Το κάλεσμα του ρόδου

Ένα κομμάτι με αφορμή και πηγή έμπνευσης το “αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος” του Λειβαδίτη…

Στίχοι / Παραγωγή: Λογοθέτης
Μίξη: Paris Parasidis
Mastering: Feedmyego
Official Facebook Page: https://www.facebook.com/logothetis.A
Full Album Download HQ: https://logothetis.bandcamp.com/album….
© all rights reserved

Μαθημένος απ’ τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη τη Χίμαιρα

Παλεύοντας στο σήμερα με δυο θηρία ανήμερα

Στο ένα του χαμογελώ και του διαβάζω κείμενα

Το άλλο προσπαθώ να το κοιμίζω με αντικείμενα

Τα υλικά προσκείμενα μα έρχονται προβλήματα

Τόσο θα μεγαλώνουν όσο έρχονται τα χρήματα

Μέσα θα ζούμε από στίχους και από ποιήματα

σκοτώνοντας το εγώ μας κάθε μέρα με φτιαξίματα

.

_Της φαντασίας μας, όνειρα ξεχασμένα

φυλακισμένα μάτια κάπου στέκουν δακρυσμένα

ποιος να τους δώσει μια το φως για να μας δούνε

κάποια γίναν εφιάλτες που θα μας τρομοκρατούνε

Ήτανε φίδια που ντυθηκαν σα φίλοι

Μια μαχαιριά στο στήθος μια νύχτα στο Κερατσίνι

πότε θα μπούνε φυλακή όλοι εκείνοι

που σκοτώνουν τα όνειρά μας και έχουν πλέον την ευθύνη

.

Σχήμα οξύμωρο να θέλω την ποινή τους

είναι αδύνατο να θέλω όσα έπαθα να ζήσουν

όσοι μίσησα τις ώρες που με δέρνανε ντροπή τους

και όσα κάνανε θα τα βρούνε στη ζωή τους

Θα είχα φύγει μακριά αν είχα άλλο χρόνο

Μακριά από τα ψέματα και το οικοδόμημά τους

όσο είμαστε εδώ θα τους αφιερώνω

πριν τη νίκη το ποτό μου να το πίνω στην υγειά τους

.

Έλα μαζί μου βάρεσαν οι καμπάνες

Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε τα αδέρφια με τις κάνες

Ας ερημώσουνε πλατείες και αλάνες

Όσο εμείς θα πολεμούμε με γίγαντες και τιτάνες

.

Μια πένα λογοκριμένη από την κατεστημένη

πιο βρώμικη γερουσία σε όλη την οικουμένη

κοιτώντας μες στα θύματα τα μάτια των πνιγμένων

στέκεται απέναντι η Επίλεκτη ομάδα των

διεφθαρμένων, φαίνεται μας σβήσανε το μέλλον

εδώ είναι η γειτονιά των παρανομων κολασμένων

αυτή είναι η γενιά και τα παιδιά των ξεχασμένων

ηρώων που αντισταθήκανε σε μια γενιά χαμένων

βλέπω το μένος, βλέπω και ένα παιδί

κρατάει τη μάνα του σφιχτά και τους θωρεί

_άδειες καρδιές είναι γεμάτες με ντροπή

ποιος το περίμενε πως θα λέγονται άνθρωποι και αυτοί

.

Εδώ είναι το σημείο μηδέν, έχω στο πέτο

Ένα λουλούδι κατακόκκινο σ’ αυτούς μοιάζει στιλέτο

Αν καταφέρω να ξεφύγω απ’ το γκέτο

Θα πάρω για πακέτο όλες τις σκέψεις που γεννιούνται

όταν βλεπω ένα λουκέτο

_το τατουάζ που έχω μέρες δεν αντέχω

_ οι μέρες δεν περνάνε κι όλο βλέπω

το χαμόγελό μου σβήνει σα να έγινα

πορτραίτο σε έναν πίνακα κακοζωγραφισμένο

δεν αντέχω,

_το φουγάρο αναμένο

φοβάμαι την αλήθεια να αντικρίσω και σωπαίνω

όσο φουμάρω τον καπνό και ανασαίνω

μέχρι να έρθει η σειρά μου να με βρούνε πεθαμένο

.

Λογοθέτης

Το κάλεσμα του Ρόδου