Η Αλκυονίδα δεν είναι Μουσείο… Είναι δυνατότητα πνευματικής καλλιέργειας για τον καθένα

Εδώ και 4-5 χρόνια που πάω στην Αλκυονίδα και στο Studio, συστηματικά, μέχρι και δύο φορές τη βδομάδα, έχω γράψει πολλές φορές

Για την ποιότητα των ταινιών που δείχνει,
Για τον προσανατολισμό τους,
Για τον διαπαιδαγωγητικό τους ρόλο,
Για την προσπάθεια του Βελισσάριου,
Για το ψάξιμο που κάνει σε διάφορες “κρύπτες”, προκειμένου να ανακαλύπτει ταινίες του παλιού σοβιετικού κινηματογράφου ή του Μπρεχτ (που η σημερινή κινηματογραφική κοινότητα πιο πολύ θέλει να τις εξαφανίσει παρά να τις δείχνει).
Για τις πολλές και στοχευμένες εκδηλώσεις που τόσες φορές οργάνωσε, δίνοντας φιλόξενη στέγη σε συλλόγους, σωματεία, οργανώσεις, μετανάστες κλπ.
Αλλά και για την ανάγκη να ενισχύσουμε αυτήν την προσπάθεια, βλέποντας ταινίες, οργανώνοντας εκδηλώσεις των σωματείων μας, του ΠΑΜΕ κλπ.

Μέχρι τώρα, τα αποτελέσματα αυτών των καλεσμάτων, δικών μου ή άλλων συναγωνιστών, ήταν φτωχά. Υπήρξαν μέρες που είδαμε εξαιρετικές κομμουνιστικές ταινίες (που νομίζαμε ότι δε θα βρούμε θέση από την αθρόα προσέλευση των αριστερών, των κομμουνιστών κλπ) κι ήμασταν μέσα 3 ή 4 θεατές. Θυμάμαι κάποια φορά που ήμασταν μέσα μόνο εγώ με τη Νινέττα κι ο Χαλβατζής ο Σπύρος με τη Μαριάνθη.

Τώρα είδα ένα κάλεσμα για τη σωτηρία της Αλκυονίδας και την προστασία της από το Υπουργείο Πολιτισμού. Συμφωνώ φυσικά. Αλλά έχω κι ένα “αλλά”.

Την Αλκυονίδα δεν την χρειαζόμαστε απλώς για να υπάρχει. Δεν είναι Μουσείο. Την χρειαζόμαστε για να λειτουργεί και να συνεχίζει το έργο της. Κι αυτό είναι να βλέπουν οι θεατές αυτό που έχει να μας δείξει.

Όπως κι αν την προστατεύσει λοιπόν το ΥΠΠΟΛ, αν δε γεμίσει θεατές, τσάμπα πάει. Για αυτό χρειάζεται αλλού είδους καμπάνια. Χρειάζεται να πούμε στον κάθε αριστερό, κομμουνιστή, φίλο του ΚΚΕ, δημοκράτη:

“Ρε φίλε, εσένα δε σε ενδιαφέρει η κομμουνιστική τέχνη; Ο κομμουνιστικός κινηματογράφος; Ο ποιοτικός μη εμπορικός κινηματογράφος; Πότε θα πας να τα δεις; Γιατί δεν έχεις πάει μέχρι τώρα; Γιατί δε σε βλέπουμε στα καθίσματα της Αλκυονίδας όποτε έχει έργα ταυτόσημα με αυτά τα ηρωικά που ποστάρεις στο Facebook; Νομίζεις ότι ο Μπρεχτ είναι μόνο το τραγούδι της απεργίας και η ωδή στον κομμουνισμό;”

Πάντως το κάλεσμα του ΕΕΤΕ το προσυπογράφω.

«Η “Αλκυονίδα” από το 1969, στην οδό Ιουλιανού, έγινε πολύ γρήγορα το κέντρο του ενδιαφέροντος του κινηματογραφόφιλου κοινού, και σφράγισε μια ολόκληρη εποχή, με τις επιλεγμένες κινηματογραφικές προβολές, που έφεραν στο κοινό ό,τι πιο προοδευτικό και καινοτόμο είχε να προσφέρει η σύγχρονη κινηματογραφία.

Η “Αλκυονίς” δεν πρόβαλε μόνο ταινίες από τα τότε γνωστά γραφεία εισαγωγής και διανομής ταινιών, αλλά έκανε εισαγωγή και η ίδια σε ταινίες, που θα προορίζονταν για αποκλειστική προβολή στην αίθουσα της. Έτσι, το νεότερο αθηναϊκό κοινό γνωρίζει τον Αϊζενστάιν από τις ταινίες “Ιβάν ο Τρομερός”, “Αλέξανδρος Νιέφσκι” που προβάλλονται για πρώτη φορά, τον Μίκλος Γιάντσο στις ταινίες “Νικημένοι”, “Ο ήχος της σιωπής”, τον Ναγκίσα Οσίμα με την “Τελετή” και άλλους σπουδαίους σκηνοθέτες, άγνωστους όμως στο κοινό της πρωτεύουσας, καθώς και σημαντικές ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου, με αφιερώματα στο γουέστερν, στον Ελία Καζάν, στο φιλμ νουάρ κ.α… Εκεί κατ’ αποκλειστικότητα προβλήθηκε το 1971 η “Αναπαράσταση” του Θ. Αγγελόπουλου, που έφτασε τα 11.000 εισιτήρια μόνο την πρώτη εβδομάδα προβολής της. Σημαντικά κινηματογραφικά γεγονότα αποτέλεσαν οι προβολές ελληνικών ταινιών, με αντισυμβατική γραφή και περιεχόμενο, ως σχεδόν πολιτική πράξη απέναντι στη δικτατορία πυροδοτώντας ένα κλίμα έντονα αντιδικτατορικό, εντός της αίθουσας.

Με την πτώση της Χούντας και την υποχώρηση της αυστηρής λογοκρισίας η “Αλκυονίδα” προβάλλει το σύνολο σχεδόν της πρωτοπορίας του Σοβιετικού κινηματογράφου. Αϊζενστάιν, Μπουτόβκιν, Ντοβζένκο κ.ά. παράλληλα με την παρουσίαση των νέων τάσεων του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Όμως στις αρχές του ’90, η πολιτική σχετικά με τη διανομή αλλάζει και η Αλκυονίδα αδυνατεί πλέον να προβάλει τις ταινίες που θέλει, με κόστος το κλείσιμό της.

Ξανάνοιξε μετά από είκοσι τρία χρόνια από τη New Star, πατώντας πάνω στα ίδια βήματα της ιστορικής της ξεχωριστής διαδρομής. Μάλιστα με την ανακαίνισή της αποκαλύφθηκε μέσα στην αίθουσα προβολής, και ένα ιδιαίτερο έργο τέχνης, ένα σημαντικό διακοσμητικό ανάγλυφο μήκους 60 μέτρων του διακεκριμένου γλύπτη Δημήτρη Αρμακόλλα που δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Θεωρούμε ότι η “Αλκυονίδα” είναι χώρος δεμένος με την πορεία της ελεύθερης σκέψης στη σύγχρονη Ελλάδα και με το λαϊκό κίνημα, και σηματοδοτεί τις καλύτερες στιγμές της κινηματογραφικής δημιουργίας, μακριά και έξω από την άλωση της κινηματογραφίας από την πολιτιστική βιομηχανία και τη γυαλιστερή κουλτούρα του σελοφάν.

Καλούμε την πολιτική ηγεσία και πρώτα – πρώτα την υπουργό Πολιτισμού να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα ώστε:

Να χαρακτηριστεί για πάντα ο ιστορικός αυτός χώρος ως “κινηματογράφος” και να αποκλεισθεί κάθε άλλη χρήση του χώρου».

Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας