Ψωμί, ελιά και Μπράντον βασιλιά: σκέψεις και συμπεράσματα απ’ το Game of Thrones

Όταν ήμουν μικρός ασχολιόμουν πολύ με τη μπάλα, πήγαινα στο γήπεδο του Πανσερραϊκού όποτε είχε ματς τζάμπα (παρακαλούσαμε μπαρμπάδες να μας βάλουν μέσα, παρουσιάζοντάς μας σαν παιδιά τους ή εγγόνια τους).

Πήγαινα στα “τσικό”, παίζαμε κάθε μέρα στην αλάνα, έβλεπα Αθλητική Κυριακή με το Βαγγέλη Φουντουκίδη, ως Σερραίος φοβόμουν την σκληρή έδρα της Δοξαδράμας και ζήλευα τη Λάρισα που είχε πάρει πρωτάθλημα το 88 με Βαλαώρα, Βουτυρίτσα, Γκαλίτcho (αυτή είναι η σωστή προφορά, τι” Γκαλίτσιος” τώρα;), Μητσιμπόνα, Καραπιάλη και τον θεό κόουτς Γιάτσεκ Γκμοχ. Άντε Κρίτσα, ακόμα να κάνεις αφιέρωμα στην ΑΕΛ του 87-88;

Το culmination της ενασχολήσεώς μου ήταν αυτόγραφα απ’ τον Θωμά Μαύρο και τον άλλον μαύρο τον Νόνι Λίμα του Πανιωνίου μετά από ματς στο γήπεδο των Σερρών.

Όλη μέρα κολλημένος με τη μπάλα, τα μαθήματα του σχολείου εφορτώθησαν στον κόκορα κι η συχωρεμένη η μάνα μου, με το δίκιο της, μου λεγε: “ασ’ τη μπάλα και κάνε τα μαθήματά σου, η μπάλα δεν θα σε δώσει να φας…”

Νταξ’, η μπάλα έδωσε σε πολλούς να φαν αλλά στατιστικώς η μάνα μου είχε δίκιο. Κι έτσι σταδιακά έχασα το ενδιαφέρον μου, είχαμε και την επέλαση του μπάσκετ λόγω γιουρομπάσκετ 87 και έχασα την αίγλη μου ως αλανιάρης μεσοεπιθετικός καθότι κοντοπίθαρος για μπάσκετ. Τώρα για παράδειγμα δεν ξέρω την τύφλα μου, σήμερα που γράφω τελικός τσαμπιονσλίγκ και δεν ξέρω τι με γίνεται.

Έτσι και το γκέιμ οφ θρόνους: τόση ενασχόληση για το τίποτα. Το Γκοτ (GoT) δεν θα σας δώσει να φάτε. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ ότι εξαρχής προοριζόταν: ένα παραμύθι για “διαφυγή”, για αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Να δεις, να ξεχαστείς απ’ τις καθημερινές σκοτούρες και να πας ορεξάτος την άλλη μέρα για μεροκαματάκι, για παραγωγή υπεραξίας για το αφεντικό κλπ κλπ.

• -Μα δεν μπορεί ρε Δελάρζ, να εξαχθεί γνώση, χρήσιμη για τη ζωή κλπ;
• -Όχι.
• -Μη γίνεσαι απόλυτος πάλι…
• -Καλά οκέι, δεν θα γίνω.
• –

Μέσα στον απόηχο των ευρωεκλογών, ήδη ξεχάστηκε η σειρά λες και παιζόταν πεντέξι χρόνια πριν, χώρια η απογοήτευση που δημιούργησε με την πρωτοφανή σεναριακή τσαπατσουλιά για την οποία δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Όσο η σειρά βασιζόταν στα βιβλία του Τζουρουρού Μάρτιν είχε λογική, συνεκτικότητα κλπ. Όταν ανέλαβαν οι Μπενιόφ και Γουάις τα ‘κάναν σκατά επειδή ακριβώς μετατόπισαν το κέντρο βάρους από το κοινωνικό στο ψυχολογικό, όπως διαβάσαμε σε ένα εξαιρετικό άρθρο τουρκάλας ακαδημαϊκού στο Scientific American

Ο Μάρτιν ως λάτρης της ιστορίας και των κοινωνικών συνθηκών δεν ήταν οπαδός του ρόλου της προσωπικότητας στην ιστορία. Οι αρχικοί ήρωες, κυρίως η δύσμοιρη οικογένεια των Σταρκς, όλοι έφαγαν το κεφάλι τους και τα κορίτσια υπέφεραν τα πάνδεινα μέχρι να φτάσουν στο τέλος. Εκείνοι που φαινόταν πρωταγωνιστές κι ο κόσμος ταυτιζόταν μαζί τους, τους έτρωγε η μαρμάγκα αφήνοντας τους τηλεθεατάς ενεούς. Οι συνθήκες υπό τις οποίες πήγαν στον αγύριστο ήταν οι αναπόφευχτες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που δεν μπορούσαν να τις επηρεάσουν και πολύ.

Όταν πήραν τα σεναριακά ηνία οι δημιουργοί της σειράς επικέντρωσαν πιο πολύ στα πρόσωπα και τους “δαίμονές” τους. Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι δεν είναι συγγραφείς, πανηγυρτζήδες του Χόλιγουντ είναι που θέλουν να κάνουν λεφτά, να πουλήσουν μούρη και θέαμα.

Η σειρά είχε τεράστια επιρροή στη παγκόσμια λαϊκή κουλτούρα, κόσμος και κοσμάκης επηρεάστηκε στην καθημερινότητά του, βλαμμένοι γονείς βαφτίσαν τα κορίτσα τους Χαλίσι κλπ (και τώρα υποτίθεται το μετανιώνουν, ειλικρινά αμφιβάλλω).

Ως παραμύθι βασισμένο σε ορισμένες ιστορικές περιόδους είχε μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία: ρεαλιστική διαπάλη για την εξουσία, μετάβαση από πρώιμες σε ύστερες φεουδαρχικές παραγωγικές σχέσεις με αναβαθμισμένο ρόλο των αστών, φραξιονισμός κλπ. Αυτά που μου την έσπαγαν ήταν τα μη-ρεαλιστικά στοιχεία, το καθαρό παραμύθι: οι δράκοι, η Ντενέρις που απ την αρχή δεν την χώνεψα, “απελευθερώτρια των σκλάβων” κλπ που δεν καιγόταν στη φωτιά, η Μελισσάνδρη που ξεγεννάει φαντάσματα και βάζει φωτιές με τη σκέψη, οι ανάσταση του Τζον, τα ζόμπι του Νάιτ Κινγκ που τελικά πολύ απότομα τους βγάλαν απ’ τη μέση, ο Μπραν που τελικά στέφτηκε πού είναι ο “νους” των πάντων κλπ.

Ίσως γι αυτό είχε μεγάλη επιτυχία η σειρά, επειδή κάλυπτε τόσο τους επιθυμώντες να παραμυθιαστούν όσο και τους πιο” ρεαλιστές”.

Όσο για το τέλος, φαίνεται μάλλον να σεβάστηκαν κάπως την ιστορική αναγκαιότητα, ίσως να τους έκραξε κι ο Μάρτιν που την κάναν την ιστορία του ένα κουρέλι και μισό.

Ο θρόνος έλιωσε απ’ τον δράκο όπως είχαμε προβλέψει, ο “θρόνος” ως αξίωμα όμως παρέμεινε. Απ’ την απόλυτη μοναρχία περάσαμε στην… ημι-απόλυτη μοναρχία πάλι, ο βασιλιάς των έξι βασιλείων εκλέγεται από συμβούλιο των έξι λόρδων και κάποιων παρατρεχάμενων.

Ο κακομοίρης ο Σαμ Τάρλι που υπενόησε δημοκρατία, δημοψηφίσματα κλπ. τον κοροϊδέψαν ανελέητα, υποδήλωση του σεναρίου ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες και το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Κι ο Τύριον στο τέλος μιλώντας με τον φυλακισμένο Τζον, είπε μια μεγάλη γεωπολιτική αλήθεια ως παραμυθένιος Μπρζεζίνσκι: κανείς δεν είναι εντελώς ευχαριστημένος απ’ την τελική διευθέτηση των πραγμάτων, άρα είναι ένας καλός συμβιβασμός.

Κατά τ’ άλλα, η τελευταία σαιζόν ήταν ένα πραγματικό ναυάγιο, όνειρα γκρεμίστηκαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν, προβλέψεις και στοιχήματα πήγαν στον κουβά.. Νταξ.

Όλοι περίμεναν κάτι διαφορετικό, κάτι που είχαν φανταστεί σύμφωνα με τις ιδέες τους και την ψυχική τους γαλήνη. Αλλά τι να γίνει; Δεν είναι κανενός τηλεθεατή το παραμύθι, ΔΕΝ είναι λαϊκή περιουσία, ανήκει στο συγγραφέα κατ αρχήν που το πούλησε ακριβά στους χολιγουντιανούς και οι χολιγουντιανοί με τη σειρά τους το κάναν όπως γούσταραν, γούστο τους καπέλο τους.

Εν κατακλείδι δεν είμαι ούτε χαρούμενος ούτε λυπημένος απ’ τη σειρά. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να ξυπνήσω την άλλη μέρα σα το μαλάκα απ’ τις 4μισι να πάω στη βάρδια στις 6, γιατί; Γιατί ούτε το Γκοτ, ούτε το Τσαμπιονσλιγκ θα με δώσει να φάω.