Ένας συγκλονιστικός Κώστας Καζάκος κερδίζει το τιμητικό χειροκρότημα του κοινού στην Πάτρα (φωτογραφίες)

Έναν συγκλονιστικό Οιδίποδα, με τον Κώστα Καζάκο στον ομώνυμο ρόλο, γνώρισαν οι Πατρινοί στη σκηνή του Ρωμαϊκού Ωδείου, το βράδυ της Δευτέρας 31 του Ιούλη, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2017.

Το αριστούργημα του Σοφοκλή, «Οιδίπους επί Κολωνώ» επαναλαμβάνεται στον ίδιο χώρο και απόψε στις 9.30, σε  σύγχρονη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη.

Μέσα από την ιδιαίτερη χρήση των ιστορικών διαστρωματώσεων της ελληνικής γλώσσας, δίνει τον καμβά για μια πνευματική συνάντηση θεατών και θιάσου με την παράδοση και τη μοντερνικότητα.

Πρόκειται για έναν  παλιό μύθο παρουσιασμένος από έναν θίασο σημερινών ανθρώπων, που προσπαθεί να τον φέρει σε ζωντανό διάλογο με το σήμερα, ώστε ν’ αφυπνίσει τις συνειδήσεις ενάντια στις προκαταλήψεις που μας χωρίζουν. Ο θεατής ακούει για τον «άθλιο Οιδίποδα», τη «φρικτή του φύση», αλλά και «γι’ αυτούς που θα ‘πρεπε να νοιάζονται, αλλά κάθονται σπίτι τους».

Ο Κώστας Καζάκος κερδίζει το τιμητικό χειροκρότημα του κοινού, αλλά δίπλα του στέκεται άξια ολόκληρος ο θίασος.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης αποδίδει και αρθρώνει άψογα την ελληνική γλώσσα, καθηλώνοντας με το λόγο του τον θεατή,  με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται, ενώ η Κόρα Καρβούνη ως Αντιγόνη με την υποκριτική της ικανότητα εκδηλώνει διαφορετικές προσωπικότητες, ανάλογα με την περίσταση.

Εξαιρετικές ερμηνείες βλέπουμε ακόμη από  τον Δημήτρη Ήμελλο, την Τζένη Κόλλια, τον Άρη Τρουπάκη και τον Δημήτρη Λάλο.

Μεγάλος πρωταγωνιστής της παράστασης είναι και ο Χορός.  Η μουσική του Μίνωα Μάτσα, παραπέμπει στην ψαλτική, με τον Χορό των 4 Ψαλτών επί σκηνής να προσδίδουν τελετουργικό χαρακτήρα στην παράσταση. Την μουσική διδασκαλία έκανε η Βαλέρια Δημητριάδου.

Χορός και ψάλτες δίνουν  στο θέαμα τον χαρακτήρα παρουσίασης ενός επικολυρικού ποιήματος.

Ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσακίρης, ερευνά μια φόρμα αφήγησης της τραγωδίας σαν μια κοινή γιορτή θεατών και ηθοποιών, που δημιουργείται τη στιγμή που συναντώνται στον προκαθορισμένο χώρο του θεάτρου. Σ’ ένα άδειο τοπίο, με τη χρήση ελάχιστων αντικειμένων, παρακολουθούμε σαν μια  «παραβολή» τις τελευταίες στιγμές του Οιδίποδα.

Για την υπόθεση του έργου και τους συντελεστές της παράστασης μπορείτε να διαβάσετε εδώ.