Βίκυ Μοσχολιού: «Πιάσε κόκκινο και μη ρωτάς…»

Η φωνή της μοναδική, οι διαστάσεις της προκαλούν δέος, εγείρουν συγκινήσεις. Στο βάθος της λίγες φωνές μπορούν να καταδυθούν. Την έχουν χαρακτηρίσει «ο θηλυκός Μπιθικώτσης». Η Βίκυ Μοσχολιού σφράγισε με την ερμηνεία της πολλά όμορφα και σημαντικά τραγούδια που σηματοδότησαν την καλλιτεχνική της πορεία και ταυτόχρονα μια εποχή στην οποία άνθισε το καλό ελληνικό τραγούδι. Αυτή την πορεία η μεγάλη ερμηνεύτρια την υπηρέτησε με συνέπεια και σεβασμό προς το πολυπληθές κοινό της, πιστή στις αρχές της που λειτούργησαν σαν πυξίδα για τις επιλογές της.

Η Βίκυ Μοσχολιού γεννήθηκε στις 17 του Μάη 1943 και έφυγε από τη ζωή πρόωρα, έπειτα μάχη με τον καρκίνο, στις 16 του Αυγούστου 2005.

Ήταν μικρό κορίτσι όταν η ξαδέλφη της, τραγουδίστρια Έφη Λίντα, την πήρε κοντά της και βρέθηκε δίπλα σε μεγάλα αστέρια της εποχής, όπως ο Σταύρος Τζουανάκος, η Δούκισσα, ο Δημήτρης Ευσταθίου, η Ρένα Ντάλμα κ.ά. ενώ δεν άργησε να σταθεί με επιτυχία δίπλα στον μύθο του λαϊκού τραγουδιού Στέλιο Καζαντζίδη.

Ξεκίνησε την πορεία της το 1962 στη θρυλική «Τριάνα» του Χειλά, στη Λεωφόρο Συγγρού. Την ίδια χρονιά ξεκινάει τις ηχογραφήσεις κάνοντας δεύτερη φωνή στον Στέλιο Καζαντζίδη.

«Πέτρα την πέτρα περπατώ το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω, μου σκότωσαν τον π’ αγαπώ…»

Το 1964 κυκλοφορεί η πρώτη μεγάλη επιτυχία της, το «Χάθηκε το φεγγάρι», σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, που ερμήνευσε στην ταινία «Λόλα», του Ντίνου Δημόπουλου, με την Τζένη Καρέζη και τον Νίκο Κούρκουλο. Η Βίκυ Μοσχολιού γίνεται γνωστή. Ακολουθούν πολλές ακόμα επιτυχίες όπως «Τα τρένα που φύγαν», «Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι»,  «Πάει πάει», «Πέρα από τη θάλασσα», «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ», «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι», «Ξημερώματα», «Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει», «Άνθρωποι μονάχοι», «Μαρκίζα», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα» κ.ά. που θα την καταξιώσουν ως μια από τις πιο σημαντικές τραγουδίστριες της εποχής της.

 «Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά μένει η καρδιά του άδεια…»

Στις τέσσερις δεκαετίες που κράτησε η καλλιτεχνική της πορεία, η Βίκυ Μοσχολιού ερμήνευσε τραγούδια των Γιώργου Ζαμπέτα, Απόστολου Καλδάρα, Μάνου Ελευθερίου, Γιώργου Κατσαρού, Άκη Πάνου, Σταύρου Ξαρχάκου, Δήμου Μούτση, Μίμη Πλέσσα, Σταμάτη Κραουνάκη, κ.ά. Τραγούδια που «μιλούν» για την αγάπη, την ομορφιά του έρωτα, τους κατατρεγμένους της ζωής.

«Είμαι εκείνη που είμαι και έχεις όνομα κάποιο
σε χρυσό κόσμο σάπιο δε χωράω να μπω…»

Με την ερμηνευτική της δεινότητα και τις επιλογές της που ακολουθούσαν την επιμονή στην αναζήτηση του καλού τραγουδιού, κέρδισε την αγάπη αλλά και την εκτίμηση του κόσμου. Ηχογράφησε εκατοντάδες τραγούδια, μεγάλο ποσοστό των οποίων έγιναν επιτυχίες και δεν έπαψαν να τραγουδιούνται.

«Το τραγούδι είναι η ίδια η ζωή, είναι ο έρωτας, η αγάπη. Κι αν το θέλετε, το τραγούδι μιλά και για προβλήματα του κόσμου. Αλλά για να τα γράψεις αυτά, πρέπει να τα ζεις πραγματικά» έλεγε η Βίκυ Μοσχολιού στον Πάνο Γεραμάνη.

«Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω, έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε τα τρένα που ‘ναι στο σταθμό πού πάνε…»

Τέτοιες μέρες πριν από 31 χρόνια η σπουδαία ερμηνεύτρια έδινε συνέντευξη στον αξέχαστο δημοσιογράφο, ερευνητή και μελετητή του λαϊκού τραγουδιού. Αφορμή είχε σταθεί η κυκλοφορία του δίσκου «Πιάσε κόκκινο» με τη Μοσχολιού να ερμηνεύει 12 τραγούδια του σημαντικού δημιουργού του λαϊκού μας τραγουδιού Τάκη Μουσαφίρη (δυο εκ των οποίων τους στίχους έχουν γράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου).

«Πιάσε κόκκινο και μη ρωτάς, έρχομαι μαζί σου όπου πας,
τη ζωή με σένα ξεκινώ και πιάσε κόκκινο…»

Από αυτή τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα», δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα:

“Μάτια μελιά, μαλλιά χρυσαφένια, πλατύ γλυκό χαμόγελο. Φορούσε τζιν παντελόνι και πορτοκαλί μπλουζάκι. Καθόταν σταυροπόδι πάνω στο λευκό καναπεδάκι, κάτω από ένα τεράστιο, όσο το μπόι της πορτρέτο. Η Βίκυ Μοσχολιού. Η κλασική λαϊκή τραγουδίστρια, που παίρνοντας «τα χρώματα της νιότης και της αγάπης το νήμα» πλέκει καινούργια όνειρα. Κόκκινα όνειρα για ένα ακόμη ταξίδι της στο τραγούδι, στον χώρο της δισκογραφίας. «Πιάσε κόκκινο» ονομάζεται η νέα δουλειά της Μοσχολιού, που της ετοίμασε ο λαϊκός συνθέτης Τάκης Μουσαφίρης.

Αναπολώντας τα περασμένα, βγάζει συμπεράσματα και κάνει σκέψεις και σχέδια για το μέλλον της. Όσο κι αν φαίνεται κάπως παράξενο, έστω κι αν πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια από τότε που βγήκε για πρώτη φορά στο τραγούδι, η Μοσχολιού δεν το βάζει κάτω. Στα 45 χρόνια της, σήμερα, με τη δροσιά και τη φρεσκάδα μιας έφηβης, όχι μόνο στο πρόσωπο και στην εμφάνιση αλλά και στη σκέψη, βρίσκει πάντα κέφι και διάθεση, για να δημιουργεί πάνω στη δουλειά της: «Έχω πάντα μέσα μου τη φλόγα της δημιουργίας. Βρίσκομαι σε μια διαρκή αναζήτηση. Τη δουλειά μου τη βλέπω πρώτα σαν λειτούργημα και μετά σαν επάγγελμα», λέει η Βίκυ Μοσχολιού και προσθέτει:

«Έχω απαιτήσεις ακόμη από τον εαυτό μου, γιατί ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις έχει και το κοινό μου ή γενικότερα η μάζα που ακούει τα τραγούδια μας. Άλλωστε, είναι και η σημερινή εποχή δύσκολη. Ο καθένας μας στέκεται μπροστά σε πολλά προβλήματα, σε αναζητήσεις. Κι εδώ ο ρόλος του καλλιτέχνη πρέπει να είναι ουσιαστικός. Θέλω να πω ότι ο καλλιτέχνης έχει χρέος να είναι κοινωνός απέναντι στον κόσμο που ακούει μουσική και τραγούδια. Δεν λέω φυσικά ότι ένα καλό τραγούδι μπορεί να λύσει κάποιο πρόβλημα. Όχι. Αλλά ένας άνθρωπος σημερινός με πολλά προβλήματα μπορεί να βρει κάποια διέξοδο από έναν καλό στίχο, από μια μελωδία γλυκιά, από μια φωνή αισθαντική. Τα καλά τραγούδια, η σωστή μουσική δημιουργούν μια νηφαλιότητα, δίνουν κάποιες ήρεμες στιγμές στην ταραγμένη ζωή των σημερινών ανθρώπων».

Αυτά μας λέει η Βίκυ Μοσχολιού συνδέοντας τη σύγχρονη ζωή με το τραγούδι ή καλύτερα αναλύοντας με τον δικό της τρόπο και τη σκέψη της, τα σύγχρονα προβλήματα και τη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Δεν παύει, όμως, να κάνει και μερικές συγκρίσεις για το παρελθόν.

Σαν αστραπή περνούν από τη σκέψη της, γεγονότα, παραστάσεις και εικόνες που έζησε στο πάλκο, στα στούντιο, στην ιδιωτική της ζωή. Και χαρές και λύπες. Όπως συμβαίνει σ’ όλους τους ανθρώπους. Γιατί απλός και λαϊκός άνθρωπος είναι και η Μοσχολιού…”