«Αξύριστα Πηγούνια»: Ένα δυνατό κοινωνικό ψυχογράφημα

Μια κατάβαση σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, σε δρόμους απρόσιτους, κακοτράχαλους, γεμάτους απροσπέλαστα εμπόδια και τυφλά σημεία. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργήθηκε βλέποντας την παράσταση «Αξύριστα Πηγούνια» στο Από Μηχανής Θέατρο, μια βαθιά καταβύθιση στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, σε όλα εκείνα που προσπαθούμε να εξοβελίσουμε από την προσωπική μας επικράτεια για να την κρατήσουμε ασφαλή και αμόλυντη.

Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα έργο γραμμένο από τον μετρ του είδους, Γιάννη Τσίρο, που έχει κάτι το υψιπετές, ανατέμνοντας, μεταξύ άλλων, έννοιες όπως η φθορά, η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η γυναικεία χειραφέτηση, η μετανάστευση, η υποκρισία, η εργασιακή επισφάλεια και η ανάγκη για συντροφικότητα.

Στον πυρήνα της υπόθεσης βρίσκεται μια όμορφη μετανάστρια, χωρίς άδεια παραμονής, που παλεύει να επιβιώσει δουλεύοντας σε στριπτιτζάδικο, μέχρι που μια μέρα θα βρεθεί νεκρή – άγνωστο πώς – και θα οδηγηθεί στο νεκροτομείο. Εκεί δουλεύουν τρεις άνδρες, που τη γνωρίζουν καλά κι ας μην παραδέχονται τις προεκτάσεις της γνωριμίας τους σε όλο τους το εύρος. Θα αποκαλυφθούν σταδιακά, κάτω από το βάρος της τριπλής συνενοχής τους στην εκμετάλλευση της συγκεκριμένης γυναίκας.

Η παράσταση ξεκινάει με μια γυναικεία φιγούρα (Μαρία Νεφέλη Δούκα) να ταλαντεύεται ημίγυμνη μπροστά στους θεατές, με τρόπο που μοιάζει σαν να θέλει να τους προετοιμάσει για να παρακολουθήσουν μια ιστορία που αφορά κάθε άνθρωπο που ψάχνει να εξερευνήσει τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης.

Η Μαρία Νεφέλη Δούκα κινείται με πλαστικότητα πάνω στη σκηνή, με κινήσεις που δείχνουν καλά δουλεμένες, χωρίς να θέλουν να προκαλέσουν, αλλά να επιστήσουν την προσοχή σε όλα όσα θα επακολουθήσουν. Παρότι, δεν θα αρθρώσει ούτε λέξη στην παράσταση, θα καταφέρει να μεταδώσει όλα όσα θα έλεγε με το στόμα, συνδυάζοντας τον αισθησιασμό με την ειλικρίνεια, το θάρρος με την ευαισθησία.

Ο Αντώνης Κρόμπας ακροβατεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα σε έναν παραδειγματικό οικογενειάρχη και σε έναν άνθρωπο γεμάτο ελλείψεις, απωθημένα, πάθη και αδυναμίες, που φανερώνουν το πόσο δυστυχισμένος κατά βάθος είναι – έστω κι αν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο, κρυμμένος πίσω από την οικονομική άνεση που διαθέτει. Καταθέτει μία από τις πιο μεστές φετινές ερμηνείες.

Ο Ηλίας Βαλάσης ενσαρκώνει με γλαφυρότητα και παραστατικότητα έναν απόκληρο της ζωής, έναν άνθρωπο του περιθωρίου, που ψάχνει τα πατήματά του σε μια κοινωνία που δεν έχει σκοπό να τον βοηθήσει να βγει από την αφάνεια, αλλά αντίθετα προσπαθεί να τον ταπεινώσει ακόμα περισσότερο, να του αποδείξει πως άνθρωποι σαν κι αυτόν αξίζουν μόνο για να «πλένουν τον θάνατο». Συναρπαστικός στον τρόπο που κορυφώνει την ψυχική του αποσύνθεση!

Ο Στέλιος Δημόπουλος δεν είναι απλώς ένας χαρακτήρας που συνεπικουρεί με τον ρόλο του στην παράσταση. Καταφέρνει να ξεχωρίσει με την υποκριτική του δεινότητα, με τον τρόπο που συνταιριάζει στο πρόσωπό του συναισθήματα συμπάθειας και αντιπάθειας με τον ίδιο δυναμισμό.

Ο σκηνοθέτης, Γιώργος Παλούμπης, αναδεικνύει κάθε στοιχείο που φωτίζει τους χαρακτήρες, παντρεύοντας επιδέξια τον ωμό ρεαλισμό με την ποιητική αλληγορία του έργου.

Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα με τα μοτίβα διαφορετικής έντασης που χρησιμοποιεί και τις επαναλαμβανόμενες διακοπές και επανασυνδέσεις, φτιάχνουν ένα φασματικό σκηνικό ατμοσφαιρικής πληρότητας και μυστηρίου.

Όσον αφορά τα σκηνικά και τα κουστούμια της Νατάσας Παπαστεργίου και τους ήχους του Ανδρέα Μιχόπουλου, μοιάζουν να εφάπτονται επακριβώς στη φιλοσοφία της παράστασης.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια παράσταση καθηλωτική, με συνεχείς ανατροπές, μια παράσταση γροθιά στο στομάχι, που αποτελεί μία από τις must see παραστάσεις της σεζόν. Σπεύσατε!