Within Progress: Inner – Μουσική πρόοδος στα χρόνια του κορονοιου
Κάθε ιδέα, κάθε θέμα, είναι ταγμένα στην υπηρεσία του σκοπού τους: να αποτυπώσουν την ιδέα της παροδικότητας. Αυτός ο δίσκος είναι μία από τις λίγες σχετικά περιπτώσεις που, μια μπάντα, δεν χρειάζεται καν τους στίχους για να περάσει τις εικόνες που θέλει μέρα τραγούδια της: το κάνει από μόνη της η μουσική.
Η πρωτοφανής κατάσταση που ζει όλη η ανθρωπότητα σχεδόν δύο χρόνια τώρα, όπως ήταν φυσικό έχει επηρεάσει και τη μουσική βιομηχανία και την ίδια τη μουσική δημιουργία σε τεράστιο βαθμό. Άλλα συγκροτήματα βρισκόντουσαν σε αδράνεια από την οποία τώρα εξέρχονται σιγά σιγά, άλλα βρήκαν νέες πλατφόρμες και μορφές έκφρασης και άλλα είχαν δημιουργικό οργασμό, καθώς οι ιδιαίτερες συνθήκες του λοκντάουν, της περιορισμένης κυκλοφορίας δίσκων και της απουσίας συναυλιών, τους έδωσαν την «ευκαιρία» να ασχοληθούν με αυτό που έχει στην τελική, τη μεγαλύτερη σημασία στη μουσική: την ίδια τη μουσική. Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι οι πρωτοεμφανιζόμενοι Within Progress από τη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους στις 21 Οκτώβρη. Εμείς στην Κατιούσα, με τεράστια καθυστέρηση σας το παρουσιάζουμε.
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχουν δηλώσει οι WP στις μέχρι τώρα συνεντεύξεις τους είναι ότι: «ο πρωταρχικός και κεντρικός μας στόχος ως συγκρότημα είναι να αποτυπώσουμε την ιδέα της παροδικότητας στη μουσική και στους στίχους μας».
Και αυτό φαίνεται σχεδόν σε κάθε κομμάτι του Inner. Κάθε ιδέα, κάθε θέμα, είναι ταγμένα στην υπηρεσία του σκοπού τους. Αυτός ο δίσκος είναι μία από τις λίγες σχετικά περιπτώσεις που, μια μπάντα, δεν χρειάζεται καν τους στίχους για να περάσει τις εικόνες που θέλει μέσα από τα τραγούδια της: το κάνει από μόνη της η μουσική.
Μια μουσική η οποία, παρά την προφανή prog metal ταμπέλα της, δεν πατάει πάνω στο χιλιοπαιγμένο dream theater/Rush στοιχείο, αλλά αντλεί συνειδητή έμπνευση από μπάντες όπως οι karnivool, οι Leprous και οι αγαπημένοι TesseracT (μεταξύ πολλών άλλων) δίνοντας μια πολύ εναλλακτική προσέγγιση στον ήχο τους. Ο οποίος κάνει μπαμ από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ακρόασης του δίσκου, ότι είναι απίστευτα δουλεμένος και προσεγμένος, σε σύνθεση, εκτέλεση και παραγωγή. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι καταρχάς η ίδια η μπάντα έμεινε πλήρως ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, το οποίο είναι και το σημαντικότερο.
Η ποιότητα των τραγουδιών του Inner είναι σε πραγματικά πολύ υψηλά επίπεδα, έχει πέσει πολλή δουλειά η οποία φαίνεται και κάθε ένα από αυτά έχει και κάτι διαφορετικό να δώσει, το οποίο είναι πραγματικά πολύ αναζωογονητικό, δεδομένου ότι συνεχίζουμε να ζούμε σε μεγάλο βαθμό σε μια εποχή που η τραγουδοποιία μπαίνει σε δεύτερο πλάνο πίσω από την τάση να βγαίνουν δίσκοι με οκτώ δέκα ομοιόμορφα κομμάτια για τον αυτοσκοπό της «ενιαίας ταυτότητας», μία άτολμη προσέγγιση κατά τη γνώμη μου. Δεν θα πιάσω κάθε τραγούδι ξεχωριστά, όμως το πανέμορφο «Pathos» έγινε σχεδόν από την αρχή το αγαπημένο μου, (με το υπέροχο πιάνο να δεσπόζει σχεδόν σε όλο το κομμάτι) και είναι αυτό που ακούω περισσότερο από όλα ίσως. Καθαρά σαν ακροατής, θα ήθελα να ακούσω περισσότερο πιάνο από αυτή την μπάντα στο μέλλον.
Είναι όμως το Inner όντως progressive; Και τι είναι prog στην τελική;
Οι περισσότερες απαντήσεις στο τι είναι τελικά το prog καταλήγουν να εξηγούν το τι ΔΕΝ είναι και παρόλο που αυτό είναι αρκετά κατατοπιστικό, η δια της ατόπου επαγωγή δεν δίνει τόσο συχνά θετικές απαντήσεις.
Προοδευτικό στην τέχνη είναι να προχωράς μπροστά σε σχέση με την προηγούμενη θέση σου. Όχι απλά να κάνεις κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο σε σχέση με πριν, το οποίο μπορεί απλά να σε αφήνει στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Προοδευτικό είναι να ξέρεις τι είναι το μπροστά, συνειδητά. Να καταλαβαίνεις ότι παλιές προτάσεις με νέο ήχο δεν είναι πρόοδος, δεν είναι κάτι φρέσκο. Να έχεις γνώση του τι προηγήθηκε από σένα, για να τη χρησιμοποιήσεις προκειμένου να ανοίξεις νέους δρόμους. Να ξέρεις να χρησιμοποιείς την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, όχι για να χαθείς στη χρήση της σαν εμμονικός γκατζετάκιας, αλλά για να υπηρετήσει το κάθε νέο σου βήμα αποτελεσματικά. Να ξέρεις να παίζεις και να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος στο μέτρο του δυνατού. Όχι για να κάνεις επίδειξη τεχνικής (που δεν είναι κακό καμιά φορά) αλλά για να είσαι σε θέση να φέρνεις εις πέρας κάθε φορά τις πιο απαιτητικές εμπνεύσεις του μυαλού σου. Η έμπνευση απαιτεί τεχνική και η βελτιούμενη τεχνική είναι ικανή να τροφοδοτεί νέα, υψηλότερου επιπέδου έμπνευση. Να στέκεσαι λίγο ψηλότερα από τον ακροατή σου, χωρίς να είσαι αντικοινωνικός ελιτιστής που απαιτεί από αυτόν την προσοχή του και τη μελέτη του δυσνόητου έργου σου, αλλά να την κερδίζεις αυθόρμητα με την ουσιαστική αμεσότητά σου. Και τέλος, αυτά που λες, να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου. Να είναι στην πλευρά της καλυτέρευσης της ζωής του, στην πλευρά της προόδου της ίδιας της κοινωνίας.
Οι Within Progress είναι progressive. Καλή ακρόαση.
