“Το αύριο δεν πεθαίνει ποτέ!” – Ένα αλλιώτικο live των Στάθη Δρογώση και Μανώλη Φάμελλου

Μια …άλλη, διαφορετική συναυλία έστησαν χθες βράδυ ο Στάθης Δρογώσης κι ο Μανώλης Φάμελλος. Σπιτική, γεμάτη αλήθεια, ζεστασιά και χιούμορ. Δεδομένων των περιορισμών λόγω της έξαρσης του κορονοϊού συνδέσαμε το λάπτοπ στην τηλεόραση, χαμηλώσαμε τα φώτα και αφεθήκαμε πατώντας το play.

Μέσα στα λίγα τετραγωνικά μέτρα ενός δωματίου, μια κάμερα, πλήκτρα, μια φυσαρμόνικα, κιθάρα, μαντολίνο κι ένα ακορντεόν ήταν αρκετά. Αρκετά για να ξεφύγει ο νους, να ταξιδέψει σε εκείνη τη βραδιά στο φεστιβάλ, όταν τους είχα απολαύσει ζωντανά τελευταία φορά, τον περασμένο Σεπτέμβρη. Να τρυπώσει σε μικρά μαγαζάκια με χαμηλωμένα φώτα και δύο φιγούρες στο πάλκο να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα με τις μελωδίες τους. Να ξεφύγει ο νους από την αβεβαιότητα και την αγωνία των ημερών. Να τρέξει σε ανοιχτά πάρκα και πλατείες, λεωφόρους και στενά, παραλίες και όλα αυτά που μας περιμένουν εκεί έξω.

“Μια θέση στο τρένο”, “Εκδρομή με τ’ αμάξι”, “Θα περάσουν οι μέρες”, “Ήρθες αργά”, “Ας ερχόσουν για λίγο”, “Η ευτυχία είναι αυτό”, “Όμορφη ζωή”, “Θα ‘θελα να ‘μουν βασιλιάς”, “Βιαστικό πουλί του νότου”, “Αγάπη σε μένα”… Δύο ώρες μουσικής με όλους όσοι συνδεθήκαμε να καταφέρνουμε το …sold out, φτάνοντας τους 1.500 θεατές – που μπορεί να ήταν και πολλοί περισσότεροι αν αναλογιστούμε ότι πολλοί παρακολούθησαν τη συναυλία με παρέα. 

Τραγουδήσαμε απ’ τον καναπέ, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε κι η επικοινωνία δεν έλειψε. Ήταν ίσως και πιο δυνατή από άλλες φορές, όταν μας χωρίζουν τα διαχωριστικά στις συναυλίες. Κι αν δεν γέμισαν τα παπούτσια μας χώμα ή δεν πόνεσαν απ’ την ορθοστασία, γέμισε το πρόσωπό μας χαμόγελο και το μέσα μας μ’ ελπίδα! Κι αν κάτι μου έμεινε απ’ την πρωτότυπη αυτή συναυλία βάσει όλων όσα είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια, ήταν πως τα απλά κι αυθόρμητα είναι τα πιο ωραία. “Μα ίσως προλάβει να μας περιλάβει και κάποιος δολοφόνος ιός”, έλεγε ένα από τα τραγούδια, μα δώσαμε όλοι υπόσχεση πως όταν μετρηθούμε να είμαστε πάλι όλοι εδώ και να μη λείπει κανείς. Γιατί “στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές βγάζουν σε ένα φωτεινό καλοκαίρι…”

Προσοχή και δύναμη σε όλους!