί απλά να δημιουργεί το θεσμικό πλαίσιο που θα της επιτρέψει να μεγαλουργήσει υπό τον μανδύα της έγνοιας για τις αμοιβές των δημιουργών.

Από το κείμενο δε λείπουν και τα καφενειακά κλισέ για τις “ανεπτυγμένες χώρες” στις οποίες πρέπει να μοιάσουμε: ” Όπως συμβαίνει με διάφορα ανάλογα μοντέλα σε χώρες που δεν επικρατεί η τοξικότητα, η αλαζονεία και το πελατειακό κράτος σε ό,τι αφορά θέματα πνευματικών δικαιωμάτων όπως η Γαλλία, η Γερμανία κλπ. Θα προέκυπτε έτσι κι ένας εξορθολογισμός των τιμολογίων, αλλά και του τρόπου επαφής με τους χρήστες με μεγαλύτερη κατανόηση και φυσικά όχι το χαώδες σημερινό τοπίο που δεν ξέρει ο χρήστης τι να πληρώσει και σε ποιον…”.

Στο τέλος, αφού επικρίνει όσους συναδέλφους του δέχτηκαν να συμμετάσχουν στο κυβερνητικό εγχείρημα για την “κάθαρση” της αμαρτωλής ΑΕΠΙ καλεί σε “ενότητα” στη λογική του “δημιουργός να τουφεκάει δημιουργό”, σαν να είχαν όλοι τα ίδια ακριβώς συμφέροντα στον κλάδο.

Όλ’αυτά δε σημαίνουν φυσικά ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ή ότι αθωώνεται ο Σύριζα για τη δική του προσέγγιση. Δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε ότι όσα υποστηρίζει για τοποθετήσεις και παρεμβάσεις ημετέρων και κομματικούς στρατούς με υψηλές αμοιβές έχουν μεγάλο ποσοστό αλήθειας, ο βίος και η πολιτεία της κυβέρνησης συνηγορεί σε αυτό. Ούτε μπορούμε να κάνουμε δίκη προθέσεων και να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια των προθέσεων του τραγουδιστή. Όσο όμως και οι ίδιοι οι δημιουργοί εγκλωβίζονται σε επιλογές διαχείρισης του συστήματος, αναπόφευκτο είναι να γίνονται συνειδητά ή μη προπαγανδιστές της κυρίαρχης ιδεολογίας κι αυτό δεν μπορεί να περνάει απαρατήρητηο.